دورۀ جو (1122-256 ق. م) نزد مورخان به دورۀ باستانی معروف است. این دوره را می‌توان به عصر طلایی یونان مانند کرد؛ چه در این دوره، هم‌چون همتای غربی آن، هنجارهای فرهنگی جامعه بنیاد نهاده شد و همۀ فلسفۀ آیندۀ چین بر بنیاد آموزه‌های فیلسوفان بزرگ دورۀ جو نهاده شده است. در حدود 900 ق. م اولین نشانه‌های زوال امپراتوری فئودال جو نمایان شد و دولت‌های ناتوان برافتادند. در 771 ق. م سلسلۀ جو پایتخت خود را به غرب، به شهر لویی در هونان برد و از این جا بود که این سلسله به جوی غربی معروف شد. آن‌گاه عصر “چون چیو” رسید به دنبال آن “جن گوئو” یا دورۀ دولت‌های جنگنده (480 تا 222 ق . م) آمد. در سراسر این دوران، فعالیت سیاسی، اجتماعی و عقلی سخت رواج داشت و طی آن همۀ آیین‌ها و نهادهای بنیادگرفته را به انتقادی بنیان‌کن گرفتند. زمانه چنان آشکارا ناخشنودکننده بود که همان انتقاد و اعتراض‌ها چنان درجه‌ای از پیچیدگی رسید که بدل به مکاتب اندیشه شد. تولد این حس انتقاد نتیجۀ بیدار شدن چیزی در مردم چین بود که آن را در اروپای قرن 18، روح نو و روح آزادی‌خواهی خواندند. این روح نو در چین تنوعی از اندیشه‌های اصیل را گسترش داد. چنین پیداست که جان چین که دیری پای‌بند سنت بود، ناگهان بندها را درید و خود را به این آزادی نو سپرد. چینی‌ها آزاد بودند از زاویۀ دلخواهشان نگاه کنند و به نتیجۀ مورد پسندشان برسند. همین آزادی بود که به بزرگ‌ترین جنبش فکری تاکنون شناخته شدۀ چین انجامید. از قرن 6 تا قرن 3 ق. م دورۀ شکوفایی فلسفۀ باستانی چین و پیدا شدن مکاتب معروف به “صد مکتب اندیشه” بود که از میان آن‌ها مکتب‌های کنفوسیوس و دائو بسیار مهم هستند. در این کتاب تاریخ فلسفۀ چین از آغاز بیان شده است و فیلسوفانی چون کنفوسیوس، مسنیوس، یانگ جو، موزه، هن فی‌زه و… معرفی شده‌اند.

آیا جوامع اسلامی ذاتا نسبت به زنان ظالم اند؟ آیا گرایش مجدد زنان اسلامی به حجاب و لباس های سنتی دیگر نمادی از تلاش برای بازگشت به اسلام “خالص” است که برای هر دو جنس مناسب و عادلانه بود؟ در این کتاب ، لیلا احمد با کاوش در ریشه های تاریخی و با ردیابی تحولات گفتمان های اسلامی در مورد زنان و جنسیت از دنیای باستان تا به امروز ، چشم انداز جدیدی را به بحث های فعلی درباره زنان و اسلام افزوده است. احمد برای مشخص کردن آنچه که در مورد نخستین آموزه های اسلامی درباره زنان متمایز بود ، ابتدا سیستم های جنسیتی موجود در خاورمیانه را قبل از ظهور اسلام توصیف می کند. وی سپس به آن دسته از جوامع عرب که نقش اساسی در تدوین گفتمانهای غالب اسلامی درباره زنان و جنسیت داشتند، می پردازد: عربستان در دوره ای که اسلام بنیان نهاده است، عراق در عصر کلاسیک هنگامی که هسته اصلی نسخه های گفتمان حقوقی و دینی درباره زنان تدوین شد و مصر در قرن نوزدهم و بیستم ، هنگامی که قرار گرفتن در معرض جوامع غربی منجر به تحولات چشمگیر اجتماعی و ظهور گفتمانهای جدید در مورد زنان شد. در کل ، احمد نه تنها متون اسلامی را که ایدئولوژی های اصلی در مورد زنان و جنسیت را توسعه داده است در نظر می گیرد بلکه این گفتمان را در متن اجتماعی و تاریخی خود قرار می دهد. از این رو ، کتاب او یک بررسی جذاب از مباحث و ایدئولوژی های اسلامی درباره زنان و شرایط تاریخی موقعیت آنها در جامعه است. این اثر را می توان نخستین نمونه در حوزه ی خود دانست که از ابزارهای تحلیلی مطالعات جنسیتی معاصر استفاده کرده است.

کتاب حاضر، از معدود کتاب‌هایی است که با التزام به دیسیپلین جامعه‌شناسی سیاسی می‌کوشد با حرکت بر فراز علایق فکری و روشن‌فکری به تبیینی عینی و علمی از امر انقلاب اسلامی مبادرت ورزد. در یک نگاه کلی جامعه‌شناسی سیاسی برخلاف سایر نحله‌های فکری، که دیدگاهی آمرانه و از بالا به پایین دارند، اساساً در بررسی پدیده‌ها و تحولات اجتماعی از پایین به بالا می‌نگرد و به‌جای بررسی روابط دولت با جامعه به بررسی روابط با دولت و تأثیر دگرگونی‌های حوادث در درون جامعه بر روی ساخت دولت می‌پردازد.

کتاب حاضر، روایتی است از امید و آنچه به آن مربوط است. همه آنچه باید درباره امید و دفاع از آن گفته شود در کتاب آمده است. امید همان طلب است، طلبی که به تعبیر مولانا گروگان خدا نزد ماست و گواهی می‌دهد بر وجود وضعیتی بهتر.