«جیمز جویس»، اولین فرزند از ده فرزند خانوادۀ جویی بود که در دوم فوریه در شهر دوبلین به دنیا آمد. او پس از گذراندن دوران دبیرستان، وارد کالج شد و پس از آن شروع به نوشتن مقالاتی چون «درام و زندگی»، «روزگار هوچیگری»، «جیمز کلارنس منگن» و «چهرۀ هنرمند» کرد. همچنین در طول این سال‌ها شعرهای متعدد و داستان‌هایی مانند: خواهران، اولین و پس از مسابقه را به چاپ رساند. او از سال 1904 تدریس را در مدارس و دانشگاه‌ها آغاز کرد، اما در شهر خاصی ساکن نبود و بیشتر عمر خود را نقل‌مکان می‌کرد. چهار اثر بزرگ جیمز، دویلینی‌ها، چهرۀ هنرمند، اولیس، و شب‌زنده‌داری فینگن‌ها نام دارد. البته او آثار دیگری نیز به نام‌های مجموعۀ شعر موسیقی مجلسی و نمایش‌نامۀ تبعیدی‌ها دارد. جیمز جویس، نویسنده‌ای مرموز و ناشناخته است، با این حال آثارش بازگوی زندگی وی و دوستان و عشق‌هایش و مهم‌تر از همه شهر دوبلین‌اند. او در سال 1941 در زوریخ درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.

از سال 1800 تا این زمان می توان سه دوره بزرگ کاملا مشخص در تاریخ فلسفه بازشناخت : از 1800 تا 1850 شکوفایی فوق العاده مذاهب فلسفی کاتولیکی که دو مستر و دو بونالد د رواکنش به قرن هجدهم بنا می نهد . . .
به نظر می آید که به طور کلی، در این قرن،ذوق و قوت تحلیل،که مشخصه قرن هجدهم بود، روی در کاهش دارد.حتی پیش از پایان قرن هجدهم، ملاحظه می کنیم که روسو و بسیاری از اشراقیان از روشهای تحلیلی خسته شده اند و در کار تحقیق،به وسایلی فراتر از تحلیل روی می آورند، از قبیل ایمان،غریزه،وجدان،احساس،شهود،صیرورت تاریخی.برای فهم وحدت واقعی این جنبش وسیع که نمایندگان آن اغلب از یکدیگر بی خبرند، باید مخصوصا به ارتباط میان رونق مجدد «فلسفه دینی»و«اهمیت مابعد الطبیعی ای،که به تاریخ داده میشود» توجه کرد.

تاریخ فلسفۀ امیل بریه، در متن اصلی آن، مشتمل بر هفت جلد است که در «نشر دانشگاهی فرانسه» به کوشش پیر ماکسیم شول و آندره لویی لوروا، در سه مجلد (1. دورۀ یونان و روم باستان؛2. قرون هفدهم و هجدهم؛ 3. قرون نوزدهم و بیستم) چاپ شده است. عنوان جلدهای هفتگانۀ آن به ترتیب عبارت است از 1. دورۀ یونانی؛ 2. دورۀ انتشار فرهنگ یونانی و دورۀ رومی؛ 3. قرون وسطی و دورۀ تجدد؛ 4. قرن هفدهم؛ 5. قرن هجدهم؛ 6. قرن نوزدهم؛ دورۀ نظام‌ها (1800-1850)؛ 7. قرن نوزدهم، پس از 1850 و قرن بیستم. از این مجموعه تاکنون جلدهای اول تا چهارم آن به فارسی ترجمه شده است. کتاب حاضر ترجمۀ جلد پنجم این مجموعه است که عمدتاً شامل فلسفه‌های نیوتن، لاک، بارکلی، وولف، ویکو، مونتسکیو، کندیاک، هیوم، ووونارگ، اصحاب دایره‌المعارف، ولتر، ژان ژاک روسو و بالاخره کانت است.

تاریخ فلسفه، تألیف امیل بریه، فیلسوف و مورخ فرانسوی فلسفه، جامع‌ترین و عمیق‌ترین کتابی است که تاکنون دربارۀ تاریخ فلسفه در زبان فرانسه نوشته شده است. بریه به عنوان مورخ فلسفه، مخصوصاً علاقه‌مند به دو موضوع تحقیق بود: یکی فلسفۀ یونانی (و در درون آن بیش از همه فلسفۀ رواقی و نوافلاطونی)، و دیگری فلسفۀ آلمانی. تاریخ فلسفۀ بریه مشتمل بر هفت بخش است: ترجمۀ فارسی بخش‌های اول و دوم آن به ترتیب، با عنوان‎های دورۀ یونانی و دورۀ انتشار فرهنگ یونانی و دورۀ رومی است. عنوان بخش سوم، تاریخ قرون وسطی و دورۀ تجدد کتاب بوده و کتاب حاضر بخش چهارم این مجموعه است.

