«آدم می‌تواند تکه‌ای باارزش و بی‌تردید حیاتی از وجودش را از دست بدهد و در عین حال به زندگی ادامه دهد. آدم روی دو پایش راه می‌رود و یکدفعه از زانو به پایین یک پایش قطع می‌شود، مثل چاقویی که از دسته‌اش جدا شود، و باز به راه‌رفتن ادامه می‌دهد. نه دردی در کار است نه خونی دیده می‌شود، نه گوشتی هست نه استخوانی و نه رگی. تکه‌ای چوب؟ پای چوبی طبیعی؟ که بهتر از یک پای مصنوعی چفت بدن می‌شود، بی‌صدا مانند لاستیک و محکم مانند فولاد؟ می‌شد بی‌سروصدا راه رفت یا با سروصدا قدم برداشت. می‌شد با هر دو پا محکم روی زمین کوبید. می‌شد بالا و پایین پرید. می‌شد یک پا را در دست نگه داشت. می‌شد با هر دو دوید. می‌شد زانوها را هرچقدر که لازم بود خم کرد. می‌شد مشق نظامی کرد؛ اما همۀ اینها و خیلی کارها حالا دیگر امکان‌پذیر نیستند. چقدر از آن زمان که می‌شد بی‌صدا پایی را از پس پای دیگر گذاشت گذشته است» (از متن کتاب)

«داستان روت از منطق کاملاً اروپایی و سرراست قصۀ پریان پیروی می‌کند؛ منطقی که باعث می‌شود همه‌چیز اجتناب‌ناپذیر و درعین‌حال کابوس‌وار به‌نظر برسد. اگر روت را یکی از زوایای چهارگوشی حساب‌ کنید که رئوس دیگرش کافکا، روبرت موزیل و اشتفان تسوایگ هستند خیلی به خطا نرفته‌اید.» (نیکلاس لِزارد)

آدم‌هایی مثل ما خاری تو چشم دنیان. دنیا بارها و بارها و این خار رو از چشمش درمی‌آره و می‌ندازه دور. دور انداخته‌شدن خصلت ماست. اگه این دنیا مارو نمی‌خواد، ما هم به‌جاش یه دنیای دیگه رو می‌خوایم… انجمن مخفی ما باید بترسونه. نه از روی شرارت، چون شرارت برای به وجود‌اومدنِ خیر لازمه. در واقع شر قابلۀ خیره. ما باید حماقت رو بترسونیم! حماقت ریشۀ همۀ فسادهاست. هر مصیبت و جنایتی به حساب حماقتِ قَدَرقُدرت گذاشته می‌شه. حماقت مادر همۀ نداشته‌هاست، نه نداشتنِ عقل، چون احمق‌ها هم ممکنه معقول باشن. حماقت‌نداشتنِ تخیله. چرا سنگینی زندگیِ روزمره آدم‌ها رو لِه می‌کنه، چرا زیرِ دستمال گردگیری خاکستری‌اش خفه‌شون می‌کنه؟ چون تخیل ندارن! من دربارۀ فرار از زندگی روزمره موعظه نمی‌کنم، نه فرار به جلو نه فرار به عقب، بلکه از این بالا با صدای بلند بهشون می‌گم: بیدار شین! حصار عادت‌هاتون رو بشکونین! چشم‌هاتون رو باز کنین و رؤیا ببینین! (از متن کتاب)

ارنست کرویدر یکی از نامتعارف‌ترین نویسندگان قرن بیستم آلمان بود. هنگامی که «انجمن زیر شیروانی» در 1946 منتشر شد، به موفقیتی عظیم دست یافت و اولین اثرِ آلمان پس از جنگ بود که به انگلیسی ترجمه شد. از دید آلفرد آندرش رمانِ کرویدر «نخستین امید بزرگِ ادبیاتِ پس از جنگ آلمان» بود و هانس ورنر ریشتِر در آن ایدۀ «واقع‌گرایی اسرارآمیز» خود را یافت که از نظرش فرمِ مناسبِ ادبیاتِ دورۀ فترت و به‌مثابۀ سنگری بود دربرابر تهدید تحرکاتِ طفره‌جویانه و واقعیت‌گریزِ جامعۀ بعد از جنگ آلمان.

