در ایران دوره ی مشروطه بیشترین تلاش زنان، برای به دست آوردن حقوق اجتماعی شان در حوزه ی مطالبات آموزشی صورت پذیرفته است. زنان در نامه هایی که برای مطبوعات می فرستادند، شیوه ی نگارش خاصی را اتخاذ می نمودند. آنها نامه های خود را به نثری ساده و نزدیک به زبان گفتاری می نگاشتند و بارها از مخاطب دوم شخص استفاده می کردند. در این نگارش ها زنان به انتقاد از شرایط طبقاتی و تبعیض جنسیتی در جامعه نیز پرداخته اند. گروهی از زنان نیز گویش جنسیتی زنانه را که می توان همان سبک زنانه نامید در نامه نگاری ها و نگارش های خود به کار برده اند. در این طرح مطالبات اجتماعی، حق تحصیل زنان و اجازه ی ایجاد مدارس برای نسوان، به اصلی ترین مطالبه ی اجتماعی زنان در دوره ی مشروطه بدل شده بود. نمونه های این مطالبات اجتماعی و مساله ی حق تحصیل برای زنان، در نامه های متعدد آنان به مجلس شورای ملی قابل مشاهده است.