این کتاب، نخستین اثر پژوهشی است که به زبان فارسی از دیدگاه سیاست جغرافیایی به یکی از مسائل عمده قفقاز پرداخته است.  این کتاب سعی دارد بازیگران، سناریوها و استراتژی‌های موجود، در این زمینه را بررسی و تبیین نماید.دانش ژئوپلیتیک از قرن نوزدهم وارد ادبیات سیاسی جهان شد و بیش از یک قرن است که نقش مهمی در تحلیل بحران ها و مناسبات سیاسی ایفاء کرده است. رابرت تورگو و امانوئل کانت نخستین دانشمندانی بودند که از اصطلاح جغرافیای سیاسی استفاده‌کردند و سپس دانشمندانی چون راتزل، روداف کلین، هلفورد مکیندر، آلفرد ماهان و… با نظریه های خود ساختاری علمی به آن بخشیدند. پس از جنگ دوم جهانی، این جغرافیدانان امریکایی بودند که یکبار دیگر مباحث مربوط به ژئوپلیتیک را احیاءکردند.در ایران نیز دانش ژئوپلیتیک به ویژه از دهه هفتاد خورشیدی مورد توجه دانشگاهیان قرار گرفت و به تدریج ادبیاتی غنی در این خصوص تولید شد.

منطقه آسیای میانه و قفقاز یکی از چندین حوزه ژئوپلیتیک پیرامون سرزمین ایران محسوب می شود که دارای فرصت ها و تهدیدهای مخصوص به خود است. منطقه ای که از نظر ترانزیتی، انرژی،امنیت، قومیت و بسیاری دیگر از جهات حایز اهمیت است و این ارزش پس از فروپاشی اتحاد شوروی افزایش پیدا کرده است. با این وجود پتانسیل های درگیری در قفقاز جنوبی به ویژه با وجود یه شبه دولت شناسایی نشده (در قراباغ کوهستانی، اوستیا و آبخازیا) فرصت های ترانزیتی و فرهنگی ناحیه را تهدید کرده و ظرفیت گسترش دامنه درگیری به سرزمین های همجوار موضوع را به یک مشکل بزرگ امنیتی تبدیل می‌کند.