نویسنده (پروفسور كالورت) در این كتاب نشان می‌دهد كه انقلاب چگونه در ماهیت خود باید مورد بررسی قرار گیرد. انقلاب در حالی كه مورد ترس و انزجار دولت وقت است، مایه تحسین و ستایش كسانی است كه سعی در تغییر جهان دارند تا در آن فضایی هر چه انسانی‌تر ایجاد كنند. در نتیجه مردم به هنگام نظاره انقلاب از آن چه پیش روست تفسیرهای متفاوتی دارند…” در جمله پایانی كتاب حاضر تصریح شده است: “هر تحول یا انقلاب از بالا سرنوشتی جز ناكامی و شكست نخواهد داشت و این مسیر نخواهد شد الا به دست شهروندانی با فضیلت كه منافع جمعی را بر منافع فردی ترجیح می‌دهند و بی اعتنایی به امور همگانی را فساد می‌نامند.

اینکه یکی از نخست‌وزیران رژیم پهلوی شیفته‌ی ادبیات بود و خواننده پر و پا قرص شاعران بزرگ فرانسوی به شمار می‌رفت ، اینکه هویدا علاقه‌ی خاصی به جمع‌های روشنفکری داشت : صادق هدایت ، صادق چوبک و ابراهیم گلستان از دوستان نزدیکش بودند ، همه و همه نشان می‌دهد که او آدم خاصی بود. اگر چه این خاص بودن با انگِ همجنس‌گرایی و بهایی‌ بودن هویدا همواره تکفیر می‌شد، اما میلانی جنبه‌های دیگری از زندگی خاص هویدا را تصویر می‌کند. او در میان مجموعه‌ای از کارگزاران سلطنتی که آلوده به فساد اقتصادی بودند، کمتر علاقه‌ای به مکنت داشت. از طرف دیگر او علاقه‌ی چندانی به قدرت نیز نداشت و یا به قول ابراهیم گلستان ، چنین وانمود می‌کرد. اما تمام ویژگی‌های منحصر به فرد هویدا، به هیچ وجه توجیه‌کننده‌ی عملکرد او در دوران نخست‌وزیری نیست. نکته‌ای که بی‌عملی هویدا را بغرنج ‌تر می‌کند (اگر فرض کنیم که خود نقشی در فساد مالی و حکومتی دربار نداشت) همین ویژگی‌های مثبت او بود. اگر ذهن فعال جامعه ، در نگاهی کلان‌نگرانه انفعالِ کارگزارانی را که همچون هویدا باسواد نبودند بپذیرد ؛ قطعاً به سختی قادر خواهد بود که تسلیم هویدا را در قبال استبداد محمدرضاشاه قبول کند. هویدا در این زمینه نیز در بین سیاستمداران در اقلیت بود. او سرسپرده بود و می‌دانست که سرسپرده است و از آن مهم‌تر معنای استقلال را می‌فهمید و این مساله‌ی کوچکی نیست.

کتاب «در سایه‌ی آینده، تاریخ اندیشه‌ی مدرنیته» شرح مفصل تغییرات عظیمی است که در چند صد سال اخیر در غرب رخ داده است. نویسنده، در پیشگفتار، بحث خود را با بررسی مباحثات داغی آغاز می‌کند که در چند دهه‌ی اخیر درباره‌ی مدرنیته، روشنگری و پست مدرنیسم در جریان بوده است. چشم‌انداز تاریخ اندیشه در این مباحث نقش عمده‌ای دارد. رجعت به تاریخ اغلب سطحی و نادرست انجام می‌شود، اما نویسنده در این کتاب می‌کوشد تکامل اندیشه‌ی مدرن را بر بنیادی استوار و به نحوی مبسوط شرح دهد. جنبه‌ی بارز مدرنیته را مشخص کند و تمایز انسان مدرن با انسان پیش‌مدرن را از منظر تاریخ اندیشه روشن سازد. چنین کتابی را طبعا باید با علاقه خواند اما برای فهم آن به پیش دانش ویژه‌ای نیاز نیست. وسعت دانش و مهارت لیدمن در توضیح مسائل پیچیده به زبان ساده، در میان تاریخ‌نگاران اندیشه در سوئد جایگاه ویژه‌ای به او بخشیده است. عنوان این کتاب از آگوستینوس قدیس گرفته شده است که حدود 1600 سال پیش گفته بود: تاریخ در سایه‌ی آینده رخ می‌دهد. این عبارت زمانی بیان شده که واژه‌ی «مدرن» تازه ابداع شده بود اما به نحوی شگفت برای تحولات چند سده‌ی اخیر نیز مناسب است که هرچه در آن رخ می‌دهد در سایه‌ی انتظار از رخدادهای آینده اهمیت می‌یابد. گویی آن‌چه در آینده رخ خواهد داد از حال بزرگ‌تر و مهم‌تر است. این کتاب در نوع خود حتی در سطح بین‌المللی نیز بی‌نظیر است در سال 1997 برنده جایزه‌ی آگوست شد که بعد از جایزه‌ی نوبل معتبرترین جایزه‌ی ادبیات و علوم انسانی در سوئد است.

