کتاب «نامه‌هایی که پاره کردم» نوشته‌ی «مریم حیدرزاده» نوزده نامه را دربردارد. نامه‌ی اول این‌گونه آغاز می‌شود: «چه سلامی؟! چه نگاهی! وقتی شانه‌هایت مدت‌هاست به علامت نمی‌دانم بالاست و انگار حالا حالاها هم خیال پایین آمدن ندارد. چه تابستانی؟! وقتی یک عالمه از برگ‌ها هنوز پایین نیامده به خاطرش خودکشی کردند. چه گرمایی؟! وقتی دیگر مه آه من یخ دستانت را حتی تکان هم نمی‌دهد. چه بهانه‌ای؟! وقتی تمام بهانه‌ها را گرفته‌ای و دیگر گرفتنش از نگرفتنش برایت سخت‌ترست. چه حرفی؟! وقتی تمام حرف‌ها را زده تصمیم رفتنت را روی دیوار هر پس کوچه‌ای نوشتی و من فقط خواندم. چه سیبی؟! وقتی سرخ را زیر سوال کم‌رنگ ماندن و نماندنت کشتی. چه تولدی؟! وقتی تمام شمع‌های دنیا را زیر دین ناز سوسوی چشمانت سوزاندی. چه بخششی؟! وقتی دیگر چیزی، حتی لحظه‌ای درنگ نیست که کسی به تو هدیه نکرده باشد. چه دوست داشتنی؟! وقتی به تعداد حروف دوست داشتن هم دوستم نداری. چه نامه‌ای؟! وقتی نخوانده تک تکشان را مثل سبزه‌های هفت‌سین سنت‌هایمان به آب روان می‌سپاری شاید آن سوی رود نمی‌دانم کجا، کسی با خواندن خطی از آن به زندگی بازگردد. دریغ از یک شب بارانی، دریغ از بارانی که یک شب مهتاب بیاید و محض خاطر صورتی بودن چند دانه شمعدانی قلمه‌ زده گلدان معصوم آن خانه‌ی دور اما قشنگ، نخستین حرف نمی‌دانم تو را برای همیشه بدزدد و نه بر آب روان بلکه این بار به خاک مهربان بسپارد. این دفعه جوری نوشتم که ندانی خط کیست و آن‌وقت که تمامش را خواندی، یک بار هم کار تو مثل کار ما، از کار گذشته باشد. کسی که هر روز بیشتر از دیروز دوستت دارد/ مریم» کتاب نامه‌هایی که پاره کردم از سوی انتشارات «پروین» منتشر و راهی بازار کتاب شده است.