تاکنون شده به این نکته توجه کنید که از منظر جهان سرمایه‌داری، تمام بازوهای رسانه‌ای صنعت فرهنگ و نئولیبرال‌های سرتاسر جهان، تنها چیزی که ناممکن است، بدیلی برای سرمایه‌داری‌ است؟! انبوهی کتاب زرد با جلدهای قرمز، شبانه‌روز درحال انتشارند؛ کتاب‌هایی که ماجراهایی مخوف و عموماً کذب درباره حکومت‌های منسوب به کمونیستی روایت می‌کنند. به‌طور مداوم، ژورنالیست‌های کذاب خارجی و ایرانی درحال نوشتن پیرامون دهشت حکومت چین امروز با پسوند کمونیستی هستند، بدون اینکه حتی یک بار راستش را بگویند و صداقت به خرج بدهند که این چین یکی از دو غول بزرگ جهان سرمایه‌داری ا‌ست. البته روشنفکری واقعی در جهان، همان فیلسوفان، جامعه‌شناسان و اقتصاددانان چپ، کاری به این مهمل‌بافی‌های سربازان ارتش سرمایه‌داری ندارند و کار خودشان که اندیشیدن و ارائه‌‎ پیشنهاد برای ساختن جهانی انسانی ا‌ست را پیش می‌برند. کتاب «بدیل‌های سرمایه‌داری: طرح‌هایی برای یک اقتصاد دموکراتیک» نوشته‌ دو متفکر مهم دوران ما، رابین هانل و اریک الین رایت، بر ثنویت اقتصاد بازارو برنامه‌ریزی متمرکز دولتی خط بطلان می‌کشد و پیشنهادهای پویا و فکرشده‌ای با انبوهی تحلیل و تفسیر ارائه می‌دهد که می‌توان در مقام راه‌حل‌هایی دموکراتیک برای اداره اقتصادی جامعه به آن‌ها تکیه کرد. نویسندگان این کتاب، ایده‌هایی همچون اقتصاد مشارکتی و ایستادن بر سر مواضعی مثل مدیریت شورایی بنگاه‌های اقتصاد را با بینشی چندسویه و عمیق مطرح کرده و با پیش‌کشیدن ایده‌هایشان دست به دیالوگی راهگشا برای برون‌رفت از فضاحت کنونی سرمایه‌داری می‌زنند. بدیل‌های سرمایه‌داری تأکید بر وفاق جمعی بر بستر همین ایده‌های نوآورانه است که به‌جای منظر تقدیم دودستی قدرت به صاحبان ثروت، به امکان‌های واقعی قدرت اجتماعی در وضعیت اکنون جهان می‌اندیشد.

کشورهای دنیا به‌وسیله شبکه اقتصادی، سیاسی و اجتماعی پیچیده‌ای به یکدیگر مرتبطند. اقتصاد بین‌الملل روابط اقتصاد کشورهای مختلف جهان را بررسی می‌کند و چگونگی ایجاد این روابط و کاربردهای سیاسی آن‌ها را مورد بحث قرار می‌دهد. روابط اقتصادی هم ازطریق تجارت کالا و هم از راه جریان سرمایه ایجاد می‌شود که هرکدام پیامدهای مربوط به خود را دارد. آن دسته از مسائل اقتصادی که به تجارت کالا و خدمات مربوط می‌شود و از دیدگاه اقتصاد خرد، تحت عنوان نظریه‌های خالص تجارت و سیاست‌های بازرگانی مورد بررسی قرار می‌گیرد، «تجارت بین الملل» نامیده می‌شود. مباحث جریان بین‌المللی دارایی‌های پولی مانند مکانیسم تعدیل تراز پرداخت‌ها، حرکت سرمایه، ماهیت پرداخت‌های بین‌المللی و نظام‌های پولی که از دیدگاه اقتصاد کلان مطالعه می‌شود «مالیه بین‌الملل» می‌نامند…

احتمالاً در جهان جدید مهم‏ترین تحولى كه در قلمرو عشق‏شناسى رخ داده غلبه عشق مجازى بر عشق حقیقى است. عشق‏شناسى قدما عموماً «عشق حقیقى» یا «عشق الهى» را بر صدر مى‏نشاند، و عشق مجازى را به دیده تحقیر مى‏نگریست یا صرفاً آن را وسیله‏اى (ولو ارزشمند و حتى جایگزین‏ناپذیر) مى‏دانست. براى نیل به عشق حقیقى. اما در عشق‏شناسى جهان مدرن، عشق حقیقى همان است كه در چشم پیشینیان مجازى تلقى مى‏شد. این كتاب مشتمل بر ترجمه پاره‏اى مقالات فلسفى مهم درخصوص عشق یا به بیان دقیق‏تر، «عشق مجازى»، یعنى عشق رمانتیك یا اروتیك میان انسان‏هاست. نویسندگان این مقالات ازجمله فیلسوفان صاحب‏نام در سنت فلسفه معاصر هستند، و هریک مى‏كوشد تجربه عشق انسانى را از زاویه‏اى خاص مورد تحلیل و بررسى فلسفى قرار دهد.