شاید بتوان گفت آنچه امروز تحت لوای پراگماتیسم، روان‌شناسی تجربی و فلسفه آمریکایی می‌شناسیم، از همین جمله «ویلیام جیمز» آغاز شده است: «آیا زندگی ارزش زیستن دارد؟» چنین پرسش بزرگ و سرشار از تشکیک و دودلی ممکن است هرکسی را به ورطه سقوط در انفعال و ناامیدی بکشاند. اینکه انسان با این فکر درگیر شود که آیا چیزی به‌نام آزادی‌عمل بدون درنظر گرفتن تقدیر وجود دارد؟ چطور می‌شود برابر قدرت ویرانگر پدیده‌های بیرونی که از دسترس ما خارج‌اند ایستاد و از دل زندگی، ارزش زیستن را بیرون کشید و درک کرد؟ «ویلیام جیمز» که خود در روزگار جوانی به یقین رسیده بود این زندگی ارزش زیستن ندارد، به مدد فلسفه، غوطه‌ورشدن در فکر بی‌سرانجامی‌بودن و پس از آن، اندیشیدن در اهمیت زندگی و زیستن، تمام فلسفه‌اش را بر نجات یک زندگی، نجات خویش، بنیان نهاد. «جان کاگ» در کتاب «جان‌های بیمار، ذهن‌های سرحال؛ چگونه ویلیام جیمز می‌تواند زندگی شما را نجات دهد؟» با کنکاش در زندگی و فلسفه «ویلیام جیمز»، این فیلسوف بزرگ زندگی، به جان‌های خسته و بیماری نظر دارد که همواره با این فکر کلنجار می‌روند که «آیا زندگی ارزش زیستن دارد؟». جان کاگ، سعی کرده درعین دقت، با ایجاز و نکته‌سنجی به ژرفای فلسفه جیمز رسوخ کرده و برای جان‌های بیماری که در هزاره سوم و عصر فروپاشی معناها، توان فکری زیستن زندگی ازشان سلب شده، معناهای متقنی بیابد و با لحنی ارسطویی بگوید: «دوستان! زندگی ارزش زیستن دارد.»

“ترانه ایزا” یک اثر تحسین شده ی دیگر از ” ماگدا سابو” است که با داستان تاثیرگذار خود از رابطه ی میان دو زن، که از قضا مادر و دختر هم هستند، توجه مخاطب را به خود جلب می سازد. اتی، مادر پیر و از جهانی قدیمی است؛ جهانی قدیمی تر از مجارستان کمونیست مدرن در سال های پس از جنگ جهانی دوم. اتی که از یک خانواده ی فقیر بود و هیچ تحصیلات رسمی را نگذرانده بود، تمام زندگی خود را به همسرش وینس که یک مرد شجاع بود و قبل از جنگ به دلایل سیاسی در لیست سیاه قرار گرفته بود، اختصاص داد. “ایزا” دختر آن ها و زنی به شجاعت پدرش بوده و در برابری نازی ها مقاومت فعالانه انجام می دهد. او که حالا پزشک شده و نیرویی برای پیشرفت محسوب می شود، در بوداپست زندگی کرده و مشغول به کار است. اما با مرگ وینس، “ایزا” سریعا خواستار این است که مادرش اتی را به شهر ببرد تا مطمئن شود که او نزدیک است و می تواند مراقبش باشد. “ایزا”می خواهد همه چیز به درستی انجام بگیرد و اتی نیز که مشتاق است تا همه چیز طبق میل دخترش باشد، دختری که آنقدر به او افتخار می کند، پذیرفته و به شهر می رود.
اما “ترانه ایزا” چیزی بیشتر از نیات خوب و دلپذیر است. مادر و دختر از دو دنیای مختلف می آیند و نظراتشان درباره ی آنچه به زندگی خوب منجر می شود متفاوت است. با وجود این که سعی می کنند با هم مدارا کنند، اما شدیدا دچار سوء تفاهم شده و مرتب یکدیگر را می رنجانند. به طوری که فاصله ی میان آن ها روز به روز بیشتر و بیشتر خواهد شد. این اثر درخشان از “ماگدا سابو” به خوبی فاصله ی بین افراد و تبعات آن را مورد بررسی قرار داده است.

