تصویری از نیما در دست است كه به همراه فرزندش بر بلندی‌های كوه نشسته است، شاید یك گردش خانوادگی. سمت راست تصویر طناب یك چادر یا خیمه دیده می‌شود كه با ایجاد خطی عمود و موازی با ضلع راست عكس قسمتی از طبیعت كوهستانی را از این دو نفر كه در وسط تصویر نشسته‌اند مجزا می‌كند. در كنار پیرمرد در گوشه‌ چپ تصویر یك سماور و یك كوزه‌ سفالی دیده می‌شود. جلوی او بساط همیشگی كاغذهایش پهن است، با همان بی‌نظمی خاص كه همگی توصیف می‌كنند. همان ژست نوشتن را در حالی دارد كه انگشت اشاره‌ پسرش جایی دور را به او نشان داده است. مجاورت اشیا با نوشتار، طبیعت نقل شده از درون پرانتز و اشاره به بیرون از نوشتار، همان سویه‌های سه‌گانه‌ رهایی‌بخش در شعر نیمایی‌اند. ظهور تعامل این‌ها نقطه‌ای را به دست می‌دهد كه باید «اقتصاد شعری» نیما نام بگیرد.