نامه‌های چخوف،از نظر ادبی و درون‌مایۀ طنزآمیزشان نسبت به دیگر نامه‌نگاری‌های نویسندگان جهان از بدعت خاصی برخوردارند.کرمر و ژورسکو در این اثر از میان دریای مکاتبات چخوف ، مهمترین آن‌ها را برگزیده‌اند.

خواننده به واسطۀ این کتاب نه تنها با زندگی نه چندان بلند نویسنده و آن‌چه او زیسته همراه می‌شود،بلکه به درک این‌که چطور آن‌ها را در آثارش به تصویر کشیده کشیده است ،دست می‌یابد؛گویی فرصت ارزشمندی یافته که در کنار چخوف برروی تراس در ملیخوو بنشیند و به او که از همه چیز سخن می‌گوید،گوش بسپارد: از مردم،از دهقانانی که مداوا می‌کند،از درختانی که می‌کارد،از تولستوی و گورکی،از داستان یا نمایشنامه‌ای که در حال نگارش آن است،از استپ،از تبعیدگاه ساخالین،از زنان زندگی‌اش و از هرآنچه که او را به خنده وامی‌دارد.

این نمایشنامه به منزلۀ یه تلاقی است: تلاقی آنتوان با چخوف و تلاقی مخاطب با هردوی آن‌ها.