شنیده‌اید که می‌گویند هر پیشامد دلیلی دارد؟ من به این حرف اعتقاد دارم. بهترین موهبت‌ها یک‌دفعه نازل می‌شوند، بی هیچ توضیحی. اتفاقی به نظر می‌رسند. معمولا حتی هیچ شباهتی هم به موهبت ندارند. اما شما می‌پذیریدشان، چون چیزهایی هستند که انگار قرار بوده جلوی پای شما سبز شوند. بخت خودتان را امتحان می‌کنید. بعد، چند سال دیگر، وقتی مسیر قدم‌هایی را که برداشته‌اید دنبال می‌کنید می‌فهمید که همین اتفاق یک موهبت بوده، که این لحظه سرنوشت‌ساز بوده، چیزی که همه چیز را تغییر داده. و آن موقع اصلا این را نمی‌دانستید.

همیشه قصه‌های جا ماندن از قطار را می‌شنوید. اولش ناراحت‌کننده است اما طرف بعدش متوجه می‌شود که کیف پولش را داخل ماشین پارکینگ جا گذاشته بوده و چراغ‌ها را هم خاموش نکرده. یا از این هم بهتر: همان‌طور که منتظر قطار بعدی است، سر صحبت را با غریبه‌ای باز می‌کند. پنجاه سال بعد زوجی دارید که می‌خواهند پنجاهمین سالگرد آشنایی‌شان را جشن بگیرند. سه تا بچه. هشت تا نوه. چنین چیزهایی.