چرا سبک‌های استدلال، الگوهای تبیین اندیشه و روش‌های متقاعد ساختن مخاطب در ژاپن، آمریکا و فرانسه متفاوت است؟ ماساکو واتانابه در این اثرِ پژوهشیِ خود تلاش کرده است با اتخاذ رویکردی فرهنگی به فرایند آموزش و یادگیری، همراه با ترویج گفتمان انتقادی «آموختن برای زیستن»، به این پرسش پاسخ دهد. پژوهش‌های مقایسه‌ای او مبتنی بر روش‌های مردم‌نگارانه و درس‌پژوهی در متن اندیشه و عمل تربیتی، یعنی کلاس‌های درس است. مطالعه‌ی این کتاب به همه‌ی کسانی که دغدغه‌ی پرورشِ توانایی اندیشیدن، مهارت‌های بیان مقصود، نوشتن و زیستنِ خود و فرزندان ایران را دارند، توصیه می‌شود.

مدیریت عمومی برای آشنایی با نظریه‌های عمومی مدیریت نوشته شده است به‌گونه‌ای که خوانندگان در سطوح مختلف بتوانند از آن بهره گیرند. بخش‌های عمده‌ی آن عبارت‌اند از فرایند مدیریت، سازماندهی، کنترل و نظارت در سازمان، هدایت و انگیزش، ارتباطات سازمانی، تصمیم‌گیری، و نظام‌های اداری تطبیقی. مروری بر تحولات نظریه‌های سازمان و مدیریت که سیری تاریخی و موضوعی را دنبال می‌کند. همچنین موضوعاتی در زمینه‌ی سیستم‌های متخصص که کوس برابری با متخصصان و کارشناسان را می‌زنند، سازمان‌های یادگیرنده که همچون انسان‌ها عشق‌آموختن و توان تجربه‌اندوزی دارند در ضمائم کتاب آمده است.

دریدا در گفت‌وگویی با الیزابت وِبِر خاطرنشان می‌کند که «من فقط یک پروژه دارم. … اشتیاق من در وهله‌ی اول این نیست که اثری فلسفی یا هنری بیافرینم، بلکه این است که خاطره را حفظ کنم». او اظهار می‌کند که سنتِ فلسفی همواره برحسب نوعی غایت‌شناسیِ حافظه درباره‌ی هویت می‌اندیشد. غایت‌شناسی حافظه از نظر دریدا بدین معناست که می‌توان گذشته را در کلی سازوار بازیابی و یادآوری کرد. اما او این یادآوری را ممکن نمی‌داند، ازاین‌رو از «ویرانیِ حافظه» یاد می‌کند و کارِ خود را متوجه ردهای شبح‌وارِ گذشته و خاطرات می‌کند: حفظِ گذشته و گشودنِ آن به مخاطراتِ آینده. در کار دریدا این حفظِ خاطره با مفهوم سوگواری گره خورده است. برای دریدا سوگواریِ ما فقط به دوران ازدست‌دادن عزیزمان ختم نمی‌شود، بلکه او در حالی که عملِ سوگواری را نه به حفظ دیگری و نه به رهاکردنش تقلیل می‌دهد، می‌خواهد هم دیگری را حفظ و هم او را رها کند: «سوگواری یعنی درونی کردنِ دیگریِ مرده، اما سوگواری برخلافِ این نیز هست. … من چون می‌خواهم آنچه را از دست می‌دهم حفظ کنم، نمی‌توانم سوگواری‌ام را کامل کنم. درعین‌حال، شایسته‌ترین کاری که می‌توانم انجام دهم سوگواری و بدین‌ترتیب ازدست‌دادنِ آن است. چون من به یاری سوگواری آن را درون خودم حفظ می‌کنم. و این است منطقِ مهیبِ سوگواری که من همیشه از آن سخن می‌گویم و همیشه دغدغه‌ام بوده است.» متونِ دریدا، به‌عنوان اَعمالِ سوگواری، مملو از بقایای سوخته و خاکسترها، اشباح و ویرانه‌ها هستند. او می‌خواهد خاکسترها و ردهای خاطرات را گرد هم آورد و تفسیر کند. افزون‌براین از نظر دریدا ما سوگواریم، چون هرگز نمی‌توانیم گذشته را احیا کنیم: «اگر ویرانیِ حافظه گواهی است بر این‌که احیای روزگارِ رفته امری ناممکن است، پس عملِ سوگواری نیز اشتیاقی برای حفظ و نگه‌داشتِ روزگارِ رفته است تا به آن حیاتی دوباره ببخشیم.» عمل سوگواری، مانند باقی‌مانده‌ای نیم‌سوخته از یک عکس، شاهدی است از روزگارِ ازدست‌رفته‌ای که دیگر نمی‌توانیم آن را از بقایای سوخته‌ی تاریخ احیا کنیم، اما باوجوداین از ما می‌طلبد که راوی داستان و حکایتش باشیم و آن را به آینده بگشاییم. در کتاب حاضر نویسندگان خوانشی نو از فلسفه‌ی دریدا براساس مفاهیمی همچون خاطره، سوگواری، تجربه‌ی امر ناممکن و مرگ ارائه می‌کنند.

