اتاقِ اتفاق روایت یکی از بلندپایه‌ترین مقامات سیاسی دولت دونالد ترامپ، جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا، از 453 روز خدمتش در کاخ سفید است. روایتی از پشت‌پردۀ محرمانه‌ترین تصمیمات سیاسی دولت آمریـکا که هنـوز اسناد بسـیاری از ایـن تصمیمات از شـکل «طبقه‌بندی‌شده» خارج نشده‌اند. بولتون در این کتاب می‌کوشد با آوردن شواهد و داده‌های فراوان تصویری واقعی از ناکارآمدی دونالد ترامپ، به عنوان شخص اول دولت ایالات متحد، ترسیم کند. آنچه خواندن این کتاب را برای هر خواننده‌ای جذاب‌تر می‌کند، تجربۀ شخصی افراد از هر یک از اتفاقات سرنوشت‌ساز درج‌شده در این کتاب است که حالا روی پنهانش را در کتاب جان بولتون می‌بیند. ایران یکی از سرفصل‎های مهم اتاقِ اتفاق را تشکیل می‌دهد و خواندن جزئیات اتفاقات رخ‌داده در کشاکش میان ایـران و آمریـکا در طـول یـک سـال و نیـم به روایـت یـکی از مهـم‌تریـن تصمیـم‌گیـرندگان سیاسـت‌های آمریــکا در قبـال ایران، بـرای هر خوانندۀ ایرانی می‌تواند مایۀ شگفتی باشد..

مجموعۀ رمان های ناپل — دوست باهوش من – داستان یک اسم جدید – آن ها که می روند و آن ها که می مانند — داستان یک کودک گمشده — النا فرانته – ترجمۀ سودابه قیصری

کتاب پنجاه متفکر کلیدی روان‌شناسی تلاشی است برای مرور و بازشناسی آرای روان‌شناسان، عصب‌شناسان، پزشکان، دانشمندان و نظریه‌پردازانی که در طول عمر نه ‌چندان بلند اما بسیار پرفرازونشیب این علم، با دیدگاه‌ها و نظریاتشان دروازه‌های جدیدی را به شناخت جهان درونی انسان گشوده‌اند. روان‌شناسی اقلیم معرفتی گسترده‌ای است با مرزهایی انعطاف‌پذیر و به همین دلیل همواره از سویی در معرض خطر ورود و نفوذ دیگر شاخه‌های علم و معرفت بوده و از سوی دیگر، از حضور این رشته‌های همسایه سود برده است. بنابراین عجیب نیست که متفکران معرفی‌شده در این کتاب هم، علاوه بر روان‌شناسی، به شاخه‌های دیگری از علم همچون فیزیک، پزشکی، ریاضیات، زبان‌شناسی، فلسفه و کردارشناسی تعلق داشته‌اند.
این کتاب کوشیده‌ است با تکیه بر سنتی روان‌شناختی، نیمرخ دقیقی از تاریخچۀ زندگی این متفکران و تأثیر آن بر شخصیت و نظریات آن‌ها به دست دهد. این تلاش بلندپروازانه از سویی متن کتاب را از یک مرور نظری صِرف فراتر می‌برد و از سـوی دیگر، هماننـد رشتـۀ تسبیـحی، متـفکـران، آثـار و نظـریات را در بستری روان‌شناختی به هم پیوند می‌دهد تا خواننده هم قادر به خواندن مجزای فصول باشـد و هم بتـواند با بازخـوانی کلیت کتـاب، به درکـی بهتـر از تاریـخچۀ علم روان‌شناسی و کاربست نظریات آن دست یابد.

