نویسنده:مریم صمدی
نشر: شقایق
توضیحات: .گاهی کنار پنجره می‌ایستم و به فردا می‌اندیشم. فردا…آه فردا فردایی که چون دیروز پنهان است پنهان در مه. غم غربت را در گلویم خفه می‌کنم تا کی گل‌واژه امید قلب سردم را به تپش وا دارد و منادی بهار باشد تا کی نوید فردای روشن را با پرستوی عاشق در میان بگذارد. می‌خواهم بگویم از تنهایی از بی‌کسی و از غریبی که تمام وجودم را انباشته تمام وجودم را. آیا فردا می‌رسد؟ آیا فرا می‌رسد روزی که اندیشه‌هایم چون حباب نباشند، زود گذر و ناپیدا؟ آه بیا. بیا ای تک سوار سپید پوش بیا. بیا و اندیشه‌های بی‌سامانم را سامان بخش و فکر گمشده‌ام را به جاده خیس عشق بازگردان. آه لحظه‌ها اندکی آرامتر…