او واقعیت زندگى ایران را در دشت‌ها و بیابان‌هاى ایران درک مى‌کرد. ساعت‌ها در قله تپه‌اى مى‌نشست و به این ریگزارهاى داغ و صخره‌هاى سرخ بنفش و درخت‌هاى نارون که مثل توپ گرد بودند و پاره‌هاى آهن زنگ‌زده و استخوان حیوانات مرده و دهانه‌هاى چاه‌هاى قنات و سیم‌هاى تلگراف و تیرهاى کج و گاهى شکسته نگاه مى‌کرد. صداى باد براى او افسون مخصوصى داشت. در این نفیر هر صدایى را که مى‌خواست مى‌شنید. صداى آبى که ننه جونش از پله اول خزینه حمام روى سرش مى‌ریخت، صداى گریه بچه‌هاى همسایه، صداى شاگرد مدرسه‌ها که او را سرزنش مى‌کردند و به او مى‌گفتند که «جعفر پدر نداره از زیر بوته درآمده». صداى شلاقى که در زندان خورده بود. گاهى باد آواز ساربان و زنگ قاطر و نغمه‌هاى یکنواخت زوار را به همراه داشت، ساعت‌ها مى‌توانست دراز بکشد و این آهنگ‌هاى گوناگون را از هیچ درآورد.
گرسنگى بود که او را از فراز این کوه‌ها و تپه‌ها به آبادى مى‌کشاند. غروب آفتاب کوه‌ها به شکل آدم‌هاى افسانه‌اى جلوه‌گر مى‌شدند. رنگ محو آسمان و لکه‌هاى ابر کبود، عینآ شبیه به لحاف‌هاى اطلسى و ابریشمى بود که پنداشتى روى خود کشیده‌اند. جعفر چنین لحافى را در یکى از خانه‌هاى ارباب خودش دیده بود و هروقت آسمان غروب جلگه‌هاى خشک ایران را مى‌دید، به یاد آن مى‌افتاد.
آن وقت شب، این شب‌هاى بیابان خشک و بى‌علف، زمین حالت عادى خود را از دست مى‌دهد و دنیا صورت داستان و افسانه به خود مى‌گیرد. هر تخته سنگ، هر شن‌ریزه، هر برآمدگى، هر صدا، همه چیز زنده مى‌شود. همه به حرکت مى‌آیند و عالم خاص خود را جلوه مى‌دهند. آسمان مانند کاسه فیروزه، که با جواهر زینتش کرده باشند، این دنیاى داستان را از چشم بد حفظ مى‌کند، چه ممکن بود که جعفر در زندان نباشد! چه ممکن بود که آن احتیاج بى‌نام که گاهى او را کت بسته هرجا که مى‌خواست، سوق مى‌داد بازهم براو مستولى شده باشد و او را به سرگردانى در بیابان‌هاى جنوب و مرکز و مشرق ایران وادار کرده باشد.
جعفر آدم‌هایى را که در بیابان با آنها آشنا مى‌شد دوست داشت. جعفر با چاروادار، ساربان، چوپان، شوفر، ژاندارم، عمله راه، قهوه‌چى، درویش و ولگرد، در بیابان کنار چشمه، در دره‌هاى سبز، در جاده‌هاى خشک، در جنگل و قهوه‌خانه آشنا مى‌شد؛ چند روز، چند شب و یا چند ساعت، و بعد مى‌رفتند و دیگر پیدا نمى‌شدند. اینها خودشان را همان‌طور که بودند نشان مى‌دادند. خوب بودند، یا بد بودند، همان‌طورى بودند که خودشان را نشان مى‌دادند. دیگر آدم فرصت نداشت که در زشت‌خویى
یا خوشدلى آنها شک کند.
در صورتى که آدم‌هاى شهرى را هیچ‌وقت نمى‌شد شناخت. سالها با آنها آمد و شد دارد، زیر و روى زندگى آنها را مى‌داند، آنها را در وضع‌هاى مختلف، در دوران‌هاى بحرانى آزمایش کرده، باوجود این گاهى مى‌شود که همان آدم در مواجهه با یک سانحه پیش‌بینى نشده، سر پول، سر زن، سر مقام قیافه حقیقى خود را نشان مى‌دهد و نقابى را که سالها داشته برمى‌دارد و صورت خود را بدون صورتک جلوه‌گر مى‌سازد.