کتاب پیش رو، روایت شش هزار روز دوران رشدِ سریعِ هفتاد سالِ گذشته‌ی کشورِ ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم است؛ اگرچه گه‌گاه اشاراتی به صدوبیست سال پیش از آن هم می‌شود. ژاپن با وجود نیم‌قرن جنگ با همسایگان دور و نزدیک و فرود اولین و دومین بمب اتمی بر سر مردم آن ــ که فقط در یک شب صد هزار نفر در هیروشیما به قتل رسیدند ــ ظرف بیست‌وسه سال پس از پایان جنگ جهانی دوم به دومین اقتصاد سرمایه‌داری جهان آن روز تبدیل شد.
ژاپنِ دچار بلا از جنگ‌های پنجاه‌ساله (۱۸۹۵ تا ۱۹۴۵)، طوفان، سیل، سونامی، زلزله‌های روزانه، آتشفشان و بمب اتمی همیشه چالش‌ها را با اتکا بر خلاقیت، نه با شعار، که با عمل به فرصتِ دوچندان تبدیل کرده است، بدون آن‌که مردمش از دولت گله کنند و همه‌ی مصیبت‌ها را به گردن این و آن یا حتی بمب اتمی بیندازند.
این کتاب، در واقع، روایت تلاش انسان‌هاست برای پیشرفت و ترقی، چه در سطح رهبران و نخبگان، چه در نهاد دولت و بخش خصوصی یا نیروهای نظامی در دوران جنگ و صلح، چه در سطح مردم کوچه و بازار.

شاید کم‌تر فیلسوفی را در آوازه و تأثیر در تاریخ اندیشه بتوان همتای افلاطون دانست؛ و در میان آموزه‌های او نیز نظریه‌ی مُثُل وی آوازه و جایگاه بی‌همتایی دارد. اما، این نظریه به همان اندازه که بیش‌تر مشهور شده، کم‌تر فهمیده شده است. لذا همان‌طور که باید میان آموزه‌های خودِ افلاطون و آنچه به نام افلاطون جا افتاده است فرق گذاشت، میان نظریه‌ی مُثُلِ مطرح در آثار او و آنچه به نام نظریه‌ی مُثُل در محافل فلسفی و غیرفلسفی مشهور شده است باید تمیز نهاد.
دیوید راس نظریه‌ی مُثُل افلاطون را در متن آثار او در طول پنجاه سال نگارش آن‌ها و با پی‌گیری تحولات آن بررسی کرده است. با مطالعه‌ی این اثر می‌توان به تصویر روشنی از نظریه آن‌گونه که خود افلاطون طرح کرده است دست یافت.

