كتاب حاضر، درباره‌ی دیوان‌ها و قشون نظامی عصر صفوی است و در سه فصل تنظیم شده: فصل نخست درباره‌ی سازمان حكومت مركزی، مناصب عالی دولتی و رویه‌های دیوان عالی است. فصل دوم به بحث درباره‌ی حكومت ایالتی اختصاص دارد. هم‌چنین اطلاعاتی درباره‌ی منصب داروغه و وزیر عرضه شده است. موضوع فصل سوم نیز قشون صفویه، چگونگی شكل‌گیری آن و اصطلاحات در قشون است. البته بحث این فصل به سازمان واحدهای مختلف قشون محدود نمی‌شود، بلكه سلاح‌های مورد استفاده‌ی آن، تاكتیك و رزم‌آرایی مورد عمل و نحوه‌ی پیروزی در نبردها و محاصره‌ها نیز شرح داده شده است. در جایی از كتاب می‌خوانیم: «در اواخر سلسله‌ی صفوی سپهسالار یكی از امرای طرف مشورت و مهم‌ترین مقام لشكری پس از قورچی‌باشی بود. با این حال، دومان این تصور را ایجاد می‌كند سپه‌سالار مهم‌ترین فرمانده بوده است هرچند كه در واقع به نیروی شبه نظامی اشاره داشت. عزل حكام با تأیید او محتمل بود. هر تصمیمی درباره‌ی عملیات نظامی باید به اطلاع او می‌رسید. …»

“از همان میانه‌ی قرن دوازدهم مورخّی آلمانی اذغان داشت كه شكل تازه و قابل‌توجهی از سازمان اجتماعی و سیاسی در شمال ایتالیا ظهور كرده است. خصیصه‌ای كه وی تذكر داد این بود كه جامعه‌ی ایتالیا ظاهراً دیگر خصلت فئودالی ندارد. او دریافت كه ‘به‌خصوص همه‌ی زمین‌ها میان شهرها تقسیم شده است’ و این‌كه ‘به‌ندرت می‌توان در كل سرزمین اعیان یا آدم مهمی یافت كه اقتدار شهر را نپذیرد’. توسعه‌ی دیگری كه وی ذكر كرد ــ‌و به‌نظرش حتا اساسی‌تر بود‌ــ این بود كه در شهرها نوعی حیات سیاسی پدید آمده بود كاملاً مغایر با آن تصور فراگیر كه پادشاهیِ موروثی را تنها شكل درست حكومت قلمداد می‌كرد. آن‌ها ‘چنان دل‌بسته‌ی آزادی’ شده بودند كه خود را به‌صورت جمهوری‌های مستقلی درآورده بودند كه هر یك ‘به اراده‌ی كنسول‌ها و نه حكم‌رانان’ اداره می‌شد و آن‌ها را ‘هر سال عوض می‌كردند’ تا یقین شود “شهوت قدرت”شان مهار می‌شود و آزادی محفوظ می‌ماند.” (از متن كتاب) اهداف اصلی‌ای كه اسكینر در این كتاب دنبال می‌كند عبارت‌اند از: 1. دادن گزارشی از متون اصلیِ اندیشه‌ی سیاسی اواخر سده‌های میانه و اوایل عصر نوین؛ 2. روشن‌ساختن مضمون تاریخی كلی‌ای به نام “دولت مدرن” و نحوه‌ی شكل‌گیری آن؛ و 3. نمایاندن شیوه‌ی خاصی برای مطالعه و تفسیر متون تاریخی.