«از نظر بیش‌تر مردم نوشته‌ها عرصۀ تظاهر و فریبند، زیرا در این عرصه همان‌قدر که می‌کوشیم دیگران بفهمند ما می‌دانیم، آنان می‌توانند بفهمند که ما نمی‌دانیم.»
چگونه به زبان جامعه‌شناسی بنویسیم؟ مارک ادواردز با ترجمۀ روان مهدی فرهمندنژاد؛ سعی می‌کند در بارۀ نگرانی‌هایی صحبت کند که در زمان نوشتن متون جامعه‌شناسی با آن روبرو می‌شویم.
نویسنده می‌داند که نمی‌تواند نسخه‌ای بی‌نقص یا دستورالعملی عمومی ارائه بدهد، اما هدفش این است که یاد بگیریم چگونه از اشتباهات ناشیانه فاصله بگیریم و از تجربیات کسانی استفاده کنیم که پیش ما، این راه را رفته‌اند. کتاب با پیشنهادهایی درباره این که چگونه پرسش‌هایی درخور پژوهش مطرح کنیم آغاز می‌شود و بعد چشم‌اندازی در بارۀ یک مقالۀ شاخص پژوهشی و دانشگاهی ارائه می‌کند.
«هدف این نوشته این است که کمکتان کند تا طرح‌های ذهنی و ایده‌هایی را که در ذهنتان می‌گذرد، برگرفته و آن‌ها را تبدیل به پرسش‌هایی قابل پژوهش کنید تا بتوان آن‌ها را با دیگران در میان گذاشت یا برای تصمیم‌گیری‌های مهم از آن‌ها بهره برد.»

پیش از مهاجرت به استرالیا، سال‌ها در تهران زندگی می‌کردم.آن اواخر برای مراسم ترحیم پدر به زادگاهم، اصفهان، رفتم. در آن سفر، خواهرم مژده، که بسیار به او نزدیک بودم مرا با آمفتامین آشنا کرد. تجربهٔ غریبی بود از بیداری ممتد؛ درست شبیه حال اکنونم که دیگر توان خوابیدن ندارم. مصرف آمفتامین را تا یک ماه بعد از آن هم ادامه دادم. پیش از آن آن‌قدر کابوس می‌دیدم که دلم بمی‌خواست با چشمان باز دنیا را زندگی کنم. ولی آن‌قدر چشمانم را باز نگه داشتم که حسابی گود رفتند. شاید برای رهایی از کابوس‌ها نباید خواب را به مسلخ کشید…

نگویید چیزی نداریم، نامزد جایزهٔ بوکر 2016، راوی زندگى دو نسل متوالى از یک خانوادهٔ بزرگ چینی است: نسلى كه انقلاب فرهنگی سرشار از بی‌عدالتی و تحقیر در دههٔ ‌1960 را تجربه کرد و فرزندانش، دانشجویانی که خشونت و قتل‌عام از سوی حکومت را در رویدادهای 1989 میدان تیان‌آن‌من از سر گذراندند.
در مـركـز ایـن داسـتان حمـاسـى، دو زن حضـور دارنـد؛ مـارى و اى‌ـــ‌ میـنـگ.مارى می‌كوشد از خلال رابطه‌‌اش با اى‌ـــ‌مینگ، قصهٔ خانوادهٔ متلاشى‌اش در ونكــوورِ زمـان حـال را بازسـازى كنــد و پاسـخ پرسش‌هایی را بیـابد. او سـرانجام درمى‌یابد چطور كاى، پدر مرموزش كه پیانیستى بااستعداد بود، اسپارو، پدر ای‌ــــ ‌ مینگ كه آهنگسازى برجسته بود و جولى، ویولنیست نابغه، مجبور می‌شوند در دورهٔ كارزارهاى سیاسى چین، شخصیت هنرى خاص خود را تغییر دهند، كارى كه پیامدهایش تا پایان عمر رهایشان نمی‌كند.
مادلین تین با چیره‌دستى و پختگى، طنز و هنرمندى، رمانى می‌آفریند به شدت عمیق و درونى و در عین حال سیاسى كه گرچه از جزئیات زندگى چینى سرچشمه می‌گیرد، بى‌تردید جهانشمول و غیر قابل چشمپوشى است.