عکس‌هایی که در این کتاب درباره‌ی آنها بحث کرده‌ام لزوما جزو عکس‌های شاخص و برجسته و مشهور تاریخ عکاسی ما نیستند، لزومی هم نداشت که باشند، اگرچه تعدادی از بهترین‌ها اینجایند. عکس‌هایی‌اند دستمایه‌ی اندیشیدن به سویه‌های عکاسانه و دنیای درونی‌شان، دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم. فقط عکس‌های مشهور و محبوب و شمایل‌شده نیستند که شایسته‌ی توجه و اندیشه‌‌اند، عکس‌های پرشماری نیز وجود دارند که هیچ کم ندارند برای اندیشه و خیال، عکس‌هایی که ارزش آنها به‌خاطر جوانی و گمنامی عکاسانشان نادیده گرفته شده است، عکاسانی که شاید نمایشگاه نداشته‌اند و جایزه نبرده‌اند و صاحب کتاب نیستند، اما عکاسان خوبی‌اند و عکس‌های خوبی می‌گیرند.

اگرچه بلوم بارها تفاسیر خویش از نمایشنامۀ هملت را در قالب کتاب، مقاله و سخنرانی ارائه کرده است، هملت:شعر بی‌کران نه‌تنها به عنوان جوهره‌ای موجز از تمامی آنها، و نیز ضمیمه‌ای بر کتاب شکسپیر: ابداع انسان، بلکه چونان تفسیری بازنگرانه در آرای پیشین بلوم است. در این کتاب فصول بیست‌و‌پنج‌گانۀ تفسیر بلوم از هملت لایه‌لایه برهم می‌نشینند تا در انتها مانند گوی بلورینی در فاصلۀ کانونی مناسب، میان چشم ما و متن هملت قرار گیرند و بدین‌سان چشم‌اندازی صریح و شفاف از شاهکار شکسپیر ترسیم کنند.

تفاسیر بلوم همچون عدسی هم‌گرایی است که تفاسیر شکسپیرشناسان در چهار قرن اخیر، چونان طیف‌های نور، با گذر از آن تا حدامکان به روشن‌تر شدن معمای هملت یاری می‌رسانند؛ اگرچه بلوم خود این نقیضه را به ما یادآور می‌شود که راز ماندگاری هملت همانا در پایدار ماندن معمای ابدی آن و فرارَوی مدامش ازمرزهای خویش است.

در قرن نوزدهم فسلفه و مذهب در اروپای غربی دستخوش دگرگونی شگرفی شدند. اگر این دو پیش از این، به عنوان دو نیروی متفاوت، گاه در کنار هم یا در برابر هم بودند، اندیشمندانی چون هگل، شیلر، شلینگ، کارلایل، و راسکین از گِل این دو «حس انگیزی» (Aesthetics) را بسرشتند و پدیدارشناسیِ روح/ذهن را آفریدند و سرنوشت جوامع انسانی را گذر از مراحل از خود بیگانگی و رسیدن به وحدتی در برگیرندۀ کثرت دانستند.

ایبسن در استاد معما، جان گابریل بورکمان، و این اثر پایانی‌اش‌، وقتی ما مردگان سربرداریم،به ترتیب با استخراج سنگ معدن، تاکید بر معماری، و مجسمه سازی به همین مراحلِ تلاش روح برای ورود به صورت (Form) به عنوان مذهب و فسلفۀ نوین، که همان «حس انگیزی» (Aesthetics) باشد، اشاره می‌کند.

وقتی ما مردگان سر برداریم به خوبی ثابت می‌کند که نمایشنامه‌‌های ایبسن از ارکان جامعه تااین اثر پایانی، برنامۀ کامل «سیر زائر» او با هدف گسترش آگاهی تاریخی یک قوم است، برنامه‌‌ای که برای هر قومی متفاوت اما گریزناپذیر است.وقتی ما مردگان سربرداریم دادخواست هنرمندی است که ربع قرن از زندگی‌اش‌ را صرف رئالیسمو زندگی «میان‌‌مایگان» کرده بود و اینک از خودش، مردمش، و تاریخ معاصرش می‌خواهد همهحساب پس بدهند.

