نویسنده: جواد مجابی
نشر: روزنه
توضیحات: تاب نیشخند ایرانی گزیده‌ای است از چند کتاب (یادداشت‌های آدم پر مدعا / آقای ذوزنقه / یادداشت‌های بدون تاریخ / شب‌نگاره‌ها / مقدمه و مؤخره‌ها / طرح‌های هجایی) آقای جواد مجابی، شاعر، نویسنده، طنزپرداز، منتقد ادبی و نقاش معروف که سال پیش ـ سال ۹۵ ـ توسط نشر روزنه تجدید چاپ شده است. کتابی که بسیاری طنز ِ بعضا گزنده را در خود جای داده و رسالت طنز پرداز که گسترش نگاهی نو و اصلاح جامعه و رو به تعالی بردن آن است را، به انجام رسانده.

نوشته‌‌های آقای مجابی، مرا به یاد آثار مارک توان می‌اندازند و ایشان چنین معتقدند که: «طنز از شک آگاهانه هنرمند به موقیعیت‌های کاذب مسلط بر روابط موجود نشأت گرفته است. انسان خواستار آزادی از قید و بند است. طنز این آزادی را میسر می‌سازد.»

پس از یادداشت نویسنده، در بخش «موقعیت‌های طنزآمیز» این کتاب چنین می‌خوانیم:

«بازی مشهوری است، جمعی از نوجوانان چشک‌بند سیاه به صورت، گرداگرد تالار حلقه زده، منتظر شنیدن صدای نوجوانی از مرکز دایره مانده‌اند که صدا بزند: بیا! و بازی آغاز شود. در این بازی همه چشم‌بند دارند، هم شکار و هم شکارگران جرگه، صدای شکار، راهنمای شکارگران در پی هدفی گریزان است. هر کس می‌کوشد جهت صدا، سمت راه و سوی گریز او را تشخیص بدهد. با گرفتن او یک دور بازی تمام می‌شود.

در این بازی از آعاز، چشم‌بند از چشم یکی فروافتاده است. او بازی را می‌نگرد. بی آن که در بازی دخالت کند. زمین خوردن‌ها، به در و دیوار زدن‌ها، اشتباه گرفتن و فریب دادن دیگران را می‌بیند. تمامی ارتباطات مضحکی را که به صورت جدی با هیجان کامل ادامه دارد.

بازی مشهوری است زندگی؛ و در این عرصه چشم‌بند از رخساره‌ی تک و توکی از بازیگران فروافتاده است. آنان که از دیدن این همه ناهنجاری و توهم و نادانی، در این خیمه‌شب‌بازی پایان‌ناپذیر، واکنش‌های متفاوتی دارند: چاره‌جویی، خشم، شفقت، سخره و گاه بهره‌کشی.

انواع آدم‌های بی‌چشم‌بند را می‌توان بین انقلابی‌ها، متفکران، رندان و گاه ارباب اقتدار یافت…»

نویسنده: جواد مجابی
نشر: نگاه
توضیحات: « اسم من بردیا است.که شما مرده اش می پنداشتید ! » مومیایی ، فریاد زنان حضورش را اعلام کرد ، با این ادراک شوم ، که از نظر همگان غایب شده است و در تابوت به گور خود می رود . حضور او در تابوت بود یا در وسوسه ی « جانشین » یا در ذهن آنانی که پی موکب عزا بودند ؟ حافظه ای زنده ، برای هستی خود می طلبید . فریاد زد « من اینجا هستم ، ببینید ! » موکب می گذشت و مردمان از پی او می گذشتند ؛ کسی را پروای آن فریاد خاموش ، آن حضور غایب ، آن وجود از هزاره ها بر گذشته و اینک بر باد شده ، نبود …فکر می کنم ، یکی از این نظامی های بی حوصله ی قدرت طلب بوده که با چند نفر مسلسل بدست رفته بالای سر رئیس ، مردک گفته ، تو به اعتبار سر نیزه ی من حکومت می کنی ، حالا چرا خودم حکومت نکنم . » جوان کوتاه قامتی که تا اکنون ساکت بود ، دستهایش را از جیب درآورد ، در هوا تکان داد و گفت « همه ی شان سر و ته یک کرباسند . برای ما چه فرقی می کند ؟ هر کس می آید ، می خواهد دنیا ، جامعه ، مردم را به قالب افکار و سلیقه خود بریزد . این می رود ، یکی دیگر می آید ، همه هم خود را برترین و بهترین می خوانند . این مردم اند که در مسلخ استبداد های گوناگون قربانی می شوند ، قربانی سلیقه های جور واجور خودکامگان …