چرا ژاپن؟ زیرا ژاپن کشور نوشتار است: از میان تمام سرزمین‌هایی که من شناخته‌ام، ژاپن تنها جایی بوده است که تأثیر نشانه‌ها بیشترین نزدیکی را با باورها و رؤیاهایم داشته است، یا شاید بهتر باشد بگویم نشانه‌ها در دورترین نقطه از همه‌ی چیزهایی قرار داشته‌اند که از آنها نفرت داشته‌ام و آزارم می‌داده‌اند، از همه‌ی چیزهایی که می‌خواسته‌ام به‌مثابه بخشی از نشانه‌سالاری غربی طردشان کنم. نشانه‌ی ژاپنی قدرتمند است: به صورت تحسین‌برانگیزی نظم و ترتیب دارد و خود را به نمایش می‌گذارد، بی‌آنکه هرگز نه به طبیعت بدل گردد و نه به عقلانیت. نشانه‌ی ژاپنی تهی است: معنایش گریزان است، در عمق قالب‌هایش نه اثری از خدا هست، نه از حقیقت و اخلاق؛ و این قالب‌های بی‌آنکه جبرانی در کار باشد سلطه دارد. نشانه‌ی ژاپنی، بیش از هر چیزی کیفیتی عالی دارد، نجابتی در بروز خویشتن، افسونی شهوانی که بر همه‌چیز می‌نشاندش و ما عموماً آن را به بی‌معنایی و ابتذال خویش می‌رانیم. از این رو جایگاه نشانه را در اینجا نباید در میان نهادها جست: اینجا نه صحبتی از هنر در میان است، نه از فلکلور، نه حتی از تمدن (ما ژاپن فئودال را در برابر ژاپن فناورانه نمی‌نشانیم)؛ در اینجا سخن ما تنها از شهر است، از مغازه‌ها، از تئآتر، از ادب، از باغ‌ها، از خشونت، سخن ما تنها از چند حرکت و چند اداست، از چند غذا، از چند شعر، سخن ما از چشمان است و از قلم‌موهایی که همه‌ی اینها را به نوشتار درمی‌آورند بی‌آنکه آن‌ها را نقاشی کنند.

از مارکس انبوهی از آثار، یادداشت‌ها، و نوشته‌های تحلیلی و انتقادی به یادگار مانده، اما بی‌شک، منسجم‌ترین اثر او کاپیتال است. این اثر به‌نوعی ماحصل زندگی پرفرازونشیب اندیشگانی و سیاسی او، و نیز مجموعه‌ی پژوهش‌های خستگی‌ناپذیرش در باب سازوکار سرمایه است که مارکس آن را با وسواس فکریِ ویژه‌ای به دست چاپ و نشر سپرد. واردشدن شبح مارکس و به تعبیری بازگشت به ایده‌های او، به‌ویژه در کاپیتال، به ظرفیت‌های تحلیلی او برای فهم سازوکارهای پیچیده، چندوجهی و متکثر انباشت سرمایه مربوط می‌شود: این‌که چه‌طور در زمانه‌ی خوش‌باشی‌های وهم‌آلود اینستاگرامی، آزادی‌های مجازیِ فیس‌بوکی، و اختیارهای اجباریِ مصرفی، در چنبره‌ی مناسبات استثمارگرایانه گرفتار آمده‌ایم؛ به پیچ و مهره‌هایی در ماشین سرمایه بدل شده‌ایم تا هر دم مقدار بیشتری ارزش تولید کنیم؛ به زامبی‌های از درون تهی‌شده‌ای استحاله یافته‌ایم که با همدستی در «جنون خرد اقتصادیِ» سرمایه‌داری، هدف راستین تولید و مصرف را به دست فراموشی سپرده‌ایم.
ایده‌های مارکس در کاپیتال، بیش از هر اثر دیگری، ما را با مختصات و ویژگی‌های این خِرد جنون‌آمیز آشنا می‌کند.

مدعای ژیژک در این کتاب ــ معاصر بودن مانیفست با زمان ما ــ شاید عجیب به نظر برسد. به گفته‌ی اکثر تحلیل‌گران، چه تحلیل‌گران چپ و چه راست، سرمایه‌داری از دوران مارکس چنان دچار تحول شده است که دشوار می‌توان شباهت چندانی بین سرمایه‌داری صنعتی قرن نوزدهم و سرمایه‌داری مالی کنونی پیدا کرد. شاید به نظر برسد که حتی اگر نقد مارکس بر نظام سرمایه‌داری عصر صنعتی موجه بوده باشد، به راحتی نمی‌توان آن را به سرمایه‌داری مالی کنونی تعمیم داد. اما ژیژک معتقد است که به رغم تفاوت‌های غیرقابل انکار میان سرمایه‌داری امروزی و سرمایه‌داری زمان مارکس، از قضا نقد مارکس امروز موضوعیت بیشتری دارد. مارکس در تحلیل خود گویی بحران‌های عصر ما را با دقتی مثال‌زدنی پیش‌بینی کرده بود.