نظریه‌ی اجتماعی کلاسیک دورانی از ۱۸۴۰ تا ۱۹۲۰ را دربر می‌گیرد که طی آن کارل مارکس، ماکس وبر، امیل دورکیم و گئورگ زیمل نظریه‌های‌شان را پروردند و بنیانی استوار برای جامعه‌شناسی پدید آوردند. این کتاب دربردارنده‌ی مهم‌ترین مفاهیمی است که این اندیش‌مندان در تحلیل‌های خود‌ طرح کرده‌اند. مؤلف کوشیده است تا با بهره‌گیری از کلام خودِ این چهار تن، اندیشه‌های اصلی مرتبط با هر مفهوم کلیدی را به‌روشنی شرح دهد و به مباحث گوناگونی که از آن زمان تاکنون در بسط آن مفهوم یا در انتقاد به آن طرح شده اشاره کند، و نشان دهد که این دیدگاه‌ها چقدر امروزی هستند و چه‌مایه می‌توانند در اندیشیدن به جامعه و تحلیل اجتماعی به کار آیند.

آیا عصر انقلاب‌ها به سر آمده است و سال ۱۹۸۹ پایان عصر انقلاب‌هاست؟ برخلاف نظر برخی، نمی‌توان پذیرفت که دوره‌ی انقلاب در جهان به‌سر آمده است. این واقعه می‌تواند باز هم در این یا آن گوشهٔ کره‌ی زمین روی دهد. هرچند ممکن است گفتمان و محل وقوع انقلاب‌ها تغییر کند، اما به‌هرحال، در آینده‌ای که فعلاً پیش رو داریم، وقوع انقلاب‌ها امری ناممکن نیست. در کتاب نظریه‌پردازی انقلاب‌ها، بعضی از نامدارترین اندیشمندان به بررسی نقادانه‌ی بسیاری از چارچوب‌های نظری پرداخته و در فهم انقلاب کوشش کرده‌اند. رویکردهای نظری در این کتاب، بر محور مفاهیم و جستارهایی از قبیل دولت و کارگزاران انقلاب‌ها، نظریه‌ی ساختگرایی، الگوهای نخبگی و نظریه‌های جمعیت‌شناختی، مطالعات قومی/نژادی، مطالعات فرهنگی، و فمینیسم قرار دارد؛ از لحاظ زمانی، کتاب به دوره‌ی تاریخی بین انقلاب فرانسه در اواخر قرن هجدهم تا تحولات اروپای شرقی در اواخر قرن بیستم می‌پردازد، هرچند گاهی به رویدادهای پیش از این دوره نیز پرداخته است. شاید بتوان با توجه به شرایط کنونی و آینده‌ی جهان ادعا کرد که بررسی انقلاب‌ها مهم‌ترین اشتغال ذهنی دانشوران اجتماعی، به‌ویژه جامعه‌شناسان امروز است. مطالعه‌ی نقادانه کتاب حاضر می‌تواند به سهم خود گامی در این زمینه باشد. جان فورن استاد جامعه‌شناسی در دانشگاه سنتاباربارای کالیفرنیا است.