نویسنده: محمود دولت آبادی
نشر: چشمه
توضیحات: آن‌چه در این دفتر فراهم آمده است، چنان‌چه از سرنام آن پیدا است- جنگی است از گفت‌وگوهای صاحب این قلم با خبرنگاران مطبوعات در مسیر این ده، بیست‌ساله که مثل باد گذشت. بدیهی است موضوع عمده‌ی گفت و شنودهای ادبیات است در معنای عام، ادبیات در معنایی که من درک می‌کنم و در موضوع آثارم، نیز بجا درباره‌ی شخصیت‌های ادبی کشور تا آن اندازه که میدان و مجال سخن می‌بوده است.

نویسنده: محمود دولت آبادی
نشر: چشمه
توضیحات: بیرون در تازه‌ترین اثر داستانی محمود دولت‌آبادی است‌. عرضه‌ی نخست این اثر همزمان با آغاز نمایشگاه کتاب خواهد بود.
در بخشی از این رمان می‌خوانیم:
اما چه مدتی از زمان لازم است تا متوجه بشوی سرانجام نشانه‌ای از حیات در خلوت مکان جاری خواهد شد یا نخواهد شد؟ چنین لحظاتی زمان نمی‌ایستد، کند می‌شود. شاید به طول سالیان باشد، چه می‌دانی! شاید به همان میزان زمان می‌برد تا لنگه‌ی در ساختمان گشوده شود و آن یکی لنگه‌اش هم – و سپس انسانی به ریخت تنه‌ی پیرشده‌ی یک درخت گلابی، خشکیده و ساکت از ورودی بیرون بیاید با یک تکه آهنمیلگرد زنگ‌زده به جای عصا و یک روز تمام طول بکشد تا همان سه-چهار قدم را بردارد و بیاید روی یکی از آن مبل‌ها به دشواری نشسته شود، تکه‌میلگرد را تکیه بدهد به دیوار، کف دستش را بکشد روی پیشانی و پایین بیاورد، بعد از آن دست را سایبان چشم‌ها کند مگر بتواند به جایی نگاه بیندازد، انگار به سرابی در دوردست‌ها.

نویسنده: محمود دولت آبادی
نشر: چشمه
توضیحات:در پشت جلد کتاب طریق بسمل شدن اثر محمود دولت آبادی می خوانیم:

همین ها، این ها، نمی بینی شان؟ تو نمی بینی؟ همه هستند، همه هستند. نمی بینی شان؟ کفن و قمقمه. نگاه کن، نگاه کن! «تشنه ای، تو تشنه ای برادرم.بنوش آب.» نگاه کن، نگاه کن! چه رستخیز روشنی! منم، تویی و دیگران. تویی، منم و دیگران. چه رستخیز روشنی. کلاه خود و چکمه و یراق. یکی به آفتاب می دهد سلام، یکی به آب. یکی به آسمان نیاز می برد، یکی به خاک. یکان یکان بروز می کنند، از پناه خاک، از شکفت های دره ی هلاک، از حوالی و حدود تپه های تاک، تپه ها و تنگه های کهنه و عمیق، پوده و عتیق، از درون خاک، از مغاک ها، مثل رویش و شکفتن عجیب سنگ ها و خارها. پوست پوست های خاک می شکفت و می شکفت از آن کسی -تنی. تنی که با کفن، تنی که بی کفن. بیرقی به دست یا نشانه ای به نوک نیزه ای. تکه پاره ای نشان رایتی- پاره ژنده ای؛ ژنده ای سیاه، ژنده ای سپید، ژنده ای کبود، سبز، ارغوانی و بنفش و سرخ و هرچه رنگ؛ رنگ ها پریده رنگ…