| دیوید لینچ، فیلم‌ساز مشهور جهانی، با کتاب صید ماهی بزرگ روزنی کمیاب به روی اسلوب‌های هنری‌اش، سبک‌کار شخصی‌اش، و بهره‌های خلاقانۀ فراوانش از تجربۀ مراقبه می‌گشاید. لینچ شرح می‌دهد که چگونه به درون «شیرجه» می‌زند، ایده‌ها را مانند ماهی «صید» می‌کند و آن‌ها را مهیای صفحۀ تلویزیون، پردۀ سینما یا دیگر رسانه‌های مورداستفاده‌اش نظیر نقاشی، موسیقی و طراحی می‌سازد. لینچ برای اولین بار در مورد تعهّد سی و اندی ساله‌اش به مراقبۀ تعالی‌بخش و تأثیری که بر فرایند خلاقیت او نهاده می‌نویسد.

| لینچ در فصل‌هایی کوتاه، از شکل‌گیری ایده‌هایش حرف می‌زند – اینکه از کجا می‌آیند، چطور آن‌ها را به چنگ می‌آورد و کدام‌یک بیشتر او را جذب خود می‌کند. او توضیح می‌دهد که چگونه افکارش را به عمل درمی‌آورد و به چه صورت با اطرافیانش تعامل می‌کند. سرانجام به تعمق در مورد «خود» و دنیای پیرامون می‌پردازد – و اینکه چگونه فرایند «شیرجه زدن به درون» که بر کار او تأثیری ژرف نهاده، مستقیماً می‌تواند به دیگران سود برساند. صید ماهی بزرگ برای انبوه طرفداران لینچ همچون مکاشفه‌ای است که موجب درک بهتر دیدگاه شخصی وی می‌شود. در ضمن برای کسانی که نمی‌دانند خلاقیت خود را چگونه رشد دهند، کتابی جالب‌توجه است.

| دیوید لینچ، کارگردانی که سه بار نامزد جایزۀ اسکار شده است، یکی از فیلم‌سازان پیشتاز دوران ماست. از اوایل دهۀ هفتاد میلادی تا به امروز پروژه‌های عامه و منتقد پسند لینچ، از جمله کله پاک‌کن، مرد فیل نما، قلباً وحشی، توئین پیکس، مخمل آبی، مالهالند درایو و اینلند امپایر در جهان به آثاری تعبیر می‌شوند که دیوار بین سینمای هنری و فیلم‌سازی هالیوودی را فروریخته‌اند.

| برانژه: اگه آدم فکر کنه که بدون پروانه و بال تو آسمون بودن غیرطبیعیه، اعتمادش سست می‌شه، می‌آد پایین، اما نه تندتر از آسانسور. بعضی‌وقت‌ها، به نیروی اراده، می‌شه دوباره اوج گرفت و رفت بالا، درست مثل اینکه آدم از وزنش کم کنه. اما نه برای مدت طولانی. یه تزلزل کوچیک تو ارادۀ آدم کافیه که سُر خوردن رو به پایین شروع بشه. وقتی که دوباره به راز کار در خودم پی می‌برم، بارها و بارها، موقع جهش به آسمون، به خودم گفتم «حالا دیگه بلدم، برای همیشه، دیگه یادم نمی‌ره، همون‌طور که شنیدین و دیدین یادم نمی‌ره.»

| برای عشق به میهن جستاری است بلند در ستایش وطن‌پرستی جمهوری‌خواهانه. نویسندۀ کتاب، مائوریتسو ویرولی، که خود از اساتید بنام علم سیاست در دانشگاه‌های آمریکاست، با تمرکز بر زبانِ این نوع وطن‌پرستی و بررسی تطور تاریخی آن در کشورها و نزد اندیشمندان مختلف، ملی‌گرایی و وطن‌پرستی را، به‌عنوان دو قدرتمندترین نیرویی که به تاریخ جهانی شکل بخشیده‌اند، از هم متمایز می‌سازد. دفاع نویسنده از وطن‌پرستی جمهوری‌خواهانه دفاع از یک زبان و سنت خاص است، زبان و سنتی که از گذشته تا امروز خودش را بیش از همه به آرمان آزادی و خیر مشترکِ مردمان و نهادهای سیاسی و فضایل اخلاقی پشتیبانِ آن، که همگی در قالب «جمهوری» تجسم یافته، متعهد می‌داند؛ این در حالی است که زبان ملی‌گرایی در اصل خیلی دیرتر در اروپا برای دفاع از خلوص معنوی و همگونی فرهنگی، زبانی و قومیِ ملل ساخته شد، همگونی و خلوصی که تحقق آن به نظام سیاسی جمهوری بسته نبوده، چه بسا از طرقی غیر از جمهوری دستیاب‌تر هم باشد.

