آیا جوامع اسلامی ذاتا نسبت به زنان ظالم اند؟ آیا گرایش مجدد زنان اسلامی به حجاب و لباس های سنتی دیگر نمادی از تلاش برای بازگشت به اسلام “خالص” است که برای هر دو جنس مناسب و عادلانه بود؟ در این کتاب ، لیلا احمد با کاوش در ریشه های تاریخی و با ردیابی تحولات گفتمان های اسلامی در مورد زنان و جنسیت از دنیای باستان تا به امروز ، چشم انداز جدیدی را به بحث های فعلی درباره زنان و اسلام افزوده است. احمد برای مشخص کردن آنچه که در مورد نخستین آموزه های اسلامی درباره زنان متمایز بود ، ابتدا سیستم های جنسیتی موجود در خاورمیانه را قبل از ظهور اسلام توصیف می کند. وی سپس به آن دسته از جوامع عرب که نقش اساسی در تدوین گفتمانهای غالب اسلامی درباره زنان و جنسیت داشتند، می پردازد: عربستان در دوره ای که اسلام بنیان نهاده است، عراق در عصر کلاسیک هنگامی که هسته اصلی نسخه های گفتمان حقوقی و دینی درباره زنان تدوین شد و مصر در قرن نوزدهم و بیستم ، هنگامی که قرار گرفتن در معرض جوامع غربی منجر به تحولات چشمگیر اجتماعی و ظهور گفتمانهای جدید در مورد زنان شد. در کل ، احمد نه تنها متون اسلامی را که ایدئولوژی های اصلی در مورد زنان و جنسیت را توسعه داده است در نظر می گیرد بلکه این گفتمان را در متن اجتماعی و تاریخی خود قرار می دهد. از این رو ، کتاب او یک بررسی جذاب از مباحث و ایدئولوژی های اسلامی درباره زنان و شرایط تاریخی موقعیت آنها در جامعه است. این اثر را می توان نخستین نمونه در حوزه ی خود دانست که از ابزارهای تحلیلی مطالعات جنسیتی معاصر استفاده کرده است.

«کریستوفر جی آرتور» در کتاب خود مجموعه مقالاتی را دربارة گرایش جدید هگلی دیالکتیکی نوشته است که در دهه‌های اخیر در مارکسیسم سر برآورده است. این گرایش به نام‌های گوناگونی همچون «دیالکتیک جدید»، «مارکسیسم هگلی جدید» و یا «دیالکتیک نظام‌مند» شناخته می‌شود. این گرایش شامل نویسندگان بسیاری می‌شود که همگی بر سبک و سیاق مشابهی فعالیت نمی‌کنند و با این حال می‌توان گفت همه در این حوزه جای دارند. آرتور با درک اهمیت و خاص بودن اقتصاد پولی در کتاب خود نشان می‌دهد که بین ایدة هگل و روابط ساختاری کالاها، پول و سرمایه همبستگی وجود دارد، اما این همبستگی فقط به دلیل خصوصیت‌های بسیار ویژة اقتصاد پولی ایجاد می‌شود. وی در این کتاب، دیالکتیک مارکس را هم هنگامی ایجابی و انتقادی می‌داند که نشان می‌دهد پول موجب گسترش عظیم فعالیت اقتصادی فراسوی معاملات پایاپای شده است و در همان حال، نشان می‌دهد که نظام پولی، ما را تابع سلطة نیروهای بیگانه می‌کند.

وال استریت با بحرانی بزرگ مواجه است و این فرصتی است برای نظریه‌پردازی که از مین استریت سخن می گوید. دیوید کورتن در کتاب ” سرمایه‏ دارى فردا” براین باور است که اگر به عمق بحران اقتصادى‏ كه زندگى‏ بسیاری از ما را تحت تأثیر قرار داده نگاهی بیندازیم با توهمى روبه‌رو خواهیم شد، باور به اینكه پول ثروت محسوب می‌شود – حال آنکه در نظام سرمایه‌داری مدرن پول صرفاً عددی است که با فن حسابداری ایجاد می‌شود و خارج از ذهن انسان موجودیتی ندارد. وقتى این باور كه پول همان ثروت است كاملاً در ذهن جا افتاد، خیلی راحت این دیدگاه پذیرفته می‌شود که «ایجاد پول» معادل با «ایجاد ثروت» ‏است و پول «اندوخته‌‌ای از ارزش» محسوب می‌شود و نه صرفاً «اندوخته‌ای از توقعات نابجا». از آن‌جا که وال‌استریت بی‌وقفه پول تولید می‌کند و ما نیز پول را معادل ثروت می‌دانیم، به وال‌استریت اجازه‏ داده‌ایم تا كنترل کل نظام اقتصادی را در دست بگیرد ــ و ریشه‌ی ‏مشكلات ما در همین‌‌جاست.

دیوید کورتن تصریح می‌کند: ما نباید چشم امید به ماشینی داشته باشیم که ثروت خیالی ایجاد می‌کند ‏بلكه باید بر مِین‌استریت متمرکز شویم. منظور از مِین‌استریت آن بخشی از نظام‌ اقتصادی‌ است که ضمن توجه به محیط زیست، از مشارکت مردم بهره‌ گرفته و دست به تولید و مبادله‌ی كالاها و خدمات اساسی زندگی می‌زند. برای گذار به یک اقتصاد نوین که مبتنی بر ثروت واقعی و ‏مِین‌استریت باشد، به چیزى بیش از تنظیم ‏سود سهام‌ها نیاز داریم. چنین ‏نظامی مستلزم یک بازنگری کلی در نظریه‌ها، ارزش‏ها و نهادهای اقتصادى کنونی است…