برای همه­ی انسان­ها گاهی پیش می­آید که حس کنند هیچ­چیز دیگر در جهان معنا ندارد و از درون احساس شکست کنند. گاهی این خستگی و ناراحتی به اتفاقی تلخ در زندگی برمی­گردد، مثل طلاق، بیکاری، بیماری، و گاهی هم دلیلی درونی دارد، مثل احساس پوچی و احساس این­که سررشته­ی همه­ی امور از دست ما خارج شده و همه­چیز علیه ماست، احساسی است که نمی­توانیم در برابرش مقاومت کنیم و شباهت به غمی بزرگ، خستگی شدید یا بی­میلی به زندگی دارد. در این مواقع انسان وسوسه می­شود خود را قربانی نشان بدهد و دیگران را (مثلا والدین، فرزندان یا دوستانش را) متهم کند که در خستگی و شکست او نقش داشته­اند.

زندگینامه­ ی موهنداس کارمچاند گاندی با لقب «مهاتما» (روح بزرگ) داستان زندگی یک انسان مقدس نیست که با آرامش درونی عمیقی واقعیت را در نظر می­گیرد و حقیقت را به پیروزی می­رساند؛ داستان یک جنگجوی خستگی ناپذیر و سرگذشت پیکار مایوس کننده­ی یک ایده­آلیست غیر عادی است که برای رسیدن به حقیقت جسارت عظیمی به خرج داد. تصویر گاندی-مردی کوچک و نحیف با پارچه­ای دور کمر، سری طاس و عینکی گرد از جنس ورشو-تصویر معروف­ترین شخصیت قرن بیستم است، تصویری که از برتری معنویت بر استعمار سخن می­گوید، تصویر پیروزی صداقت و احسان و بشر دوستی بر زور و نژاد پرستی، تصویر نیکی در جهان، تصویر یک شخصی مقدس که صداقت و روش مبتکرانه­اش قوی­تر از هر قانون متداول در سیاست بود