این مجموعه ، مقاله‌ها و یادداشت‌های پراکنده‌‌ی صمد بهرنگی است که در روزنامه‌ها و مجله‌های مختلف چاپ شده است ، غیر از چند تایی که برای نخستین بار است که چاپ می‌شود . بدون شک همه‌ی این نوشته‌ها ارزش یکسانی ندارند و حتی بعضی‌ها هنوز یادداشت صرف‌اند و صمد شاید در نظر داشته بعدها آن‌ها را به صورت مقاله‌های تنظیم کند . با این حال همه‌ی مقاله‌ها به ویژه مقاله‌های تاریخی ، شناخت جهان و … نموداری از ذهن منطقی و تحلیل‌گر اوست . او که در قصه‌نویسی برای کودکان از حد متعارف پا فراتر گذاشته و سنت‌های کهنه را شکست ، در این مقاله‌ها نشان می‌دهد که چه استعداد شگرفی داشته ، در گفتن مطالب‌ِسنگین با بیانی بسیار سهل و ساده … این است که نه قصه‌های او را باید سرسری گرفت و نه مقاله‌هایش را ….

در کتاب حاضر، مؤلف کوشیده است که موشکافی انتقادی را در رابطه با مرور تحول دموکراسی در جهان غرب از یونان باستان تا سرمایه‌داری مدرن انجام دهد. این کتاب پژوهشی است که نشان می‌دهد دموکراسی، ساکن، یکنواخت یا ثابت نیست بلکه پویا، متنوع و برآیند متغیر توسعه اجتماعی- اقتصادی است؛ که شکل متداول دموکراسی در ایالات‌متحده، پایدار بلکه گذراست و بهترین روزهای خود را مشاهده کرده است؛ که قدرت سیاسی بزرگی که به نمایندگان ثروتمندان تعلق گرفته است نه‌فقط با دموکراسی راستین ناسازگار بلکه تهدید روزافزون امروز برای تداوم حقوق موجود آمریکاییان است.

مولف این اثر، یرواند آبراهامیان در 1319 شمسی در تهران متولد شد؛ در ده سالگی راهی انگلستان شد و در آنجا به تحصیل پرداخت. در سال 1342 دوره کارشناسی ارشد را در دانشگاه آکسفورد به پایان آورد. ایشان سپس به آمریکا مهاجرت و در 1348 از دانشگاه کلمبیا دکترای خود را دریافت نمود.آبراهامیان در دانشگاه های پرینسون و آکسفورد به تدریس تاریخ ایران پرداخت و همچنین در کالج باروک شهر نیویورک تاریخ جهان و خاورمیانه را درس گفت.بسیاری از تاریخ پژوهان او را از برجسته ترین تاریخ نگاران معاصر می شناسند و فرد هالیدی در زمینه تاریخ احزاب سیاسی در ایران او را برترین محقق جهان می شناسد.

«نبرد من» تنها کتابی است که انتشار آن در آلمان ممنوع است . هیتلر در این اثر دیدگاههای خود را تئوریزه کرده، اثری که مبنای برپایی حزب ناسیونالیسم (نازی) شد و جهان را درگیر مصیبتی همه گیر کرد. کتاب «نبرد من» مانیفست اندیشه‌های تمامیت خواهانه‌ی هیتلر است. اما چرا این سرجوخه سابق ارتش آلمان که اندکی ذوق نقاشی هم داشت به چنین افکاری ره جست

پاره‌ى نخست این كتاب زمانى نوشته شد كه نویسنده در دژى نظامى در باواریا زندانى بود. او چگونه راهى آن دژ شد و به چه دلیل؟ پاسخ به پرسش مهم است، زیرا این كتاب با رویدادهایى سروكار دارد كه نویسنده را دچار این گرفتارى كرد و به این دلیل كه نویسنده زیر فشارهاى عاطفى ناشى از وقایع تاریخى روزگار خود این كتاب را نوشته است. آن زمان، دوره‌ى خوارى و تحقیر آلمان، و تا حدودى ادامه‌ى رویدادهایى بود كه كمابیش در یك قرن گذشته رخ داده بود؛ این دوره از هنگامى آغاز مى‌شود كه ناپلئون امپراتورى كهن آلمان را تكه‌پاره كرد و سربازان فرانسوى تقریبآ سراسر آلمان را به اشغال درآوردند.

