بهار عربی که ظهور غیرمنتظره و چشمگیری را در اوایل سال 2011 میلادی در پی داشت، یک بار دیگر ارتش‌های عربی را به مرکز صحنه سیاسی کشاند. کتاب حاضر درباره ارتش‌هاست. در واقع تا آن حد به منازعه‌ها می‌پردازد که به لحاظ نقش سیاسی و اجتماعی تکامل و دخالت بر ارتش‌ها تأثیرگذار بوده‌اند. با استفاده از ادبیات موجود و با عنایت به مطالب آرشیوی برای مطالعات موردی تک‌تک کشورها، فصول این کتاب در شرح مجدد درک علمی سرشت اصطلاحات نظامی در خاورمیانه می‌کوشد.

کتاب حاضر، به بررسی رقابت سه کشور بزرگ آمریکا، چین و روسیه برای کسب قدرت و نفوذ در دوران جنگ سرد می‌پردازد. همراه با اوج‌گیری قدرت‌های منطقه‌ای مانند هند، ایران، برزیل و ترکیه، حرکت و پویایی سه کشور بزرگ نیز در حال تکامل است. نویسنده با استفاده از اطلاعات به‌دست‌آمده از منابع اولیه و ثانویه توضیح می‌دهد که از اوایل دهه 1990 رقابت برای نفوذ و قدرت بین این سه کشور تشدید شده و می‌تواند باعث برخورد نظامی بین قدرت‌های بزرگ شود.

آیا پزشک باید به بیمار محتضر دروغ بگوید تا ترس و اضطرابی را که حقیقت ممکن است برای او به بار آورد به تأخیر اندازد؟ آیا والدین باید این حقیقت را که فرزندشان ناتنی است از او پنهان کنند؟ آیا دانشمندان علوم اجتماعی می‌باید مفتّشانی را در لباس بیمار نزد پزشک بفرستند تا از گرایش‌های نژادی و جنسیتی آنان در تشخیص و درمان بیماران مطلع شوند؟ آیا مشاوران حقوقی دولت می‌باید به نمایندگان کنگره دربارۀ یک لایحۀ رفاهی بسیار ضروری دروغ بگویند، نمایندگانی که اگر حقیقت را به آنان بگویند مـمکن اسـت با آن لایحه مخالفت کنند؟ و آیا روزنامه‌نگاران باید برای گرفتن اطلاعات از کسی که می‌خواهند فساد او را افشا کنند، دروغ بگویند؟

ما میان این گزینه‌ها تفاوت‌هایی را می‌بینیم؛ اما تصمیم به این‌که دروغ بگوییم، دوپهلو حرف بزنیم، ساکت بمانیم، یا حقیقت را بگوییم در هر موقعیتی تصمیم دشواری‌ است. دشوار است چون دورویی ممکن است شکل‌ها، مراتب، هدف‌ها، و نتایج بسیار متفاوتی داشته باشد. همچنین به این دلیل دشوار است که می‌دانیم مسئلۀ حقیقت و دروغ‌گویی ناگزیر بر هر چه در خانوادۀ ما، جامعۀ ما و روابط کاری ما گفته می‌شود یا ناگفته می‌ماند سایه می‌افکند. از همه دشوارتر مرزبندی میان این‌هاست و یك خط‌مشی ثابت در این باره دور از دسترس به‌نظر می‌رسد.

در گذشته‌ی نه چندان دور، تعداد کانال‌های تلویزیونی که در یک کشور یا حوزه‌ی جغرافیایی در دسترس قرار داشتند بسیار کم‌شمار بودند. برنامه‌های همین کانال‌های معدود، محدود بودند به چند ژانر کم‌هزینه، و البته پربیننده‌ترین برنامه‌ها که عموماً فیلم‌های سینمایی بودند، از صنعت و رسانه‌ای دیگر، سینما، به تلویزیون راه پیدا می‌کردند.