دو پدیده ای که زندگی انسان را در قرن بیست و یکم بیش از هرچیز دیگری تحت تاثیر خود قرار داده است شکل گیری اقتصاد فراصنعتی از یکسو و جوامع فراملی و گلوبال از سوی دیگر است.
پیرامون روندهای گلوبال و اثرات ان بر جوامع تاکنون نظریات گوناگونی مطرح گردیده و بسیاری از صاحب نظران در موافقت و مخالفت با ان اظهار نظر کرده اند. با وجود انکه این روندها ، نیروهای سیاسی جهان را بر ان داشته که استراتژی و برنامه های خود را با آن منطبق سازند

“نظریه رابرتسون که اساسا به نظریه جهانی شدن مرسوم شده است گرچه در وهله اول بازتاب نارضایتی او از نظریه‌های مهم معاصر در زمینه علوم اجتماعی نظیر نظریه‌های نوسازی و نظریه تجدد است اما در بخش قابل ملاحظه‌ای از وجود گوناگون خود به استنتاج‌هایی راه می‌برد که می‌توان آن را درآمدی نظری بر مبنای گفت و گوی تمدن‌ها به شمار آورد…جهانی شدن در نوشته‌های رابرتسون، از جمله همین کتاب حاضر، عنوان یک نظریه اجتماعی در سطح کلان است که مثل بسیاری از نظریه‌های فراگیر اجتماعی می‌خواهد مسائل عمده جهانی امروز را، چه در سطوح ملی و چه در سطوح جهانی و چه در ابعاد کوچکتر یا بزرگتر تحلیل و تبیین کند .بنابراین نظریه جهانی شدن در این مفهوم را باید مثل نظریه وابستگی “گندرفرانک “یا نظریه نظام جهانی (والرستین) یا نظریه تجدد (گیدنز) در شمار یک نظریه کلان اجتماعی به شمار آورد .رابرتسون کار خود را در یک معنا به عنوان جامعه‌شناسی جهان توصیف می‌کند…”کتاب حاضر از جمله کتاب‌هایی است که رنالد رابرتسون در بسط و تکوین نظریه خود نوشته است” .رابرتسون در این کتاب ضمن بحث از الگو و اجزای اصلی نظریه خود بخش بزرگی از نظریه‌های عمده اجتماعی در سده بیستم را حول محورهای اصلی نظریه خود با فشردگی هرچه تمامتر مرور می‌کند و مورد نقد قرار می‌دهد…نظریه جهانی شدن رابرتسون یکی از تازه‌ترین نظریاتی است که در تحلیل مسائل کلان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جهان در آخرین دهه‌های سده بیستم بر سر زبان‌ها افتاده است” .”ترسیم وضعیت جهانی”، “نظریه نظام جهانی”، “جهانی بودگی و دین ژاپنی‌ها”، “تمدن و مدنیت”، “جهانی بودگی و تجدد”، “جهانی شدن و پارادایم نوستالژیک”، و “تئوری‌های جامعه‌شناختی و فرهنگ جهانی “از جمله مباحث این کتاب است .

پس از آنکه قوای متفقین ایتالیا را به اشغال خود درآورد پادشاه ایتالیا موسولینی را از نخست وزیری عزل کرد؛ بسیاری در آن زمان تصمیمات غلط موسولینی در جنگ جهانی دوم را یکی از دلایل مهم به تنگنا افتادن هیتلر و در نهایت شکست جبهه متحدین می‌دانستند. گرچه در سال های نخستین جنگ جهانی دوم ایتالیا توانست پیشرفت هایی در آفریقا کسب کند اما روند شکست های این کشور در این قاره نبرد را به سود جبهه متفقین تمام کرد. ارتش ایتالیا گرچه صاحب زره‌پوش‌های بهتر و قدرتمندتری شده بود و نیروی هوایی کارآمدی داشت اما دارای فرماندهی مناسبی نبود طوری که گفته می شود از ارتش مسلح به تیر و کمان اتیوپی شکست خورد و مجبور به عقب‌نشینی شد. با اعلان جنگ انگلستان به ایتالیا درگیری آغاز شد و موسولینی در حالی که بنغازی و دژ بزرگ طبرق را از دست داده بود از آلمان کمک خواست؛ هیتلر نیز مجبور شد فیلدمارشال اروین رومل یکی از بهترین افسران خود را به صحرای آفریقا اعزام دارد. اما روند شکست های موسولینی از جولای 1943 به نقطه بحرانی رسید. در این تاریخ نیروهای متفقین ابتدا در جزیره سیسیل پیاده شدند و سپس وارد خاک اصلی ایتالیا شدند؛ پادشاه ایتالیا در 25 جولای موسولینی را از نخست وزیری عزل کرد و ارتش ایتالیا زمام امور را بدست گرفت. در همین تاریخ سربازان آلمانی مستقر در ایتالیا کنترل نیمه شمالی شبه جزیره را به دست گرفته و همچنان به مقاومت ادامه دادند. موسولینی به دستور آدولف هیتلر ، رهبر آلمان نازی در یک عملیات حیرت آور توسط یک گروه کماندویی اس اس و چتربازان آلمانی از “لانه عقاب” فرار می‌کند و به آلمان منتقل می‌شود. اما وی سرانجام در پایان جنگ جهانی دوم در حالی که به اتفاق کلارا پتاچی معشوقه اش در حال فرار از ایتالیا بودند در مزرعه‌ای توسط پارتیزان‌های ایتالیایی دستگیر شده و در همان جا به همراه سایر همراهانشان که از مقامات حکومت فاشیستی بودند، پس از محاکمه صحرایی به اعدام محکوم می‌شوند. در 28 آوریل 1945 هنگام تیرباران شخصی با چاقو به او حمله می کند و موسولینی نیمه جان از شکنجه به زمین می افتد؛ مردم به او حمله می کنند و با لگد به جنازه او ضربه می زنند و جمجمه اش را متلاشی می کنند. جسد موسولینی و معشوقه‌اش در “پیاتزا لورتو” شهر میلان، برای نمایش عموم با قلاب های مخصوص آویزان کردن گوشت قصابی ها از سقف یک ایستگاه پمپ بنزین وارونه آویخته شده تا آنکه با دستور پاپ جنازه ها را را پایین آوردند؛ گفته می‌شود جسد او را به آتش کشیدند و خاکسترش را نیز به دریا ریختند.

آیت‌الله هاشمی رفسنجانی عمل به مصلحت همیشه مشکل است. گاهی خلاف جریان عادی سخن گفتن است و بدیهی که در آن زمان خیلی‌ها را هم ناراحت می‌کند و از همین‌رو هزینه‌های زیادی را متوجه گوینده آن می‌کند ولی من هرگز در تشخیص و بیان «مصلحت» تردید نمی‌کنم چرا که از امام آموخته‌ام که غفلت از مصلحت موجب لطمات جبران‌ناپذیری به اسلام عزیز می‌شود