کتاب حیدربابای شهریار در آیینه زبان فارسی توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. یادداشت ناشر: شاعر و مترجم سخت کوش « حیدر بابا »، کریم مشروطه چی، متن ترکی منظومه را با طرز نگارش مبتنی بر قاعده و با علامت گذاری مصوتهای ویژه زبان ترکی آذری، حروفچینی نموده، و در ذیل متن فارسی آورده است که برای خوانندگان ترکی دان که با کتابت زبان مادری خود آشنا نیستند، خواندن آن سهل و آسان باشد. ویژگی های دیگریکه این متن دارا می باشد، دادن آگاهی های فشرده برگرفته از بخش « راهنمای حیدر بابا » در پاورقی است. بدیهی است که اینکار ابتکاری، خواننده را از مراجعه مکرر به بخش راهنمای حیدر بابا بی نیاز می سازد… با ملاحظه امتیازات یاد شده، به ویژه « ترجمه شعر به شعر»، چنین احساسی به ما دست می دهد که گویی نه تنها خواننده یک متن دو زبانه زیبا « حیدر بابا » و یک برگردان وفادار به اصل از این شاهکار استاد شهریار هستیم، بلکه احساس می کنیم که یک رساله فشرده علمی-تحقیقی در زمینه شرایط و موانع ترجمه دقیق شعر به شعر و مشکلات برگردان آثار فولکلوریک آذربایجان را در دست مطالعه داریم…

کتاب حاضر،  مجموعه ده داستان کوتاه از غلامحسین ساعدی ست شامل : « اسکندر و سمندر در گردباد » ، « شنبه شروع شد » ، « بازی تمام شد » ، « خانه باید تمیز باشد » ، « آشفته حالان بیدار بخت » ، « صدا خونه  » ، « پادگان خاکستری » ، «میهمانی »، « ای وای تو هم ! » و « واگن سیاه » .

استفاده از فضای رئال با کمی بزرگ گویی باعث جذابیت داستانها شده است . قلم پر قدرت و در عین حال ساده نویسی ساعدی این امکان را می دهد که آدم های معمولی هم به راحتی با داستانها  شده است .

قلم پر قدرت و در عین حال ساده نویسی ساعدی این امکان را می دهد که آدم های معمولی هم به راحتی  با داستانها و شخصیت های کتاب های او ارتباط برقرار کنند و بیش از پیش از خواندن لذت ببرند. تنوع در کارهای ساعدی باعث می شود  بتوانید کتابهای بیشتری از این نویسنده مطالعه کنید بدون آنکه  با موضوعات تکراری مواجه بشوید.

داستان از آغاز دوره ی جدیدی از تغییر و تحول اقتصادی و به تعبیری از دوره ی ماشینیسم در قاره ی امریکا شروع می شود. زمانی که پای صنعت و توسعه ی اقتصادی و به تبع آن نوعی دگرگونی در زندگی مردم و بالاخص برزگران و پیشه وران بوجود می آید و به نحوی حالت گذاری می شود بین سنت و توسعه، خشم خوشه های بارور شده شکل می گیرد. کشاورزانی که تنها با بیل و کلنگ و گاوآهن آشنایند و با آن خو گرفته اند، حال با آمدن تراکتور به مزارعشان ـ که به سبب قرض هایی که از بانک گرفته اند به مرور زمان گرو بانک شده ـ دچار تحول در نحوه ی زندگی و آوارگی از سرزمینشان می شوند تا مگر رویاهای دراز و شیرینی که برگه های تبلیغاتی گسترده در سرزمینشان برایشان به ارمغان آورده در سرزمینی دیگر حقیقت بخشند. آنها نمی دانند که اگر ماشین و صنعت ماشینیسم در دست یک نفر باشد چه وسیله ی نیرومند و خطرناکی است. آنها ناهماهنگی های صنعت رشد یافته را نمی شناسند.

