کتاب حاضر، شامل چهار بخش است: بخش اول در مورد معانی، دوم در مورد علم بیان و بخش سوم در مورد علم بدیع است و در بخش چهارم به ذکر تمریناتی برای دانش‌پژوهان پرداخته است. در بخش اول که درباره علم معانی است، به مباحثی درباره اسناد خبری، احوال مسندالیه، احوال مسند، احوال متعلقات فعل، قصر و حصر، انشا، وصل و فصل، ایجاز، اطناب و مساوات پرداخته شده است. در بخش بعدی به علم بیان پرداخته و در ابتدا به تعریف آن اشاره کرده و چنین می‌گوید: بیان در لغت کشف و توضیح است و در اصطلاح ادبی عبارت است از ادای معنای واحد به طرق مختلف؛ به این شرط که همگی مبتنی بر تخییل باشند.

در بخش سوم، به تعریف علم بدیع پرداخته و اشاره می‌کند که این علم یکی از شاخه‌های سه‌گانه علم بلاغت است سپس از سابقه تاریخی این علم سخن گفته و اشاره می‌کند که این علم، علمی مستقل نبوده است. به‌دنبال آن، این بخش را به دو بحث صنایع لفظی و معنوی تقسیم نموده و همانند سایر کتب بدیع، به مباحث مطرح در این علم می‌پردازد.

کتاب “انجیرهای سرخ مزار” اثر “محمدحسین محمدی” اولین مجموعه داستان نویسنده ی افغان است که در ایران منتشر شده است. این مجموعه دربرگیرنده ی ۱۴ داستان کوتاه است. حوادث داستان ها همه پیرامون جنگ های داخلی افغانستان می گذرد و قصه ی آدم های جنگ زده ای را روایت می کند که عمرشان را در جنگ سپری کرده اند. زخمی شده اند. زخم زده اند. کشته اند و کشته شده اند. آدم هایی که گاه خود نیز نمی دانند چرا تفنگ به دست گرفته اند.
از دیگر ویژگی های بسیار بارز “انجیرهای سرخ مزار”، زبان شیوا و شاخص داستان هاست که نشان از این دارد که از دغدغه های اصلی “محمدحسین محمدی” محسوب می شود،سخن میگوید. برخی از داستان های این مجموعه جوایز ادبی متعددی چون جایزه ی ادبی اصفهان، جایزه ی ادبی بهرام صادقی و… را به خود اختصاص داده اند. خوانندگان ایرانی و ناآشنا با ادبیات معاصر افغانستان، شاید در آغاز با زبان نویسنده اندکی ارتباط نگیرند ولی با خواندن یکی دو داستان با زبان و ترکیبات زبانی نویسنده خو میگیرد.میشود گفت که “محمدحسین محمدی”با این مجموعه “انجیرهای سرخ مزار”خود را بعنوان یک نویسنده روایت کننده مستند به سبک رمان مطرح می کند.