سابقه داستان سرایی در عکاسی به سال های نخست این شاخه هنری باز می گردد.
دستامد پیشگامان « عکاسی روایی » در قالب عکس های ترکیبی بسیاری یافتنی است. خاستگاه شگرد « سیکوئنس » نیز – به مثابه طریقی متفاوت در قصه گویی – سالها پیش از آن است که مایکلز به این حیطه پرکشش از روش بیان عکاسانه روی آورد.
به هر رو روایتگری در عکس های پیاپی را که مایکلز با تکیه بر شناخت خود از گستره و محدوده عکاسی در ۱۹۶۹ با جدیت به انجام رسانید، امروز با نام او شناسند.

در این روش بر خلاف « فتورمان » که مبتنی بر نوشتار است، بازآفرینی قصه و پیشرفت روایت تنها با اتکا به رشته ای از تصاویر، که از پی هم می آید و تمامی بار روایی اثر را بر عهده دارد، صورت می پذیرد.
مایکلز بارها سیکوئنس هایش را  « عکس – داستان های متوالی » خوانده است. شاید او با این نام گذاری خاص قصد داشته آثار خود را از کار عکاسان ابزار مندی چون، « مایبریج » و « ادگر تون » که پیش از او از این شیوه در پژوهش علمی بهره جسته اند، متمایز سازد …

در ساخت سیکوئنس روی جلد، عکاس، دنباله روی جنبه آشکار و اقتدارگونه روایتگری، که انبوهی از آثار مایلکز بر آن استوارند، نبوده است . هرچند سیکوئنس ها این یک را به گونه ای گوهری و گریزناپذیر در خود دارند.‎