۱۹۶۱-۱۸۹9 آمریکا. نویسنده، روزنامه‌نگار و برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر ۱۹۵۲ و نوبل در سال ۱۹۵۴. همینگ‌وی در جنگ داخلی اسپانیا به عنوان روزنامه‌نگار حضور داشت که حاصل آن، رمان «زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند» بود. هم‌چنین تجربیات جنگی‌اش را دست‌مایه‌ی نوشتن رمان «وداع با اسلحه» کرد.«پاریس: جشن بیکران»، «داستان‌های کانزاس سیتی‌ استار»، «جزایر در طوفان»، «باغ عدن» (رمان ناتمام) و «حقیقت در اولین تابش» پس از مرگ او منتشر شده‌اند. این کتاب شامل هجده داستان برگزیده‌ از سه مجموعه‌ی «در زمان ما» (۱۹۲۵)، «مردان بدون زنان» (۱۹۲۷) و «برنده سهمی نمی‌برد» (۱۹۳۳)‌، و نیز داستان کوتاه معروف «برف‌های کلیمانجارو»ست.
بسیاری از این داستان‌ها، قبلن با چندین ترجمه‌ی مختلف این‌جا و آن‌جا منتشر شده بودند، اما چاپ این کتاب که می‌توان ‌آن‌ را عصاره‌ی سال‌های سال تلاش «ارنست همینگ‌وی» در عرصه‌ی داستان ‌کوتاه دانست، فرصتی‌ست برای بازخوانی همینگ‌وی و آموختن شگردهایی که نثر و سبک او را این‌چون‌این جذاب و پرطرف‌دار کرده و بر داستان‌نویسی نسل بعد از جنگ جهانی دوم، تاثیری شگرف گذاشته است.
«همینگ‌وی» نویسنده‌ای‌ست که تقریبن همه‌ی داستان‌های‌اش به طرز مشخصی از تجربیات و علایق شخصی خود او مایه گرفته‌اند؛ شاید یکی از رموز موفقیت‌اش هم هم‌این باشد: او از چیزهایی می‌نویسد که با پوست و استخوان تجربه‌شان کرده و به هم‌این علت، شناخت کافی و وافی از آن‌ها دارد. ناآشنایی با بیوگرافی و زنده‌گی پرفراز و نشیب همینگ‌وی، چیزی از جذابیت‌ داستان‌های او کم نمی‌کند اما به یقین، شناخت آن بر لذت مطالعه‌ی داستان‌های او می‌افزاید و ای‌بسا برای دریافت گوشه و کنایه‌های نهفته در زیرلایه‌ی بعضی از نوشته‌های‌اش نیز شرط لازم باشد.

