پسرکی مغرور از غرور جوانی و مسرور از سرور زندگانی ومسحور از رایحه عشق با سری پرشور از حور مجبوب خود پرسید: آیا مرا در راه پر دد و دام زندگی همگام و دلارام شوی؟ دخترک گفت: اگر یوسف گردی زلیخای تو نگردم، اگر وامق شوی، عذرای تو نشوم، اگر مجنون باشی لیلای تو نباشم اما اگر آدم گردی حوای تو گردم و بر تو دل بندم و در طریق زندگی یار و مددکار و دلبر غم­خوار و بخت تو بیدار شوم. راستی منظور دخترک از «آدم شدن» چه بود؟ آیا می­خواست هم­چون «حوا» با او هم­پا شود و از فردوس برین به دیر خراب آباد زمین فرود آید؟ و یعنی قادر مطلق و عقل کل نبودن، یعنی ناقص­العقل و خطاپذیر بودن، یعنی در معرض گناه و اشتباه بودن، زیرا انسان در نهاد خود جایز­الخطاست؛ لذا مستوجب گذشت و رحمت است. اگر انسان بتواند خود و دیگران را ببخشد شاه کلید خوشبختی را یافته و ریسمان اتصال به خداوند را یافته است. و اما بقیه مطلب در لابلای صفحات کتاب.