«این نام را که بر زبان می‌آورد، نگاهش توأمان می‌درخشد و رنگ اندوه به خود می‌گیرد. در چشمانش عشق و دلتنگی موج می‌زند. این زن سفر بی‌پایانی را آغاز کرده است. چیزهایی هست که او در وطن، در قفای خود، جا گذاشته است، خصوصاً فرزندش، پسر عزیزش، خالیدو. همان که نتوانست او را با خود بیاورد. همان که در خیال، همة شبها در آغوشش می‌فشارد.»

نشریة پاریزین دربارة این کتاب نوشته است: «با خواندنِ “زنان پیروز” لگدمال‌شدن انسانیت را به وضوح می‌بینیم.»