آنکه مسئول است، مسئول ساختن نباید ویران کردن را بیاموزد؟ این است که درست به همان دلیل که خواننده ای ممکن است در کویر بماند و این فاجعه ای است که مرا به تردید می افکند- می تواند، در کویر برای آنکه راهی شهادت گردد غسل کند چه به گفته شاندل کسی می تواند در پای عشق بمیرد، که پیش از آن، زندگی در پیش چشمهای وی، مرده باشد.
رنج، نفی و عبث، تیغهای برانی که راه دنیا را به سوی آخرت میبرد و هموار میسازد، چه برای نان دیگران، دغدغه داشتن و برای کسب آن تلاش کردن، در نخستین قدم، دغدغه نان را در خویش کشتن و نان خویش را از دست نهادن است.

انسان در موقع کار کردن جذب ابزار کار و هدف کار است و بنابراین غافل از خویشتن است. لذا تمام تمدن مادی و همه این فن و صنعت به قیمت لحظاتی ساخته شده و به وجود آمده است که انسان خود را احساس نمی کرده است و ابعاد گوناگون و موارد و مصالح    (( تمدن))، که به قول((مارکس)) مجموعه ای از (( کارهای فشرده است))، مجموعه ای از لحظه هایی در زندگی است که انسان در آن لحظات به واقع زندگی نمی کرده است و ((خود)) نبوده است، و به قول(( هایدگر)) همه به قیمت قربانی شدن زندگی و لحظات آزاد و واقعیت وجود اصلی و حقیقی آدمی است؛ یعنی نتیجه ((غفلت)) از خویشتن است…