| این جهان گذرا خُردترین کتاب در زمینۀ تاریخ کلان است، کتابی که داستان عالم و آدم را در کمترین صفحات ممکن نقل می‌کند. از پیدایش ستارگان و نخستین موجودات زنده تا شکل‌گیری مرحله‌به‌مرحلۀ تمدن بشری، از تکوین شهرها و امپراتوری‌ها تا ظهور نظام سرمایه‌داری و شبکۀ جهانی اینترنت. دیوید کریسچن، نویسندۀ کتاب، همۀ این پدیده‌های پراکنده را، به‌نحوی وحدت‌یافته، در قالب یک کتاب راهنمای موجز، قابل‌فهم و برانگیزنده گردآورده است. یک مورخ بزرگ قادر است به نحوی تجربی پیوند‌های موجود میان نخستین انسان هوشمند و نسخۀ امروزی آن انسان را روشن سازد و یک قصه‌گوی بزرگ قادر است از پیوندهای پیش‌گفته تصویری زنده و جاندار به دست دهد. دیوید کریسچن، و به تبع آن کتاب حاضر، هر دو ویژگی را یکجا در خود دارد. کتاب در اصل داستان یک سفر است، شرحی دلکش از مسیری طولانی و پرفرازونشیب که آدمی از عصر غذاجوییِ اولیه تا عصر مدرن امروزی پیموده است.

| ژولیس سزار در عبارتی که اکنون زبانزد شده، همۀ شگفتی‌های ده‌سال جنگ قلمروگشایانۀ خود در سرزمین گل را در سه واژه لاتین خلاصه کرد: «veni, vidi, vici»: «آمدم، دیدم، فتح کردم». در کتاب حاضر دیوید کریسچن، در یک اقدام هنرمندانۀ مشابه،همۀ شگفتی‌ها و آشفتگی‌های 250 هزار سال تاریخ بشر را در کمترین صفحات ممکن خلاصه و به مخاطب عرضه کرده است؛ و هم او با نشان‌دادن این مطلب که چگونه یادگیری مستمر جمعی، در طی اعصار و قرون، بر مهارت‌های انسانی و نیز بر جمعیت، ثروت و قدرت آدمی افزوده است، حتی گامی فراتر از رجزخوانی‌های ژولیس سزار برداشته است. برای گام‌نهادن در مسیر فهم جهانی که پیچیدگی‌هایش پیوسته پراکندگی خاطر می‌آورد، چه راهی سهل‌تر و متقاعد‌کننده‌تر از این. (ویلیام مک‌نیل، استاد تاریخ دانشگاه شیکاگو)

یوجین اونیل با گوریل پشمالو، آنا کریستی، و نخستین آدم یک «سه‌گانه» به سبک و سیاق تراژدی‌های یونان باستان می‌سازد تا بگوید در قرن بیست تراژدی با شکل و درون‌مایه‌های رایج در تراژدی‌های یونان همچنان شدنی است. از این حیث، می‌توان او را، همانند استادش، ایبسن، سرگرم تجربیات نوین در ادبیات نمایشی و تئاتر دانست. اما آنچه گوریل پشمالو را از دو اثر دیگر او متمایز می‌کند، برجستگی سبک اکسپرسیونیستی آن است.

نمایشنامۀ گوریل پشمالو در سال 1922 روی صحنه رفت. نمایشنامه تصویری هولناک از یک زندگی شوم و ترسناک بود و سیلی سختی بود بر چهرۀ سنت‌بارگان، چه در جامعه و جه در کار تئاتر. با این حال انبوهی از همین مردم به تماشای این نمایشنامه می‌نشستند و در حالی که به طرز استعاری و کنایه‌آمیزی از نمایشنامه سیلی می‌خوردند، مشتاقانه آن را ستایش می‌کردند.آنچه برای تماشاگر جالب بود معنای نهفته در این ضربه بود. خود اونیل می‌گوید: «جمعیت در تئاتر می‌نشست و به حرف‌های کاملا مغایر با افکار و عادات زندگی روزمره‌اش گوش می‌داد؛ با این‌حال آنچه را که می‌دید و می‌شنید می‌ستود.»

