نویسنده: هاروکی موراکامی
مترجم: بزرگمهر شرف الدین
نشر: چشمه
توضیحات:کجا ممکن است پیدایش کنم مجموعه ای است از پنج داستان کوتاه در سبک همیشگی کارهای موراکامی ، داستان هایی کاملن امروزی با پس زمینه هایی از وهم و خیال و حس و حالی شاعرانه که شاید در وهله ی اول عدم قطعیت داستان ها مقادیری توی ذوق بزند ولی وقتی که سبک موراکامی را پذیرفتید همین عدم قطعیت و پایان های ” کارور ” ی اش برای تان جالب خوهد بود. پنج داستانی که برای این مجموعه انتخاب شده اند از بهترین کارهای موراکامی هستند و اگر برای اولین بار باشد که دارید سراغ موراکامی می روید شیفته اش خواهید شد. ” راه دیگری برای مردن ” به نظرم بهترین داستان این مجموعه بود ، داستانی که در آن چوب بیس بال ، مغز ها و دل و روده های از هم پاشیده و خشونتی افسارگسیخته در هم ترکیب شده بود و اگر نمی دانستید ممکن بود فکر کنید که شاید استیفن کینگ این داستان را نوشته باشد ، البته چنین فکری هم نمی کردید چرا که کینگ هرگز نمی تواند به این خوبی بنویسد. هنگام خواندن ” راه دیگری برای مردن ” مرتب حرامزاده های بی شرف تارانتینو و کاراکتر خرس یهودی اش که با چوب بیس بال مغز آلمانی ها را آش و لاش می کرد جلوی چشم ام می آمد و می رفت. تاثیر پذیری تارانتینو از موراکامی در خلق موقعیت چوب بیس بال انکار ناپذیر است . ” راه دیگری برای مردن ” یکی از بهترین و شگفت انگیز ترین داستان های کوتاهی است که تا به حال خوانده ام و خوشبختانه داستانی است که ابتدا و انتها دارد و با قاطعیت و به شکلی مشخص به پایان می رسد. هر چقدر که این داستان لذت بخش است داستان بعدی، «خواب» لذت بخش تر است منتهی با یک تفاوت جزئی ، این لعنتی تمام نمی شود ، یعنی درست تمام نمی شود ، پایانش منطقی نیست ، بعید می دانم که من نفهمیده باشمش چرا که چندین بار از نو این داستان را خواندم ولی هر بار کمتر به نتیجه رسیدم . پایان داستان اشتباه است ، درست نیست ، منطق ندارد . ابتدا تا انتهای داستان پر از توصیفات و تصویر پردازی های دقیق و قدرتمند است و خیلی خوب روایت شده ، بخصوص قسمت ترس شبانه ی کاراکتر اصلی که حسابی در آمده ولی در نهایت موراکامی نتوانسته داستان را درست ببندد، به شکلی که من خواننده بتوانم بفهمم که چه اتفاقی برای کاراکتر اصلی داستان افتاده است ولی با این وجود این داستان را هم بسیار دوست داشتم ، اگر پایان داستان را نادیده بگیریم کلیت داستان آن قدر خوب هست که خیلی راحت می تواند جایش را بین محبوب ترین های تان باز کند. بقیه ی داستان های کتاب نیز خواندنی اند . ترجمه ی بزرگمهر شرف الدین نیز روان و بدون سکته است اگر چه وقتی دیدم ” بارتندر ” را ” بارمن ” ترجمه کرده یک خورده خورد توی ذوق ام ولی خب می توانم باهاش کنار بیایم . روی هم رفته کجا ممکن است پیدایش کنم کتاب روان و خوش خوانی است که می تواند استارت خوبی باشد برای آشنایی با دنیای موراکامی و البته برای قدیمی تر ها که با موراکامی دم خور بوده اند خواندنش لذت بخش تر است چرا که با یک پیش زمینه ی ذهنی مشخصی شروع به خواندن این کتاب می کنند ولی ناگهان با ” راه دیگری برای مردن ” درست و حسابی غافلگیر می شوند نتیجه ی نهایی این که این کتاب را بخوانید . ارزش اش را دارد .

نویسنده: هاروکی موراکامی
مترجم: بهرنگ رجبی
نشر: چشمه
توضیحات:
کتاب «پین بال 1973» نوشته هاروکی موراکامی و ترجمه بهرنگ رجبی است. این کتاب اولین رمانی است که موراکامی نوشته است. هاروکی موراکامی از سرشناس‌ترین نویسندگان معاصر ادبیات ژاپن است که با سبک منحصربه‌فرد و محسوب کننده‌اش، توانسته است نظر خوانندگان بسیاری را از 16 سال تا 56 سال به آثار خود جلب کند. همچنین، طرفداران بی‌شمارش معتقدند روزی او برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات خواهد شد.
در بخشی از متن رمانی که پیش رودارید می‌خوانید:

« آن‌قدر لذت می‌بردم از شنیدن قصه‌هایی درباره‌ی جاهای خیلی دور که دیگر بفهمی‌نفهمی شده بود مریضی. آن زمان‌ها، که الآن شیرین ده سالی ازش گذشته، می‌رفتم این‌ور و آن ور و از آدم‌ها می‌خواستم برایم تعریف کنند کجا دنیا آمده اند و بزرگ‌شده‌اند. حتما آن روزها حسابی شنونده‌ی خوب کم بوده، چون سراغ هرکی می‌رفتم، خیلی مشتاق و پرشور برایم حرف می‌زد. دوروبر که پیچید دارم چه‌کار می‌کنم، دیگر حتا کم‌کم آدم‌هایی می‌آمدند پیشم که توی عمرم چشمم هم به شان نیافتاده بود، فقط برای این‌که قصه‌هایشان را برایم تعریف کنند. درباره‌ی هر چیزی و همه‌چیز حرف می‌زدند، انگاری دارند توی چاهی خشک سنگشان را می‌اندازند، بعد هم خوشحال و راضی می‌گذاشتند می‌رفتند. بعضی قصه‌هایشان را سرخوش و سرحال تعریف می‌کردند و بعضی عصبانی. قصه‌هایی به نظرت روشن و سرراست می‌آمدند، قصه‌هایی دیگر سر تا ته بی‌معنی. قصه‌هایی می‌شنیدم حوصله سربر، قصه‌هایی اشک درآر، و قصه‌هایی مسخره و غریب. ولی من همیشه آنچه باید می‌گفتند، با نهایت دقتی که ازم برمی‌آمد، گوش می‌دادم…»