نویسنده: عبدالرحمان عمادی
نشر: آموت
توضیحات: آسمانکت» (چند رسم مردمی) نوشته «عبدالرحمان عمادی» در 210 صفحه به وسیله نشر آموت منتشر شد.

این کتاب شامل پنج مقاله: (شعری هخامنشی درباره آفرینش شادی برای مردم که نوزده بار در سرخط نوشتارهای هخامنشیان بازگوئی شده، آسمانکت، آب استه در کوهستان طبرستان، ستایش رام یا لام در دیلم؛ نشانه هائی از ستایش عنصر و کدو زنی) است.

آسمانکت به معنای صاعقه است.

نویسنده: عبدالرحمان عمادی
نشر: آموت
توضیحات:عبدالرحمان عمادی در کتاب «دیلمون پارسی، دیلمون پالوی» ضمن معرفی پیشینه فرهنگی و ادبی دیلمان، سعی داشته تا هم‌ریشه بودن زبان‌های اقوام مختلف ایرانی و زبان‌های باستانی ایران را اثبات کند. این کتاب به تازگی به بازار کتاب آمده است. عمادی به خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت: این اثر در اصل دو کتاب مجزا با نام‌های «دیلمون پارسی» و «دیلمون پالوی» بود که اکنون در یک جلد منتشر شده است. مهم‌ترین انگیزه من از تحقیق و تالیف این پژوهش‌ها، آشنا نبودن عموم مردم حتی اهل کتاب در ایران از سابقه غنی و تاریخ دیلمان و دیگری اثبات هم‌ریشه بودن زبان‌های مختلف اقوام ایرانی است. این پژوهشگر در ادامه به معرفی بخش‌های مختلف کتاب پرداخت و توضیح داد: معرفی سابقه تاریخی و ادبی دیلمان و شرح گستره جغرافیایی آن، ریشه‌شناسی واژه پهلوی در زبان و فرهنگ ایرانی، نام دیلمان در منابع مهم ادبی و تاریخ ایران و قسمتی از ادبیات عامیانه دیلمی مباحث طرح شده در کتاب نخست است. عمادی همچنین اظهار کرد: کتاب دوم شامل شعرهای عامیانه بخشی از دیلم به نام «اشکور» است. اغلب این شعرها در قالب دوبیتی است و محتوای آن‌ها نیز درباره جوانان و مراحل تشکیل خانواده است. لازم به ذکر است که ازدواج در میان دیلمیان بسیار مقدس بوده است. دوبیتی‌های دلدادگان روستایی عمادی در این کتاب بر هم‌ریشه بودن بسیاری از زبان‌های مناطق مختلف ایرانی با فارسی تاکید بسیار کرده است. او در توضیح هم‌ریشه‌ بودن این زبان‌ها با ذکر مثالی در شرح واژه «فره» گفت: زبان‌های پارتی و پهلوی، دیلمی، طبری، لری و… هم‌ریشه هستند. واژه «فره» یکی از لغات مشهور در ادبیات و فرهنگ ایرانی است. اساس آفرینش در ادیان قدیم بنیانی معنوی داشته و نه مادی. این بنیان در ادبیات قدیم ایران و متون زرتشتی با عنوان «فره» یاد شده که جاویدان است و پس از پایان جهان نیز وجود خواهد داشت. وی افزود: دیلمی‌ها از طرفداران «فره» بوده و از زبان فارسی حمایت می‌کردند. پادشاهان دیلمی در کنار زبان‌های فارسی و عربی، زبان دیلمی را نیز در زمره زبان‌های رسمی قرار دادند. سیر این واژه مهم در متون اقوام مختلف ایرانی و یکسان بودن آن یکی از اسناد هم‌ریشه بودن زبان‌های آریایی است. اکنون همه باید بدانیم که زبان فارسی اساس ملیت ماست و همه ایرانیان وظیفه دارند در راه حفظ آن بکوشند. عمادی در پایان به ماجرای نگارش کتاب اشاره کرد و گفت: این دو کتاب را من در سال‌های 1345 و 1346 نوشتم. در آن زمان پرویز ناتل خانلری، رییس سپاه دانش ایران بود و برنامه‌ای برای این انتشار طراحی کرد تا به عنوان کار علمی سپاه دانش منتشر کند، اما به دلیل این‌که از این حوزه بی‌اطلاع بود، مدام به بهانه‌هایی نامشخص از انتشار آن جلوگیری می‌کرد و در نهایت نیز فرصت نشر در آن سال‌ها پیدا نکرد. «دیلمون پارسی، دیلمون پالوی» گردآوری، شناساندن، گزارش و برگردان به دوبیتی‌های فارسی، عبدالرحمان عمادی به تازگی با شمارگان هزار و 100 نسخه، 790 صفحه و بهای 35 هزار تومان از سوی نشر آموت منتشر شده است. عبدالرحمان عمادی، متولد 1304، پژوهشگر حوزه ایرانشناسی است. «دماوند یا گب‌آوند»، «چندصد نام دریای خزر»، «فره‌گان؛ گزیده مقاله‌های پژوهشی»، «آسمانکت ؛ چند رسم مردمی»، «لامداد؛ چند جّستار از ایران»، «حمزه آذرک و هرون الرشید؛ در آیینه دو نامه»، «خوزستان در نامواژه‌های آن» و «دوازده گل بهاری؛ نگاهی به ادبیات دیلمی و طبری» از دیگر کتاب‌های منتشر شده عمادی‌اند.

نویسنده: عبدالرحمان عمادی
نشر: آموت
توضیحات: حقوقدان و پژوهشگر، متولد بهمن ماه 1304 خورشیدی در روستای «ای تی» اشکور در خانواده ای از طایفه سادات دیلمانی از نوادگان مشاهیر دیلمی از جمله «عمادالدین ابوکالیجار مناور بن فره کوه دیلمی» از استادان شیخ روزبهان بقلی شیرازی، مولف کتاب عبهرالعاشقین.

عمادی پس از تحصیل در مکتب خانه روستا روانه رودسر، رشت و قزوین شد و تحصیلات متوسطه را در این شهرها گذراند. وی در زمان حکومت مصدق (1331) موفق به دریافت لیسانس قضایی از دانشگاه تهران شد. عمادی همزمان با وکالت، به پژوهش در مباحث ایرانشناسی روی آورد که بخشی از مقالاتش طی نیم قرن گذشته در مجلات معتبر منتشر شده است.

این کتاب شعر، بخشی است از بخش های کتاب ها یا کتاب بزرگ «کوهداد» از شعرهای عبدالرحمان عمادی درباره کسان و جاها و داستان داریوش اول هخامنشی در کتیبه های بیستون و جاهای دیگر و نیز گزارش استانها و شهرهای نامی ایرانی بر بنیان نامواژه ها، به همین گونه که در (دماوند-کاماوند=گب آوند-هماوند-دام آوند)م یابیم که نمونه این روش در کتابهای دیگر نویسنده. پیش از این دیده می شود؛ یعنی ایرانشناسی نامواژه ای.