پنلوپه کنار دارِ بافندگی‌اش منتظر اُدیسه است؛ ولادیمیر و استراگون منتظر گودو هستند؛ و همۀ ما هرروز مجبوریم منتظر چیزی یا کسی باشیم: برای اتوبوس، برای پرداخت‌های سرِ ماه، برای دلدارمان که برسد یا زنگ بزند یا برای کتری که جوش بیاید. اما آیا واقعاً می‌دانیم که بالا و پایین گز کردن‌های عصبی‌مان یا خیره‌شدن‌هایمان به عقربه‌های ساعت یا دست به هم مالیدن‌هایمان در سالن انتظار به چه معناست؟ چه رابطه‌ای بین انتظار و زمان هست؟ آیا چیزی با عنوان اخلاقِ انتظار یا شاید حتی نوعی هنرِ انتظار وجود دارد؟ و آیا اینترنت، خرید آنلاین و پیامک زدن به معنای آن است که اکنون دیگر کار انتظار برای همیشه به پایان رسیده است؟

انتظار از جمله چیزهایی است که به‌رغم عجین بودنش با تجارب هرروزۀ ما عموماً بدیهی انگاشته شده و کمتر به‌طور مستقل مورد واکاوی قرار گرفته است. این در حالی است که نویسندۀ کتاب حاضر، با کنار هم گذاشتن مثال‌های متعددی از جهان هنر و ادبیات، اتکا به بصیرت‌های عمیق پدیدارشناسی و هرمنوتیک فلسفی و نیز نظریۀ انتظار آنری برگسون و دیگران، می‌کوشد به‌نحوی هنرمندانه به پرسش‌های دشوار بالا پاسخ گوید.هارولد شوایتزر استاد ادبیات و زبان انگلیسی و رئیس دپارتمان زبان انگلیسی دانشگاه باکنل است. از دوره‌های تدریسی او می‌توان به شعر معاصر انگلیسی، نظریه‌ی ادبی، مطالعات هولوکاست، علوم انسانی معاصر و مسئلۀ رنج در ادبیات معاصر و نمودهای آن اشاره کرد. از دیگر آثار او رنج کشیدن و درمان هنر است.

کتاب « پرنده به پرنده » یکی از محبوب ترین و پرفروش ترین کتاب ها دربارۀ نویسندگی است ، اما چیزی که کتاب را متمایز می کند ، این است که تنها، کتابی دربارۀ نویسندگی نیست و بیشتر شبیه به زندگی نامه ای خواندنی است که در آن “لاموت” همانقدر که دربارۀ نویسندگی می گوید دربارۀ زندگی نیز می نویسد.
مطالب این کتاب به سه بخش عمده تقسیم بندی می شوند: بخش اول کتاب شما را با دنیای نویسندگی، بایدها و نبایدها و همچنین اصول و قوانینی آشنا می کند که اگر آن ها را رعایت کنید، مسیر نویسندگی را کوتاه تر و البته اثربخش تر طی خواهید نمود . بخش دوم، مدل ذهنی یک نویسنده را نشان داده و نحوه ی صحیح فکر کردن به موضوعات و مسائل گوناگون را شرح دهد و آخرین بخش بر دیگران متمرکز است . به عبارت بهتر، “آن لاموت” در این بخش به شما نشان می دهد به عنوان یک نویسنده چگونه می توانید از دیگران کمک بگیرید و رشد بهتر و بیشتری را در فعالیت هایتان تجربه کنید. لاموت در این کتاب سعی دارد تا از جزئیات ارزشمندی که در طی سال ها نویسندگی به آن ها دست یافته پرده بردارد و تجربیاتش را در قالب طرح داستان در اختیار شما قرار دهد.

