«آدم آدم است» نام نمایشنامه‌ای اثر برتولت برشت، نویسنده آلمانی است که مضمون آن جنگ و هویت بشری است. نگارش این نمایشنامه در حدود سال ۱۹۲۶ به پایان رسیده است.

برشت در این نمایشنامه به وضعیت موجود زندگی بشر و بلاهایی که بر سر او می‌آید می‌پردازد. او در این نمایشنامه زندگی فردی را به تصویر می‌کشد که دربرابر نیروهای بیرونی قطعه‌قطعه می‌شود و حتی تا جایی پیش می‌رود که خودش نیز بر خود رحم نمی‌کند و خود او نیز بر خویشتن خویش ضربه می‌زند. او شاید هزاران بار می‌میرد اما هیچ اعتراضی نمی‌کند. در پایان برتولت برشت پیشنهاد می‌کند که مردمان باید این وضعیت را تحمل یا به‌گونه‌ای دیگر بینش خود را نسبت به زندگی متحول کنند تا دربرابر سیل حوادث درهم نشکنند. آدم آدم است همچین نام آلبومی موسیقایی به آهنگسازی سهیل مخبری در ایران است.

یکی از اعضای حزب کمونیسم شوروی، 25 سال پس از فروپاشی شوروی و بلوک شرق در یادداشتی نوشت که تفاوت مردم روسیه امروز با زمان شوروی این است که دیگر حوصله‌شان سر نمی‌رود چون مثل زمان شوروی نیست که دغدغه مسکن، بهداشت، آموزش و… وجود نداشت و امروز این‌قدر بدبختی دارند که سر میز شام درباره‌شان با همدیگر حرف بزنند و حوصله‌شان سر نرود! از طنز نهفته در این مله‌ها که بگذریم و قبول کنیم که مقصود حرف تطهیر رژیم سرکوبگر شوروی نیست، می‌توانیم به نکته دیگری توجه کنیم؛ همان چیزی که روشنفکران بسیاری در بلوک شرق به آن پرداخته‌اند. اینکه به‌واقع فروپاشی شوروی و یوگسلاوی سابق و دیگر کشورهای نزدیک به این‌ها، آیا به پیشرفت کشورهای برآمده از دل این ماجرا و سعادت و خوشبختی مردمش منتهی شد؟! اسلاونکا دراکولیچ کروات مانند بسیاری دیگر معتقد است که به‌واقع این‌گونه نبوده است! این نویسنده که پیش از این، بالکان اکسپرس، کافه اروپا و… از او منتشر شده بود، حال در آغاز دهه سوم هزاره سوم و سی سال پس از فروپاشی شوروی و یوگسلاوی، با کتاب «دیدار دوباره در کافه اروپا»، سعی کرده وضعیت مردم شرق اروپا را شرح دهد که گویی هیچ‌گاه نمی‌توانند عضوی از اروپا باشند و در کافه حضرات غربی خوش بگذرانند. دراکولیچ که معتقد است چیزی که نام کمونیسم بر آن گذاشته بودند – همان موقع هم ما می‌دانستیم نسبتی با کمونیسم ندارد – و وقتی رفت سر جایمان در کافه اروپای خیالی‌مان نشتسم و خندیدیم حتی، امروز پس از سه دهه، کشورهای برآمده از آن، به‌واسطه فساد همه‌گیر و سرتاسری، ملی‌گرایی بلاهت‌بار، فقر و بیکاری، جز فرتوتی و ناامیدی، چیزی در چشمان مردمانشان نمی‌بینی. حالا که خوب خندیدند و خندیدیم، وقتش است که به دیدار دوباره در کافه اروپا بپردازیم!

کتاب «جشن شکار» رمانی نوشته «لوسی فولی» است که اولین بار در سال 2018 منتشر شد. نُه دوست نزدیک، یک دهه پس از اینکه اکثرشان از دانشگاه «آکسفورد» فارغ‌التحصیل شدند، برای مهمانی آغاز سال نو در کنار هم جمع می‌شوند ـ این بار در «لاک کارین»؛ عمارتی دورافتاده در مناطق کوهستانی اسکاتلند. تنش‌هایی در هنگام سفر طولانی با قطار در میان آن‌ها شکل می گیرد که اکثرشان، زیر سر شخصیتی کاریزماتیک و اغواگر است: دختری جذاب به نام «میراندا» که اغلب مردان می‌خواهند او را به‌دست آورند و زنان متعددی نیز می‌خواهند شبیه او باشند. اما اوضاع زمانی واقعاً به‌هم می‌ریزد که برف و کولاک شدید باعث قطع‌شدن ارتباط عمارت با جهان پیرامون می‌شود. و سپس، یکی از آن‌ها ناپدید می‌شود.

