آن‌چه در شامگاه عهد ساسانى بر ایران گذشت، تا حد زیادى از بحران سیاسى در ساختار قدرت این نظام از بدو تأسیس نشئت مى‏گرفت و بازتاب و نتیجه‌ی عملكرد شاهان ساسانى در طول حكومت، به‌ویژه دوران اوج اقتدار آنان، یعنى عصر اصلاحات انوشیروان، بود. نظام مبتنى بر تمركز در دین و سیاست، كه ویژگى اصلى و نمایان دولت ساسانى در قیاس با اسلاف خود محسوب مى‏شد، اگرچه در حفظ مرزها و در نتیجه استقلال سیاسى ایران در میان دشمنان شرقى (هیاطله و تركان) و غربى (رومیان) نقش مهمى داشت، در سقوط و اضمحلال ایشان نیز مهم‏ترین عامل بود. … تشكیل دولت ساسانى، كه خود پاسخى به بحران‏هاى ایجادشده در اواخر عهد اشكانى بود، به‌واسطه‌ی سیاست‌گذارى‏هاى خاص، به ظهور بحران‏هاى جدید در زمینه‏هاى سیاست، اجتماع و مذهب انجامید كه دوره‌ی پادشاهى “قباد” نقطه‌ی اوج آن بود.