آثار جورجوآگامبن فلسفۀ زندگی نوینی را بسط می‌دهند. در افق آنها این باور نهفته است که شکل زندگی ما می‌تواند قدرت راهنما و وحدت‌بخش سیاست آینده شود. کتاب قدرت زندگی با آگاهی از این وعده سویه‌های تعیین‌کننده و نادیده‌ماندۀ نوشته‌های آگامبن در طول چهار دهۀ گذشته را، با تفکر اندیشمندانی چون کافکا، هایدگر، بنیامین، آرنت، دلوز، و فوکو که آرای اگامبن متأثر از آنهاست، درهم می‌تند.
افزون بر این، این کتاب آثار او را در رابطه با چهره‌های کلیدی سنت فلسفه، مانند افلاطون، اسپینوزا، ویکو، نیچه، ویتگنشتاین، و دریدا، قرار می‌دهد. این رویکرد به کیشیک نگاهی را پیش می‌نهد که با آن می‌توان به وضعیت زیست سیاسی امروز از نو اندیشید. در پی پیش‌بینی آگامبن که مفهوم زندگی در مرکز فلسفۀ آینده قرار خواهد داشت، کیشیک به برخی از الهام‌بخش‌ترین جهت گیری‌های ممکن این فلسفۀ آینده اشاره می‌کند.
قدرت زندگی دومین اثر کیشیک در مجموعه «خیال‌پردازی یک شکل زندگی» است که در سال 2012 به همت انتشارات استنفورد منتشر شده است. این کتاب به پیوندهای زندگی و سیاست در سراسر زندگی و آثار جورجو آگامبن می‌پزدازد.

داستان زندگی هدا کووالی در سایۀ جنگ جهانی دوم و بعد حکومتی توتالیتر روایت می‌شود، پس به نظر باید پر باشد از مرگ و سیاهی، با این همه روایت میل به زندگی است، داستان زنی در نوسان میان بیم و امید در دل چکسلواکی آشوب‌زده؛ حسنش این است اما که به بیان تجربیات شخصی محدود نمی‌شود. راوی به قدرت کلمات واقف است و جایی می‌گوید تنها سلاح ضعفا همین کلمات هستند، از همین روست که روایتش را بی‌پرده می‌نویسد. اما ناظر بی‌طرفی هم نیست؛ خودش می‌گوید طرف زندگی ایستاده، همان ساده‌ترین ایدئولوژی، که به خاطرش از اردوگاه نازی‌ها می‌گریزد. او نشانمان می‌دهد که چگونه جنگ چهرۀ آدم‌ها را عوض می‌کند؛ اینکه چطور در پی شادمانی پایان جنگ، ناامیدی برمی‌گردد و بعد امید، همراه با شوری برای تغییر، با وعده‌های ایدئولوژی‌ای دل‌فریب، رخ نشان می‌دهد و در نهایت در این چرخۀ باطل دوباره یأس است که برمی‌گردد؛ نشانمان می‌دهد که چطور وقتی ایدئولوژی در اولویت باشد روابط انسانی به حاشیه رانده می‌شود و زندگی شکلی سلبی به خود می‌گیرد، به گونه‌ای که دیگر کسی در پی چیزی نیست جز دورماندن از دردسر. هدا کووالی در واقع ما را با خودمان، در مقام انسان، رودرو می‌کند و واقعیت‌های تاریک ذات انسان را پیش‌رویمان می‌گذارد، چراکه چنان‌که خودش می‌گوید:
«حرف آنهایی که می‌گفتند تنها راه بازگشت به زندگی فراموش کردن است در کتم نمی‌رفت. می‌خواستم همه‌چیر را به خاطر بسپارم، روی چیزی سرپوش نگذارم، چیزی را بزک نکنم و اتفاق‌ها را همانطور که بودند در خاطر ثبت کنم. می‌خواستم زندگی کنم چون زنده بودم نه به این دلیل که تصادفاً جان سالم به در برده بودم.»

«محمود درویش»، شاعر بزرگ و فقید فلسطینی در شعر «بدرود با ادوارد سعید» می‌نویسد: «زیبایی‌شناسی یعنی رسیدن به تناسب». اگر تناسب را ورای هر منظر زیبایی‌شناسانه، آنی بدانیم که کلیت شاکله‌ی فکر فلسفی را می‌سازد، آن‌گاه است که می‌توان به درک و فهم روابط بین دستگاه‌ها و ایده‌های فلسفی رسید. کتاب «کنش‌پذیری ریشه‌ای» نوشته‌ی «تامس کارل وال» اتصال کنش‌پذیری به واسطه‌ی گرانیگاه‌هایی‌ست که امانوئل لویناس، موریس بلانشو و جورجو آگامبن درعین جدایی منظر فلسفی‌شان داشته و دارند، آن هم در ریشه و پیوند با منطق استعلایی امانوئل کانت: بلانشو که کنش‌پذیری را نسبت به تصویر می‌دانست، لویناس که آن را نسبت به دیگری تعریف می‌کرد و پس‌از‌آن دو، آگامبن که کنش‌پذیری را نسبت به در-زبان-بودن شرح داده و می‌دهد. این کتاب به یکی از پرسش‌های اساسی فلسفه هم می‌پردازد: چه چیزی دازاین را نمایان می‌کند؟ نویسنده از منظر بلانشو، لویناس و آگامبن می‌نویسد: وقتی هیچ چیزی نباشد(؟!). البته که کتاب کنش‌پذیری ریشه‌ای دائما با این پرسش و ده‌ها پرسش دیگر کلنجار می‌رود و در بسیاری از مواقع پاسخی هم در کار نیست، اما جست‌وجو در وجود رازآمیز اثر هنری و اخلاق تصویری لویناس در کنار زبان تصویری بلانشو و بعد، اجتماع تصویری آگامبن، کتاب را عجیب مهم و خواندنی کرده‌است، هرچند نمی‌توان منکر پیچیدگی‌های سرشار از آزار آن شد که شاید به هر روی طبیعت مواجهه با این سه فیلسوف باشد.

