افلاطون (427-347 ق. م)، فیلسوف یونانی و یکی از موثرترین متفکران عالم بشریت است. وی در خاندانی از بزرگ‌زادگان آتن به دنیا آمد، نزد سقراط تحصیل کرد و پس از مرگ او، مدتی به جهانگردی پرداخت و چندی در سیراکوز مقیم شد. افلاطون در مراجعت به آتن، آکادمیا را تاسیس کرد و بقیۀ عمر را در آن‌جا به تعلیم و تدریس مشغول گردید. شاگردان و پیروان وی نیز در آن‌جا گرد می‌آمدند و به همین دلیل فلسفۀ او به فلسفۀ آکادمیایی مشهور شده است. فلسفۀ او به صورت مکالمه نوشته و در رسالاتش بیان شده است. افلاطون هیچ‌یک از تحقیقاتش را به خود نسبت نداده است. در آثار وی، سقراط همواره سخنگوی مقدم است و در واقع افلاطون هرچه نوشته به نام سقراط است، زیرا از سقراط آثاری باقی نمانده است. برخی از این رسالات مشهور عبارت‌اند از: در دفاع از سقراط، فیدون، خارمیدس، کریتون، فدروس، منون و…. محمدعلی فروغی (نگارنده) در کتاب حاضر چهار فقره از مکالمات افلاطون با عنوان مکالمۀ اتوفرون یا دینداری، خطابۀ دفاعیۀ سقراط، مکالمۀ اقریطون و مکالمۀ فیدون را ترجمه کرده است. هم‌چنین افزون بر شرح حال افلاطون و فلسفۀ وی، دو رسالۀ الکبیادس و غورجیاس نیز در کتاب درج شده است. رسالۀ الکبیادس، یکی از مکالمات سقراطی است که در آن میان سقراط و الکبیادس جوانی جویای نام گفت‌وگویی رخ می‌دهد و سقراط قصد دارد به او بفهماند که اگر می‌خواهی زمامدار امور کشور شوی باید بر نیکی و بدی، داد و بیداد، صلاح و فساد و سود زیان معرفت بیابی. در رسالۀ غورجیاس نیز سقراط با گورگیاس و دو نفر از پیروان او به بحث می‌پردازد. و در باب بی‌حاصل بلکه مضر بودن فن خطابه، به قسمی که آن‌ها معمول می‌داشتند، مباحثه می‌کند و هر سه را یک‌یک ساکت و مغلوب می‌سازد.