آنچه در بمبئی در حال برملا شدن بود، در جاهای دیگر جهان هم داشت از پس‌پرده بیرون می‌افتاد. در عصر نظام سرمایه‌داری و بازار جهانی، امیدها و سرخوردگی‌ها چندان به‌چشم نمی‌آمد… مردم فقیر با هم متحد نمی‌شدند: آن‌ها بر سرِ به‌دست‌آوردن چیزهایی کوچک و موقتی به جان هم می‌افتادند. این نزاع‌ها در شهر فرودست در بهترین حالت، خُردک موجی در تار‌و‌پود کلی جامعه می‌انداخت. دروازه‌های خانه‌های ثروتمندان هرازگاهی تلق‌تلوقی می‌کرد اما بسته و نفوذناپذیر باقی می‌ماند. سیاست‌مداران مدام برای طبقة متوسط موعظه می‌خواندند. آس‌و‌پاس‌ها پدر همدیگر را درمی‌آوردند و شهرهای بزرگ و نابرابر جهان در آرامشی نسبی به حیاتشان ادامه می‌دادند…