“کنت ژوزف آرتور دوگوبینو”، نویسنده و مرد سیاسی معروف فرانسوی در سال 1816 م. متولد شد و پس از انجام تحصیلات مقدماتی، در مدرسۀ “سن سیر” به فراگرفتن متون نظامی مشغول شد. گوبینو بعد از مدتی مدرسۀ نظام را رها کرد و به مطالعه دربارۀ علوم اجتماعی و نژادشناسی و تحقیق در اصول تمدن و فرهنگ ملل پرداخت. وی دلباختۀ تمدن‌های باستانی اقوام ژرمنی و شرقی بود و کتابی نیز در زمینۀ اختلاف تمدن و فرهنگ نژادهای مختلف بشر نوشت. به عقیدۀ وی مساوی نبودن افراد و نژادهای مختلف بشر، از قوانین مسلم طبیعت است، و بر خلاف اصول انقلاب کبیر فرانسه، مردم با یک‌دیگر برابر نیستند، بلکه همواره گروهی بر دیگران برتری دارند که آنان را “برترین مردم” نام نهاد. هم‌چنین در میان ملت‌های مختلف نیز، دسته‌ای از دستۀ دیگر عالی‌ترند که ایشان را “برترین ملل” باید خواند؛ اقوام و ملل ممتاز و برگزیده نیز، باید بر سراسر جهان حکمروایی قطعی و مطلق داشته باشند. به اعتقاد گوبینو ترقی و تکامل ملت‌ها با نژاد آن‌ها بستگی کامل دارد و از میان نژادهای انسان، نژاد سفید از دیگران عالی‌تر است. گوبینو دوبار؛ یکی در سال 1854 و دیگر 1859 به ایران سفر کرده و در سفرهای خود به تحقیق و مطالعه دربارۀ تاریخ ایران و خصوصیات ملی و اجتماعی ایرانیان پرداخت و پس از سفر دوم خود کتاب حاضر را تالیف کرده که حدود سی سال پیش مرحوم میرزا ابوتراب‌خان نظم‌الدوله آن را به فارسی ترجمه کرد و اکنون توسط فرزند وی به چاپ رسیده است. در این کتاب، کنت دوگوبینو با مراجعه به ماخذ یونانی، رومی، اسلامی، ایرانی و… تاریخ ایران باستان را از آغاز مهاجرت اقوام ایرانی به فلات ایران، تا انقراض دولت اشکانیان تالیف کرده است. قابل ذکر است که گوبینو شیفتۀ تاریخ باستانی ایران بوده است و در سراسر کتاب بر تمدن، اخلاق، قوانین و خصوصیات اجتماعی و ملی ایرانیان قدیم، هم‌چنین، سیاست و مملکت‌داری شهریاران نام‌دار این کشور به دیدۀ تکریم می‌نگرد. وی ایران را مهد تمدن اقوام آریایی و منشاء یکی از بهترین حکومت‌ها و اساسی‌ترین قوانین بشری می‌شمارد.