قهر، زبان استیصال است.قهر،پرتاب کدورت هاست به ورطه ی سکوت موقت؛ و این کاری ست که به کدورت، ضخامتی آزارنده می‌دهد. قهر،دو قفله کردن دری ست که به اجبار،زمانی بعد،باید گشوده شود، و هرچه تعداد قفل ها بیشتر باشد و چفت و بست ها محکم تر، در ، ناگزیر، با خشونت بیشتری گشوده خواهد شد. و راستی که چه خاصیت ؟ من و تو ، شاید از همان آغاز دانستیم که سخن گفتن مداوم -و حتی دردمندانه- در بابه یک مشکل، کاری ست به مراتب انسانی تر از سکوت کردن درباره آن…

این كتاب نه تاریخ‌نگاریِ دو پدیده‌ی دوران‌ساز‎‏‎ٌُ، یعنی اومانیسم و رنسانس‎‏‎ٌُ، بلكه پژوهشی است آزاد با هدف توضیح و درك آن‌ها. نویسنده می‌كوشد به‌دور از شیفتگی یا وازنِش‎‏‎ٌُ، این دو پدیده را با واقع‌بینی در پهنه‌های گوناگون بررسد و تصویری روشن از آن‌ها در برابر خواننده بگذارد كه بسیاری از پیش‌داوری‌های نیندیشیده را بی‌اعتبار می‌گرداند. رنسانس‎‏‎ٌُ، جنبش نوزاییِ هنری‎‏‎ٌُ، ادبی‎‏‎ٌُ، اندیشگی‎‏‎ٌُ و علمی در سده‌ی چهاردهم میلادی… انقلابی در سپهر اندیشه و پهنه‌های گوناگون هنری پدید آورد… هنر غربی را در همه‌ی زمینه‌ها از ریشه دگرگون ساخت و بر شیوه‌ی نگرش به انسان و طبیعت و رابطه با خداوند تاثیری ژرف نهاد و راهِ یكی از شگرف‌ترین پدیده‌های تاریخ بشری یعنی مدرنیته را گشود. اومانیسم هم كه در دامان رنسانس پرورش یافت جهان‌بینیِ نوینی بود مبتنی بر ارجمندی انسان … می‌توان گفت كه اومانیسم‎‏‎ٌُ، نه آموزه و ایدئولوژی‎‏‎ٌُ، بلكه جست‌وجویی پیوسته‎‏‎ٌُ، جنبشی پوینده و پرسشی است هر روز پیش‌نهاده درباره‌ی امكانِ ساختمانِ باهمِستانی انسانی یا انسانی‌تر. (از مقدمه‌ی مترجم)

جامعه‏ شناسى هنر دانشى میان‏رشته‏اى است كه با تاریخ فرهنگى، زیبایى‏شناسى، تاریخ هنر، انسان‏شناسى، روان‏شناسى اجتماعى، جامعه‏شناسى انتقادى، جامعه‏شناسى پیمایشى و … مرزهاى مشتركى دارد. این كتاب نخستین درس‏نامه جامعه‏شناسى هنر به زبان فارسى است كه درونمایه آن را نه “هنر و جامعه”، نه “هنر در جامعه”، بلكه “هنر به‏مثابه‏ى جامعه” تشكیل مى‏دهد. كتاب پس از مرور رویكردهاى متفاوت به موضوع هنر، از جمله رویكرد زیبایى‏شناختى، تاریخى و انتقادى، و بیان دستاوردهاى هریك از آن‏ها و مدل‏هاى تحلیل گذشته، رویكردهاى امروزى را معرفى مى‏كند. كتاب از دو بخش (هر بخش از چهار فصل) و یك نتیجه‏گیرى تشكیل شده است. در بخش اول از تاریخ جامعه‌شناسى هنر سخن گفته شده و در آن سه نسل متمایز شده‏اند: نسل زیبایى‏شناسى جامعه‏شناختى، نسل تاریخ اجتماعى هنر، و نسل جامعه‏شناسى پیمایشى. در بخش دوم كه به جامعه‏شناسى پیمایشى اختصاص دارد، دستاوردهاى عمده‏ى آن بر حسب درونمایه‏هاى اصلى‏اش ــ دریافت، میانجى‏گرى، تولید، و آثار ــ مطرح مى‏شود. سرانجام در مقام نتیجه‏گیرى، مى‏كوشد داوهاى جامعه‏شناسى هنر را مطرح كند.

