هدف اصلی این کتاب نه بررسی شعرهای جنگ به روایت غیررسمی، بلکه گردآوری بخشی از ادبیات ایران است که بدبختانه بیشتر آن در گذر زمان به فراموشی سپرده شده است. بنابراین این کتاب نه همه، که به طبع، فقط در بر گیرندۀ شماری از شعرهای جنگ به روایت غیررسمی است که گردآورنده از آنها آگاهی و به آنها دسترسی داشته است.

آثار سعدی، به‌ویژه گلستان، بوستان، و غزل‌های او، از حدود اواخر سده هفتم ه. ق / سده سیزدهم م. به بعد سهم و نقش بی‌مانند و انکارناپذیری از نظر ساختار ادبی و محتوای فکری در جامعه و فرهنگ ایرانی و نیز قلمرو زبان فارسی (مانند شبه‌قاره هند ، آسیای مرکزی، قفقاز و آسیای صغیر) ایفا کرده است. با این همه، با ورود به دوره تجدد ادبی و اجتماعی در نیمه دوم سده نوزدهم م. این سهم و نقش به‌تدریج کمرنگ شد. در واقع انتقادهای طرح‌شده از شخصیت و آثار سعدی به‌تدریج بسیار وسیع شد. ازاین‌رو؛ اکنون به‌ویژه پس از سپری‌شدن سده بیستم میلادی می‌توانیم به جست‌وجو برآییم که چه کسانی و با چه گرایش‌هایی از سعدی انتقاد می‌کردند؟ سبب انتقاد آنان چه بود؟ انتقاد آنان به‌طور دقیق بر چه مواردی مبتنی بود؟ چرا چنین اتفاقی افتاد؟ آیا این انتقادها از سوی دوستداران سعدی پاسخ داده می‌شد؟ کامیار عابدی، پژوهشگر و منتقد ادبی در کتاب حاضر کوشیده است تا به‌طور مشروح و مستند به این پرسش‌ها پاسخ دهد.

شعر سپید به چه نوع شعری گفته می شود، سپیدسرایی چه ویژگی هایی دارد، و این نوع شعر چه راه ها و تجربه هایی را در ایران پشت سرگذاشته است؟ مولف در بخش نخست کتاب کوشیده است تا در طی حدود سی فصل بسیار فشرده، همراه با نمونه های متعدد، شماری از ریشه ها، جوانب، شاخه های گروه ها و تقسیم بندی های دوره ای یا شکلی شعر سپید را از آغاز تا پایان دهه ۱۳۷۰ واگویی، شناسایی و تحلیل کند. در بخش دوم کتاب نیز آراء موافق، مخالف و بینابین سی شاعر و ادیب درباره شعرسپید، از منابع و مآخذ بسیار پراکنده، گردآوری، تلخیص و بررسی شده است.