هدف از انگارش این کتاب معرفی دیدگاه دوگانه‌گرایی جوهری و نقاط ضعف و قوت آن بوده است. بنابراین کتاب حاضر اثری آموزشی است نه رساله‌ای پژوهشی.

ما انسان‌های وا مانده از طریقْ چگونه و از کدام راه می‌توانیم روش معصومین را الگوی خود قرار دهیم و راهی که آن‌ها طی طریق کرده‌اند گام برداریم که شاید از پیروانشان محسوب شویم. و پیداست که: برای گام برداشتن در مسیر معصومین علیهم صلوات‌الله راهی جز پیروی از گفتار و افعال آنان نیست. چهارده معصوم (ع) به دلیل مأموریت الهی که برای هدایت بشر داشته‌اند به تمام زمینه‌های زندگی بشر پرداخته و و مطالبی بیان داشته‌اند در مقوله‌های عبادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی… و خلاصه هرآنچه لازمۀ هدایت انسان‌ها بوده است به کرّات و مرّات هم عمل کرده‌اند و هم سخنان مبسوطی بیان داشته‌اند؛ البته گفتارهایشان در محدودۀ فهم بشر عادی و سؤال‌کننده‌ها بوده است.

ارسطو نخستین کسی بود که صریحاً تصدیق کرد که خطابه، به عنوان فنّ ایجاد ارتباط، اخلاقاً خنثی است و می‌توان از آن، هم در راه خیر و هم در راه شرّ، استفاده کرد. به عقیدۀ او قوّت اقناعی آن بستگی به سه چیز دارد: حقیقت و اعتبار منطقی چیزی که محلّ استدلال است؛ توفیق گوینده در اینکه بتواند تین اندیشه را در مخاطبان ایجاد کند که می‌توان به او اعتماد کرد؛ و احساساتی که گوینده می‌تواند در مخاطبان برانگیزد به قصد آنکه آن‌ها نظریاتی را که او ارائه می‌کند بپذیرند و مطابق آن‌ها عمل کنند.

فرض کنیم گزارش‌گری بنویسد دختر جوان زیبای بیست و دوساله‌ای درگذشت. او قبل از مرگ از پنجرۀ اتاقش نگاهی به دریا انداخت و برای سگ محبوبش، باب، بوسۀ خداحافظی فرستاد و سپس شیر گاز منزلش را باز کرد و خودش را آمادۀ مرگ کرد. خب. چه کسی اهمیت می‌دهد که آن دختر بیست و دو سالش نبوده و بیست و شش سال داشته. اتاقش رو به دریا نبوده و رو به خشکی بوده. اسم سگش باب نبوده و بونی بوده؟ اگر روزنامه‌نگارها می‌توانند این کار را بکنند، چه اشکالی دارد که من هم درجه‌های مأموران پلیس را اشتباه کنم یا عوض کلمه هفت‌تیر از تپانچه استفاده کنم یا در مواردی که منظورم دیکتوگراف بوده، لغت گرامافون را به کار ببرم یا مثلاً از سمی نام ببرم که درجا شخص را می‌کشد و آدم فرصت نفس کشیدن هم پیدا نمی‌کند؟ این چیزها مهم نیست. مهم این است که چند تا جنازه داشته باشیم. اگر هم دیدیم داستان بی‌مزه شده، تعداد جنازه‌ها را بیش‌تر کنیم.

ساتیا جیت ‌رای (متولد دوم مه 1921) در کلکته درس خواند و سپس به دانشکده سانتینکه‌تان رفت و در رشتۀ نقاشی و تصویرسازی تحصیل کرد. رای تا سال 1955، که نخستین فیلمش «پاتر پانچالی» به نمایش درآمد، در یک دفتر تبلیغاتی کار می‌کرد. وی در دوران کاری‌اش 30 فیلم بلند سینمایی و پنج مستند ساخت و جوایز بسیاری دریافت کرد. مجموعۀ حاضر در دو بخش حاوی مهم‌ترین نوشته‌ها و سخنرانی‌های رای در خصوص فیلم‌سازی و فیلم‌سازان است. بخش نخست تحت عنوان «فیلم‌های ما»، بیش‌تر شامل تجربیات و خاطرات او از فیلم‌سازی است. در بخش دوم با عنوان «فیلم‌های آن‌ها»، به چند فیلم خارجی می‌پردازند که به شاهکارهای تاریخ سینما، از دوران ساخت تاکنون، تبدیل شده‌اند. این بخش در واقع نگاهی به آثار افرادی چون رنوار، جان فورد، کوروساوا و چارلی چاپلین است. برخی مقالات عبارت‌اند از: مشکل فیلم‌های هندی چیست؟؛ برخی از جنبه‌های حرفۀ من؛ انتخاب بازیگران؛ چند فیلم ایتالیایی که دیده‌ام؛ خاطرات مسکو؛ موج نو و استاد کهن؛ در ستایش از جان فورد؛ و داستان و فیلم‌نامه.