مجموعه حاضر فقط بازتاب طنین صداهای تاریخ نگاران چپ‌گرای انقلاب‌های روسیه در نیم سده اخیر است،آن‌هم از جنبه‌ای خاص: بازنشاسایی سرشت انقلاب اكتبر. هرگز قصدی برای نگارش چنین مجموعه‌ای نداشتم. كاری بود یك‌سره برنامه‌ریزی نشده. به صدمین سالگرد انقلاب اكتبر كه رسیدیم، دعوت تارنمایی پرخواننده را برای ارائه ارزیابی‌ام از تجربه اكتبر ، بی پاسخ نگذاشتم. در پاسخ به پرسش‌هایی كه مطرح كرده بودند ، دیدگاه‌های خودم را با عنوان « انقلاب اكتبر: یك گام به پیش ، دو گام به پس » تقریر كردم. این بحث اكنون در قالب فصل اول كتاب حاضر آمده است. هسته اصلی بحث‌ام عبارت بود از تصدیق ضرورت تعهد شورمندانه به آرمان‌های انسانی اكتبر و تحرز هوشمندانه از روش‌های سیاسی اكتبر. بر پژوهش‌های مجموعه پرشماری از مورخان چپ‌گرای انقلاب‌های روسیه تكیه كرده بودم كه هاله‌ای كودتایی را حول انقلاب اكتبر تمیز داده بودند، در معنایی یك سره متمایز از « كودتای كلاسیك » كه بی‌وقفه از شیپور تبلیغاتی نیروهای مخالف به خطا به انقلاب اكتبر منتسب می‌شده است. (برداشتی از پیش‌گفتار)

شعر فارسی پس از نیمایوشیج تحولی بزرگ به خود دید، چشم‌اندازی فراخ‌تر پیدا كرد و تجربه‌ی شعریِ ایرانیان را دگرگون كرد. روشن‌تر از خاموشی روایتی است از این تجربه و دنیای شعریِ تازه. مرتضی كاخی در این كتاب كوشیده تا مهم‌ترین شعرهایی را كه در این دنیای شعریِ تازه آفریده شدند گرد آورد، دنیایی كه پس از جدایی از سنتِ شعر كلاسیك فارسی شكل گرفت و رفته‌رفته خود به شاخه‌ها و انواع گوناگونی تقسیم شد. در واقع، این كتاب گزینه‌ی اشعار نوپردازان از دوران به عرصه رسیدن نیما تا سقوط سلطنت را در بر می‌گیرد. گردآورنده در ابتدای هر بخش كه به یك شاعر اختصاص یافته، منتخبی از سخنان و نظریات آنان را درباره‌ی شعر نقل كرده است. در آغاز كتاب نیز، در قالب مقدمه‌ای نسبتآ بلند، برداشت‌های خود را درباب شعر و شاعران امروز آورده است.

از همین قلم: کارهای روایی عشق روی پیاده رو (مجموعه داستان)، نشر رسش 1377. روی ماه خداوند را ببوس (رمان)، نشر مرکز 1379 (برگزیده جشنواره قلم زرین) چند روایت معتبر (مجموعه داستان)، نشر چشمه 1382. من دانای کل هستم (مجموعه داستان)، انتشارات ققنوس 1383. استخوان خوک و دستهای جذامی (رمان)، نشر چشمه 1383 (برگزی جایزه ادبی). حکایت عشقی بی قاف بی شین بی نقطه (مجموعه داستان)، نشر چشمه 1384. دویدن در میدان تاریک مین (نمایشنامه)، نشر چشمه 1385. پرسه در حوالی زندگی (عکس نگاری)، نشر چشمه، نشر رسش 1385. من گنجشک نیستم (رمان)، نشر مرکز 1388. تهران در بعدازظهر (مجموعه داستان)، نشر چشمه 1389 پژوهش مبانی داستان کوتاه، نشر مرکز 1379 ترجمه فاصله و داستانهای دیگر، ریموند کارور، نشر مرکز 1380. پاکتها و چند داستان دیگر، ریموند کارور، نشر رسش 1382. سرشت و سرنوشت، سینمای کریشتف کیشلوفسکی، مونیکا مورر، نشر مرکز 1386.