بخش آغازین کتاب، نوشته‌ای از “بهرام بیضایی” در باب چند و چون نمایش در سرزمین چین است؛ از جمله وی خاطر نشان می‌کند: “نمایش چینی درست همان ترکیب مذهبی و فکری را منعکس می‌کند که در زندگی معمول چین وجود دارد، طرح جامعه کونگ فوتسه‌ئی را عرضه می‌کند، از مذهب دائویی ستایش طبیعت و برخی خدایان و ارواح را می‌گیرد، و به زندگی پس از مرگ بودایی جای کمی می‌دهد. راهب بودایی، جز با طعنه، کمتر به صحنه می‌آید، و نمایش چینی کمتر به مجردات ماورای طبیعی می‌پردازد… نمایش‌های چینی را خود چینی‌ها معمولا به نمایش نظامی و نمایش معمولی تقسیم می‌کنند. اولی به داستان‌های جنگ‌ها، قهرمانی‌ها، و افسانه‌ها و ماجراهای تاریخی مربوط می‌شود، و دومی بیشتر به جنبه‌های ملموس جاری زندگی می‌پردازد. ولی در هر دو، زمان ماجرا به قرن‌های قبل مربوط است…”. در بخش دیگر کتاب نیز سه نمایش‌نامه چینی با ترجمه “داریوش آشوری” فراهم آمده که عبارت‌اند از: “لی کویی، گرد باد سیاه”، “مهر تقلبی” و “دایره گچی”. در بخشی از کتاب نیز چند تصویر مربوط به نمایش‌های چینی به چاپ رسیده است.

کتاب حاضر جلد بیستم از مجموعة «مفاهیم علوم اجتماعی»، برگردان فارسی کتاب «on Toleration Michael Walzer rale university press New Haven & London 1997» است. «مایکل والزر» در این کتاب نشان می‌دهد، که بحث دربارة «مدارا» را نمی‌توان به بحث دربارة «سامان‌های سیاسی» فروکاست. او بر این نظر است که مطالعه الگوهای مداراجویی در سامان‌های سیاسی متفاوت به دانش ما در این‌باره می‌افزاید. بدین منظور والزر در کتاب به کند و کاو رژیم‌های اهل مدارا می‌پردازد. وی رژیم امپراتوری چندملیتی از روم باستان گرفته تا شوروی سابق؛ جامعة بین‌المللی؛ رژیم پیوندشی (که از پیوند دو یا سه ملیت یا اجتماع دینی و قومی پدید می‌آید»؛ دولت ملت‌ها؛ و جوامع مهاجر پذیر را بررسی می‌کند. همچنین والزر چند نمونة مختلف یعنی فرانسه (ترکیب مهاجرپذیر و دولت ملت)؛ اسرائیل (ترکیب سه یا چهار رژیم محلی ممکن)؛ و… را مورد مطالعه قرار داده است.

کوروش بزرگ بنیانگذار و نخستین شاه هخامنشی به مدت سی سال بر نواحی گسترده‌ای از آسیا حکومت کرد. اما نبوغ نظامی و پادشاهی، یگانه وجوه شخصیت او نبودند. آنچه سیمای کوروش را از پسِ هزاره‌ها همچنان تابناک می‌دارد، ملایمت و حسن سیاست اوست. در بامدادِ پیروزی‌های بزرگ که هر فاتحی مرعوب درخشندگی و جلال فتوحاتش می‌شود، کوروش با چنان فروتنی و شفقتی در برابر دشمن ظاهر می‌شد که وی را ناگزیر از احترام می‌ساخت.
«منم کوروش، شاهِ‌ شاهان، شاهِ بزرگ،‌ شاه بابل، شاهِ سومر و اَکَد، شاه چهار گوشهٔ زمین…»

پدید آمدن جنبش توده ای بزرگ،که خود طی چندین ده سال اخیر شاهد و قربانی آنها بوده ایم.توده ای شدن فزاینده زندگی اجتماعی،اقتصادی و فرهنگی باعث شده اند که ما امروزه از پرسش زیر به مراتب شدیدتر از انسان های اوایل قرن حاضر به تکان آییم.پرسش این است که هر فرد چگونه جزیی از یک توده ی از لحاظ تشکیلاتی و روانی کم وبیش متحد الشکل می شود و چه عاملی باعث می گردد تا وی به کاری دست بزند و یا از انجام عملی خود داری ورزد؟