کتاب حاضر در چهار بخش اصلی سامان یافته است” .فرامرز رفیع‌پور “در این کتاب موانع اصلی رشد علم در ایران را در دو سطح “خرد “و “کلان “بررسی کرده، سپس راه‌حل‌هایی برای رهایی از این مشکل به دست داده است .در فصل نخست که همان مقدمه کتاب است هدف و مراحل شکل‌گیری بیان می‌گردد .در فصل دوم ذیل عنوان “علم و روند شکل‌گیری آن “پس از تعریف علم، مراحل و فرآیند شکل‌گیری علم شرح داده می‌شود .فصل سوم (طولانی‌ترین قسمت کتاب) با این عنوان به طبع رسیده است” :موانع رشد علمی ایران”، این فصل شامل این موضوعات است :نظام فرهنگی، نظام سیاسی و جایگاه معلم، دگرگونی نظام اجتماعی و تاثیر آن بر علم، عوامل سازمانی، استادان و علم، حاشیه :نظام ارزشی و نظام آموزشی و پرورش، دانشجویان و سازمان‌های علمی دانشگاهی .در فصل چهارم نتیجه‌گیری و خلاصه مباحث درج گردیده است .نگارنده در این فصل، مهم‌ترین عناصر فرهنگی، سیاسی، و اجتماعی موانع رشد علمی در ایران را بدین شرح معرفی می‌نماید” :عناصر فرهنگی عبارت اند از :رفتار استبدادی، رفتار احساسی، تضاد جویی، خود نمایی و فردگرایی …عناصر در سطح سیاسی، آن است که مسئولان جامعه تا چه اندازه برای اداره جامعه برنامه همه جانبه، متفکرانه و دقیق داشته باشند …عوامل سازمانی هم از بیرون از دانشگاه و هم از درون دانشگاه‌ها بر روی رشد علم تاثیر دارند . تعدد مراجع تصمیم‌گیری در سطح سیاست گذاران کلان موجب چند پارچگی شده است …در دانشگاه‌ها در همه سطوح (به جز گروه‌ها)، گاه آن گونه از روسای که دارای صلاحیت کافی و مورد قبول مجموعه علمی نیستند، به شرایط و فضای فعالیت علمی کمک نمی‌کنند .

تاریخ را می خوانیم، اما در عمل از آن نتیجه و درس نمی گیریم.
آنچه می دانم همین است: اول اینکه ما جامعه ای کوتاه مدت هستیم، دوم اینکه بلند مدت شدنمان ممکن است و ممتنع نیست؛ دست خودمان است که به کجا برویم.