تنوع شگفت انگیز تئاتر معاصر، بیش از هر چیز وامدار خلاقیت و جسارت کارگردانانی است که با بازبینی سنت های نمایشی پیشین، تلاش کرده اند تا تجربه های اصیل و تاثیرگذار را به تماشاگران خود عرضه کنند. کتاب حاضر به معرفی دیدگاه های نظری و شیوۀ کار عملی برخی از مهم ترین کارگردانان تئاتر جهان از اواخر قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیست و یکم می پردازم. در این اثر کار کسانی چون استانیسلاوسکی، برشت، آرتو، گروتوفسکی، در کتار افراد کمتر شناخته شده ای چون آناتولی واسیلی یف، نیل آرمفیلد، یوکیو نیناگاوا و پیتر سلارز مورد بررسی قرار گرفته اند. رویکرد مولفان در انتخاب کارگردانان و نحوۀ تنظیم مطالب، نگاهی جامع و موجز به برخی از بحث بر انگیزترین مسائل تئاتر امروز از جمله خصلت تئاتری، رابطۀ بازیگر و کارگردان، آفرینش جمعی و مشارکت تماشاگر ارائه می کند. پنجاه کارگردان کلیدی تئاتر هم مرجعی است مفید برای دانشجویان و حرفه ای ها و هم راهنمایی جامع برای تماشاگران و دوستداران تئاتر.

“کنستانتین کاوافی” شاعر و روزنامه نگار زاده ی مصر است که از پدر و مادری یونانی متولد شد. وی در سرودن به زبان های انگلیسی، فرانسوی و یونانی تبحر داشت و سبک شعری منحصر به فرد او، جایگاه ویژه ای را نه تنها در میان شعرای یونان بلکه در دنیای شعر غرب برایش به ارمغان آورد. هم اکنون اشعار وی در مدارس یونان و دانشگاه های سراسر جهان آموزش داده می شوند.
“کنستانتین کاوافی” بالغ بر صد و پنجاه شعر به رشته ی تحریر درآورده است که بسیاری از آنان ناتمام یا در حد طرح ابتدایی باقی ماندند. او در زمان زندگانی خود پیوسته از انتشار رسمی آثارش سر باز زد و ترجیح می داد که آن ها را در روزنامه های محلی و مجلات منتشر کند یا حتی خودش آن ها را چاپ کرده و در اختیار هر کس که مایل به خواندنشان می باشد قرار دهد. مهم ترین اشعار خلق شده به قلم “کنستانتین کاوافی” بعد از چهل سالگی او نگارش شدند و انتشار رسمی آنان بعد از مرگ او صورت گرفت.
اشعار “کنستانتین کاوافی” طور عمده مضامین تاریخی، شهوانی و فلسفی را در بر می گیرند. “صبح روان” مجموعه ای است از پنجاه و یک شعر منتخب از این شاعر برجسته که در میان اشعار تاریخی انتخاب شده در این مجموعه می توان به آثار پیش رو اشاره کرد: “شاه اسکندرانی”، “در سنه ی 200 ق.م”، “قیصرون”، “و بغان ترک آنتوان می گویند”، “از مکتب فیلسوف معروف”، “میریس”، “در یکی از شهرهای آسیای صغیر”، “در ماه عطیر”، “گور یاسیس”، “امیری از غرب لیبی”، “ستوهی ی پسر سلوکوس”.