“نیچه در طول زندگی‌اش همیشه افكار خود را در دفترهای یادداشت یا برگ‌های كاغذی كه با خود حمل می‌كرد ثبت می‌كرد. بدین ترتیب او عملاً همه‌جا می‌توانست نویسندگی كند. ]…[ او معمولاً این یادداشت‌ها را نگه می‌داشت و بر پایه‌ی آن‌ها دست‌نوشته‌های آثار چاپ‌شده‌اش را تهیه می‌كرد، و در نتیجه شمار بسیاری از آ‌ن‌ها محفوظ ماند. ارتباط میان دست‌نوشت‌های نیچه و آثار چاپ‌شده‌اش در طول دوران زندگی‌اش دستخوش تغییر شده است. در حالی كه آثار چاپ‌شده هرگز كل محتوای یادداشت‌ها را در بر نمی‌گرفت، تنها پس از 1885، یعنی پس از تكمیل چنین گفت زرتشت، بود كه اختلاف بنیادینی میان آن‌چه نیچه در یادداشت‌های خود ثبت می‌كرد و آن‌چه به شكل مشخصی به دست چاپ می‌سپرد به‌تدریج بالا گرفت. در حقیقت، نیچه احساس می‌كرد كه در حال بیگانه‌شدن با واسطه و رسانه‌ای است كه تا كنون به آن اعتماد كرده است. ‘اراده‌ی معطوف به قدرت’، بزرگ‌ترین و بلندپروازانه‌ترین پروژه‌ی ادبی آخرین سال‌های زندگی نیچه، كه او هرگز آن را به چاپ نرساند ــ‌و تنها پس از مرگ‌اش بود كه خواهرش آن را جمع كرد و به ناشر سپرد‌ــ در دل همین یادداشت‌ها جای دارد، یادداشت‌هایی كه از آوریل 1885 تا اوت 1888 را در بر می‌گیرد.” (از پیش‌گفتار كتاب)