گاهی به نامه‌‏هایی فکر می‌کنم که هرگز به دست صاحبانش نرسید. نامه‌‏هایی که حالا جایی است که فرستنده‌‌اش نمی‌داند کجاست و چه بر سرش آمده. شاید مثل ورق‏پاره‏های سرگردان گوشه و کنار خیابان افتاده‌‌اند یا شاید آن‏‌ها را سوزانده باشند. مردم هم یقین دارند هیچ امیدی برای رسیدن نامه‏‌هایشان به مقصد وجود ندارد…
شاید هم دست از نامه‌‏نگاری کشیده‌اند. وقتی قرار است نامه به منطقه‌ای برسد که با خاک یکسان شده و دیّارالبشری در آن سکونت ندارد، نامه را به چه آدرسی و برای که بنویسند؟ وقتی جنگ تمام شود تا مدت‌‏ها باید از پی اسم خیابان‌‏ها بگردند. شاید هم بر حسب آن‏که چه کسانی پیروز شدند و بر آن مناطق سیطره یافتند، اسم‏های تازه‌‏ای رویشان بگذارند…