جلال­ الدین محمد بلخی، قبل از مواجهه با شمس تبریزی، دانشمند و عالمی بود موقر و معنون، ا ما برخورد آذرخش­گون شمس­تبریزی وجود او را به آتش کشید و کوه خفته مولانا را به آتش­فشانی عاشقانه مبدل ساخت بطوری که هیچ اندیشمند و خردمندی را نمی­توان یافت که با آثار سحرکننده مولانا آشنایی پیدا کند و محو تماشای زیبایی­های کلام وی نشود. رینولد نیکلسون که عمری را صرف آثار مولانا و ادبیات عرفانی ایران کرده است درباره او چنین گوید: «نبوغ عرفانی ایرانی در جلال­الدین تجلی یافته و چون بر آثار شعرای عارف جهان نظر افکنیم مولوی را می­بینیم که بر رفیع­ترین قله ایستاده است و سایر شعرای عارف جهان در مقام مقایسه با او در حکم تپه کوچکی هستند. با مطالعه آثار شعرای بعد از مولوی به این نکته پی می­بریم که همه ایشان از عقاید وی استفاده کرده و تحت نفوذ معنوی او بوده­اند…»

این کتاب، دربردارنده رمانی از «عباس صاحب قدم»، با عنوان «بازیگر خوب خدا» است. در این داستان بلند، پسری با نام «ریکاردو» با مشاوره یکی از دوستانش با نام «هادیلا» تصمیم دارد در رشتة بازیگری دانشگاه بیزانس ثبت‌نام نماید. بدین منظور او به آن شهر مسافرت می‌کند. در مسیر به اشتباه در شهری متروک از قطار پیاده می‌شود و در مسافرخانه آنجا، اقامت می‌کند. حادثه عجیبی که در آن مسافرخانه روی می‌دهد، ریکاردو را در مظان اتهام قرار می‌دهد. حال او به همراه هادیلا سعی در اثبات بی‌گناهی خود دارد.

از مطالعه بیش‌تر کتاب‌های سیره و تاریخ این نتیجه حاصل می‌شود که حقایق و واقعیات اخلاقی و رفتاری پیامبر اسلام (ص) در زیر انبوهی از محعولات دشمنان آن شخصیت تشخیص جهان بشریت مستور مانده است. قبل از این‌که سیره‌نویسان و تاریخ‌نگاران. نوشتن شرح احوال اشخاص و رخدادهای اقوام و جوامع مورد نظر را آغاز کنند. کار دروغ‌پردازی‌ها و تمت‌ها و قلب حقایق را به پایان برده بودند. نویسندگان سیره‌ها و تاریخ‌ها در قرن‌های نخستین هجری، بدون بررسی و تحقیق و جدا کردن حقایق از ساخته‌ها و پرداخته‌های دروغ‌پردازان. همه را در کتاب‌های خود درج کرده‌اند. و قرآن را ملاک تمیز اخبار درست از نادرست قرار ندادند. بلکه برعکس، اخبار را مبنای تفسیر آیات کتاب ساختند. از این‌رو در فهم محتوا به کژراهه رفتند و به ورطه اشتباه فرو غلتیدند. اگر با تعمق و تدبر، ورود در آیات می‌کردند. به گنجینه معارف الهی و اسرار کتاب دست می‌یافتند و در گرداب قصه‌ها و افسانه‌ها. خلاصه آن‌چه درباره پیامبر اسلام (ص) ساخته و یافته شده است. نمی‌افتادند.

موضوع اثر حاضر، شرح و تبیین چگونگی به پادشاهی رسیدن شاه اسماعیل دوم و شاه محمّد صفوی است. در این اثر، تلاش شده تا همه رویدادها و وقایع مهمّ دوران پادشاهی این دو، به صورت مفصّل توضیح داده شود. شاه اسماعیل دوم، که در جوانی رشادت‌های فراوانی در جنگ‌های ایران و عثمانی از خود نشان داده بود، به دلیل خشم پدرش، شاه طهماسب اوّل، به مدّت بیست سال زندانی شده و پس از مرگ پدر، به تخت نشست. شاه محمّد، برادر بزرگتر شاه اسماعیل دوم نیز، پس از او بر تخت سلطنت نشست و به دلیل بی کفایتی او، ایران دچار آشفتگی‌های فراوانی شد. در این اثر، وقایع مربوط به دوران حکمرانی این دو پادشاه، با توجه به اسناد و منابع موجود بیان شده و نگارنده، تلاش کرده تا با تحقیق در منابع، صحیح‌ترین و نزدیک‌ترین روایت‌ها به واقع را شرح دهد.

سال‌هاست که من از «شطح» می‌گویم. مقصودم این نیست که شطح صوفیانه می‌گویم، بلکه از شطح می‌گویم و این واژه را برای نام سه شخصیت ساخته‌ام: شریعتی، طالقانی، حکیمی. سال‌ها می‌گذرد که در این‌جا و آن‌جا، از طریق خطابه و مقاله، از آموزه‌ها و آرمان‌های این سه مرزبان اسلام و پاسدار کرامت انسان یاد می‌کنم . البته من تذکره‌نویس و حکایت‌نویس نیستم و به دانش تراجم و رجال چندان علاقه‌ای ندارم و سودداری آن ندام تا اعیان الشیعه بنویسم. به این سه شخصیت نیز از باب تراجم‌نویسی نمی‌پردازد، بلکه می‌خواهم فریادهای آنان را فریاد کشم و دردهایشان را در جان بی‌دردان زنده کنم و ایمانشان به انسان را مطمح نظر انسان‌ها قرار دهم و رسالت‌هایشان را به رساله‌ها بکشانم و حماسه‌هایشان را حماسه‌سرایی کنم.