پس از دو سال و اندى كار روى ترجمه قصه‌هاىِ پریانِ آندرسون، با او انس و الفتى به‌هم رسانده‌ام. گفته‌اند كه انس و الفت مایه كوچكى مى‌شود؛ و من یقین دارم مایه كوچكى كسانى مى‌شود كه در طلب بُت‌هایند. با این همه به گمانِ من مى‌توان كسى را هم براى عیب‌هایش دوست داشت و هم براى حُسن‌هایش. انسان از گِل سرشته شده و گل شكننده است. اما شاید عیب و سستىِ گل سبب مى‌شود كه ما با حیرت تمام محو تماشاىِ گلدانى از یونان باستان بشویم: گلدان بسیار ظریف و زودشكن است و با این وصف از گزند روزگار در امان مانده. آندرسون هفتاد سال زندگى كرد؛ و به گمانِ من قصه‌هاىِ پریانش تا ابد پابرجا مى‌ماند. او ضعف‌هاى زیادى داشت كه من قصد ندارم به شرح آنها بپردازم، زیرا كه همه از این ضعف‌ها فراوان دارند؛ اما او از آن شهامتى كه شاعران باید داشته باشند بهره‌مند بود؛ و همین كار را بر او ممكن مى‌ساخت تا از عیب‌ها و حُسن‌هایش یكسره آگاه باشد. آزمایشگاه شاعر خود اوست، و آندرسون از خصیصه‌هایى برخوردار بود كه احتمال داشت از برایش تمسخر یا نكوهش بشود، و بالاخره آن خصیصه‌هایى كه احتمالا تحسین‌برانگیز بود. او زیاد مغرور بود، به استعداد خود ایمان و به نبوغ فوق‌العاده‌اش معتقد بود؛ و همین او را با روشنفكران زمانه‌اش ناسازگار مى‌كرد. نكته‌اى كه منتقدان او درنمى‌یافتند این بود كه غرور او حافظ استعدادش نیز بود. آندرسون نویسنده بسیار دقیقى بود. بسیارى از قصه‌هایش چندین بار بازنویسى مى‌شد. نكته‌اى كه بسیار برایش اهمیت داشت این بود كه قصه‌هایش با صداىِ بلند خوانده شود چنانكه گویى كسى نقلش مى‌كند. قصه پریان با همه ما حرف مى‌زند؛ و افسونِ فوق‌العاده‌اش هم در همین است. گدا و شاهزاده براى شنیدن حرف‌هاىِ قصه‌گو در كوچه و بازار مى‌ایستند؛ و براى لحظه‌اى آدم‌هاى معمولى‌اند و دستخوش هیجان‌هایى كه بر همه ما مسلط است. آندرسون در یادداشت‌ها و سرگذشت زندگى خود[1] بارها از قصه‌هایى یاد مى‌كند كه در بچگى شنیده بود. طُرفه اینكه قالب‌هاى رسانه‌اىِ فراگیر امروز ما، قصه‌گویان را از میانه برداشته و چه‌بسا كار را به خاموشى و بى‌زبانى همه ما بكشاند قصه‌هایى كه آندرسون در بچگى شنید، ساده بود و شخصیت‌هاى آنها شاید بیشتر الگوهاىِ اولیه بودند تا افرادى خاص. غرضِ آنها این نبود كه شنونده را حیرت‌زده كنند چه رسد به اینكه مایه هول و هراسش بشوند. در واقع، علتِ گیرایى آنها این بود كه شناخته شده بودند. خسیس و تنگ‌نظر و نابكار و نكوكار و مهربان به شیوه‌اى رفتار مى‌كردند كه با آنها آشنایى داشتیم؛ طرحِ داستان بود كه به خودى خود توجه برمى‌انگیخت. ما مردم سده بیستم كه سخت به داستان‌هاى بدون طرح با قهرمانانى چنان پیچیده خو گرفته‌ایم كه پس از خواندنِ كتاب، شرحِ سلسله اعصاب شخصیت‌ها برایمان آسان‌تر از آن است كه بگوییم داستان چه مطلبى را مطرح مى‌كند، با این قالبِ اولیه ادبى ارتباط چندانى برقرار نمى‌كنیم. با این وصف این داستان‌هاى عارى از سبك و پسند روز ــ دست‌كم براى لحظه‌اى ــ آرامشى به ما مى‌بخشند كه لازمه زندگى است. آدمى باید در زمانه خود زندگى كند ــ چاره‌اى هم جز این ندارد ــ اما براى سلامت عقلش، گاه باید از بیدادگرىِ زمانه گریبان رها كند ــ كاش بتواند تمیزش بدهد. عبارت روزى، روزگارى نافىِ زمان است و بدین ترتیب از