این رمانِ فلسفی، پنجره‌ای رو به سویِ نسلی جدید است؛ نسلی که از دلِ جنگ و خودخواهی بیرون آمده‌اند و از انتهایِ خونریزی، آغاز شده‌اند. نسلی که با درد متولد شده‌اند و حالا که آمده‌اند حرف‌هایشان هنوز از حنجره درنیامده در نطفه خفه شده است. نسلی که رفتارشان بویِ اعتراض و پشتِ‌پا زدن به هنجارهایی را می‌دهد که هستی‌ و آزادیِ بشری را در بندِ خود کشیده‌ است. لنی، شخصیتِ اصلیِ رمان، جوانِ بیست‌ساله‌ای است که پدرش را در جنگ از دست داده است. مادرش او را ترک گفته و او منزجز از شرکت در جنگ ِ ویتنام، وطنِ خود، آمریکا، را رها کرده و به کوه‌هایِ آند در سوییس پناه آورده است. حال تنها چیزی که مانده، تنها اکسیری که رومن گاری به‌عنوانِ دلیلِ بودن معرفی می‌کند، عشق است؛ عشقی که همچون چسب وجود و هستیِ انسان را به زندگی‌اش می‌چسباند و همه‌‌چیز را قاعده‌مند می‌سازد. عشقی که فداکاری می‌بخشد و حسِ وابستگی. عشقی که معنایِ هستیِ بشری است.

این كتاب یك قصه هزل‌آمیز است. پر از مطایبه و سخره. قصه‌ای است درباره سازمان ملل: آدم‌هایش، اهدافش، راه‌كارهایش و عملكردهایش. به نوعی افشاگری است و در نتیجه خنده‌دار. كتاب پر است از استعاره، و خواندنش دقت می‌طلبد. اگر صحنه‌های كتاب را كه بسیار به تصویر نزدیك‌اند، در نظر آورید حتما به هنگام خواندن كتاب مدام لبخند به لب خواهید داشت. خواندنش در این روزگار مغتنم است.

آخرین کلماتِ رومن گاری درباره ی زندگی پر‌فرازونشیبش در این کتاب ضبط و ثبت شده. قصه‌ای که نمی‌توان کنارش گذاشت. گفت‌و‌گویی که در آن با روایتی شیرین و پرنکته قصه‌ی بودنش را ثبت می‌کند.
«معنای زندگی‌ام» کتابی که کلماتش طی یک گفت‌وگو تنها چند ماه قبلِ خودکشی گاری در دسامبر 1980 ضبط شد و سال‌ها بعد در سالِ 2014 برای نخستین‌بار درآمد. او از زمان تولدش آغاز می‌کند قصه‌ی خود را، نوشتن‌هایش، شکست‌های متعدد، روزهای جنگ کنار شارل دوگل، فعالیت‌های سیاسی، حتی کار فیلم سازی‌اش و البته عشق هایش. تصویر مردی سرشار از زندگی که تراکمِ رخدادها او را سرشار کرده است.