تأثیرش بر ما مى‌كاهد. روزى، روزگارى، نقطه‌اى است كرانمند در بیكرانه. در جایى هست، اما تاریخ مشخص ندارد، كار بزرگى است كه زیاد توضیح‌بردار نیست ــ و با این حال، چه‌بسا توضیح‌پذیر باشد. ما زمان را به دوره‌هاىِ دقیق بخش كرده‌ایم. از آنجاكه روشن‌بین هستیم، مى‌پرسیم: «روزى، روزگارى، آیا در عصر آهن بود یا در دوران بُرنز یا در سده سیزدهم؟» اما دهقانى كه قصه پریان را در بازار مى‌شنید و در بازگشت آن را براى خانواده‌اش نقل مى‌كرد، چنین برداشت‌هایى نداشت. به دیده او، زمان، از آفرینش تا لحظه‌اى ادامه مى‌یافت كه در بهترین صورت اكنون توصیف مى‌شود. و با اینكه مى‌دانست كه راه و رسم و لباس‌ها تغییر كرده، باور نمى‌كرد كه اینها اثر چندان زیادى در مردم داشته باشند. كتاب مقدس را خوب مى‌شناخت، با این حال وقتى مى‌دید مریم به گونه‌اى تصویر شده كه انگار بانوِ ثروتمندِ فلورانسى است پریشان‌احوال نمى‌شد. آیا سائول و داود مانند پادشاهانى نبودند كه او مى‌شناخت؟ و حوا، آیا با زنِ خودش زیاد فرق داشت؟ روزى، روزگارى، سحرآمیز یا شاعرانه نبود، همچنانكه براى ماست. از طرفى، سده بیستم هیچ نوع قصه پریانى پدید نیاورده است. آندرسون واپسین راوى بزرگ قصه‌هاى پریان بود. احتمال دارد ما به قوه تخیل و پندار قصه‌هایى بیافرینیم، اما قصه پریان نیست. قصه پریان و قصه عامیانه، هرقدر هم كه زمینه‌هایش عجیب و غریب باشد، در عالم واقع رُخ مى‌دهد. ممكن است ساحره‌ها و كوتوله‌هاى افسانه‌اى یا پریان دریایى پدیدار بشوند؛ اما، ساخته و پرداخته قوه تخیل نیستند؛ مانند شاهدخت‌ها یا دهقان‌ها واقعى‌اند. ما كه دست و پایمان با اعتقاد به پیشرفت و نگرش‌هاىِ رفتار طبیعى بسته شده، فهم این نكته را دشوار مى‌یابیم. بهتر مى‌دانیم به پهنه پندار و عوالمى پناه ببریم كه امن و بى‌خطر است زیرا كه چنین عوالمى هرگز وجود نداشته و نخواهد داشت. «روزى، روزگارى، پسركى بود چنان تنگدست و ندار كه از مال دنیا یكدست لباس داشت كه تنش بود؛ و خیلى هم برایش تنگ بود…» این عبارت ممكن بود سرآغاز یك قصه پریان یا توصیفى درباره هانس كریستیان آندرسون باشد كه از زادگاهش اودنسه راه افتاد تا بختش را در كوپن‌هاگ بیازماید. آیا در راه، زنان جادوگر و پریان مهربان و كوتوله‌هاى افسانه‌اى را دید؟ بله دید، همچنان كه بى‌گمان اودیسه آوازِ سیرن را شنید. آندرسون، مانند قهرمان‌هاىِ قصه‌هاى پریان، با ساده‌دلى تمام و كنجكاوى و شور زندگى در حكم ثبات روحى، راه عالم درندشت را در پیش گرفت. در جستجوى شاهزاده‌خانم و نیمى از قلمرو پادشاهى بود. ازین كمتر ثمرى نداشت، زیرا كه او شاعر به تمام معنایى بود. و بى‌چند و چون برنده شد، اگرنه شاهزاده‌خانم و نیمى از قلمرو پادشاهى، بلكه چیزى به مراتب بهتر از آنها را به‌دست آورد: آوازه بلند ورنه در تمام بلكه در نیمى از عالم. نامدارى آیا مایه خوشبختى‌اش شد؟ من گمان مى‌كنم كه شد، چون مفهومش این بود كه رنج و زحمتش بى‌حاصل نبود. از غم و ناشادى شخصى او، زیبایى زاده شد. با این‌همه، ازین مبارزه ما بیشتر نصیب بُردیم تا آندرسون. هنرمندان و موسیقیدانان و شاعران، توانگرترین افراد بشرند، زیرا كه مى‌توانند مُرده‌ریگى بر جا بگذارند كه تا وقتى انسان نفس مى‌كشد پایدار مى‌ماند. آندرسون كهن‌ترین قالب‌هاى ادبى را برگزید ــ قصه پریان و قصه عامیانه ــ و آنها را به قالبى درآورد كه از آنِ خود او بود. او مانند برادران گریم[2] ، كه هر دو را سخت مى‌ستود، گردآورنده فرهنگ قومى و نقال قصه‌هایى نبود كه پیش از آن نقل شده بود. آنچه بیشتر وقت‌ها براى نویسندگان بزرگ رُخ مى‌دهد براى آندرسون هم رُخ داد. موفقیتِ عظیم پاره‌اى از قصه‌هاى پریان او بر بقیه قصه‌هایش سایه افكند و سبب شد كه به چشم درنیایند. چه تعداد از مردم از قصه كم‌نظیر سبك كافكایىِ سایه، یا از قصه طبیعت‌گرایانه غیراحساساتىِ آنه لیزبث، دخترى كه فرزند نامشروعش را رها مى‌كند، باخبر بوده‌اند؟ آندرسون احساس مى‌كرد كه هریك از آثارش باید سبك خاص خود را القا كند؛ پیوسته مى‌آزمود. آخرین قصه او، عمه دندان دردو به نحو عجیبى امروزى است، فانتزى روان‌شناختى است كه با ادبیات دوره او فرق نمایان دارد. دل بستن به اینكه شاید برخى از قصه‌هاىِ كمتر شناخته شده آندرسون توجه بایسته‌اى برانگیزد، یكى از بزرگترین انگیزه‌هاىِ آغازیدن این كار سترگ بود و در سرتاسر كار مایه دلگرمى شد. مترجم خدمتگزار متنى است كه ترجمه مى‌كند؛ نباید از یاد بُرد كه متن به جمله‌ها و حتى تك‌واژه‌هایى تبدیل مى‌شود كه اوباید نظیرش را پیدا كند. مترجم باید بكوشد نه‌تنها معنا بلكه روحِ مطلب را هم ترجمه كند. هنر او در همین است و كارش بر این پایه محك زده مى‌شود. مترجم باید به متن اصلى وفادار باشد و در عین حال در قالبِ زبان دیگر ترجمه‌اى روان و خوانا ارایه كند. اما ضرورتِ خوانایى و روانى نباید دستاویزى باشد براى تغییر سبكِ ادبى نویسنده. نثرِ آندرسون در زبانِ دانماركى روان نیست، ناپیوسته و بریده بریده است؛ و این بخشى از افسونِ كار اوست. و من امیدوارم این خصیصه را نیز «ترجمه» كرده باشم. مترجم نباید بگذاردكه نگرش‌هاى شخصى او یا زمانه‌اش بر او اثر بگذارد. متأسفانه، بسیارى از مترجمان اولیه كارهاىِ هانس كریستیان آندرسون از قلمزنان دوره ویكتوریا بودند. و در ترجمه، گرایش داشتند به اینكه بوسه‌اى بر لب را بر گونه بنشانند. شور و احساس باید اثیرى مى‌بود نه جسمانى؛ و با توجه به خوانندگان آن روزگار، تغییر دادن احساس به ابراز احساسات كار بسیار سهل و دلخواهى بود[3] . قصد ندارم با زبانى تند و تیز درباره این گروه از مترجمان اولیه داورى كنم، زیرا من هم وسوسه شده‌ام كه براى خوشایند خواننده‌گانم كمى از اینجا و آنجا ببُرم و بدوزدتا آنجا كه توانسته‌ام به متن اصلى وفادار بوده‌ام، حتى وقتى كه مى‌دانستم ممكن است پاره‌اى از نگرش‌ها، مردم روزگارم را بیازارد، یا محتملا ــ كه خیلى هم بدتر است ــ به نظرشان مضحك بیاید. كوشیده‌ام تنها به یك تن وفادار باشم، هانس كریستیان آندرسون؛ و عمیقآ امیدوارم كه از عهده برآمده باشم.

“مولف تی. زد. لاوین در این کتاب کوشیده است معنایی از فلسفه‌ چونان پدیده و در عین حال پدیدآورنده‌ی تمدن انسانی ارائه دهد و موقعیت تاریخی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را که هر یک از فیلسوفان سخنگوی آن بوده‌اند، معرفی نماید. مولف قصد نداشته تاریخ فلسفه را بنویسد از این رو به بحث درباره‌ی چند فیلسوف مهم پرداخته و با اشاره به سایر فلاسفه، نظرات کلیه‌ی آنان را با دیدی انتقادی نگریسته است”. این فلاسفه عبارت‌اند از: افلاطون، دکارت، هیوم، هگل، مارکس، ویتگنشتاین و سارتر.