مامولک داستان نوجوانان پرشور تبریزی در دهه پنجاه است. آن‌ها که دور از هیاهوی جهان و فارغ از روزمرگی‌ها هر روز را برای خود نو و تازه می‌سازند و تجربه روی تجربه انباشته می‌شود.

رسول ارونقی کرمانی (زاده ۱۳۰۹ در کرمان- درگذشته ۳۰ مهر ۱۳۹۶) نویسنده ایرانی بود. او یکی از مشهورترین، محبوب‌ترین و پرفروش‌ترین پاورقی‌نویسان ایران در دهه‌های ۳۰، ۴۰ و ۵۰ خورشیدی بود و آثارش خوانندگان بسیاری داشت. ارونقی کرمانی در آمریکا زندگی می‌کرد. رسول در سال ۱۳۰۹ و در شهر کرمان، از پدری اهل ارونق آذربایجان و مادری کرمانی به‌دنیا آمده و نام فامیلی خود را به‌خاطر تجلیل از این دو استان کشور برگزیده است. او کودکی را در تبریز و جوانی را در تهران گذراند.

اتاق با یک حرکت ناگهانی باز شد. صدای خش‌خش لباس ابریشمی هانی و رایحۀ خوش عطرش در فضا پیچید.

چرا نیک با او بود؟ این سؤالی بود که در ذهنش تداعی شد. مسئله این بود که سؤالات زیادی در زندگی نیک وجود داشت که جواب مناسبی برای آن‌ها نمی‌یافت.

هانی به‌سمت تخت می‌آمد. او بسیار لوند، با اندامی هیجان‌انگیز و ذهنی خالی بود. احساس کرد هانی کنار تخت‌خوابش ایستاده و مایل است او را بیدار کند. چه بد! حوصله‌اش را نداشت. مطمئن بود به‌زودی او را ترک خواهد کرد. نیک بدون توجه به هانی، به‌سرعت از روی تخت‌خواب بلند شد. داخل حمام رفت و درب شیشه‌ای حمام را پشت‌سرش قفل کرد.

«باب و همسرش گلدی همیشه آرزوی رفتن به پاریس را داشتند. با گذر زمان پایتخت فرانسه یک حالت اسطوره‌ای به خودش گرفته بود. مون مارتر، برج ایفل، پل‌های سین، قصر کنکورد، موزه لوور، کافه تراس‌ها، آپرای معروف و بقیه بناهای مهم؛ همه این‌ها در یک شهر جادویی بودند که برای باب و گلدی دست‌نیافتنی شده بود…»

همه می‌دانیم قرار نیست هیچ نسخه واحدی برای التیام زخم‌های رنگارنگ آدمی پیچیده شود؛ با این حال، کمتر لحظه‌ای از زندگی ما می‌گذرد که ذهنمان درگیر یافتن راهی برای حل مشکلات کوچک و بزرگ فردی، اجتماعی و جهانی یا دست‌کم تاب‌آوری در برابرشان نباشد. معمولاً فکر می‌کنیم هر راهی برای دستیابی به آرامش و رضایت نسبی به امتحانش می‌ارزد، از درددل‌های مادر و فرزندی یا دوستانه گرفته تا مراجعه به مشاور و روانکاو و روان‌پزشک.

کتاب توضیح و تبیین نظریه‌های روانشناسی در حوزه روایت‌درمانی نیست؛ کتابی است مملو از قصه‌های واقعی و شنیدنی کسانی که توانسته‌اند از تجربه‌ای ناخوشایند گذر کنند، هویت و زندگی‌شان را از زیر سایه سنگین داستان‌هایی که دیگران درباره‌شان ساخته‌اند بیرون بکشند، خود را در چهارچوب قصه‌ای متفاوت درک و تعریف کنند و تاب‌آورتر از پیش با مشکلات بعدی مواجه شوند.

این کتاب می‌کوشد پرسش‌ها، ابزارها و ایده‌هایی دراختیارمان بگذارد که با الهام از آنها بتوانیم برای گره‌گشایی از زندگی خود و دیگران، درعوض پیشنهادهای خودساخته و نیازموده، گامی مبتنی‌بر پژوهش‌ها، کاربست‌ها و یافته‌های روایت درمانی برداریم.

این رمان یک زن است ، رمان تمدنی است که به دست خشونت ویران شد، خشونت انسان‌هایی که تا دیروز مسالمت‌آمیز کنار هم می‌زیستند.

لولا، آنگاه که در اوایل دهه پنجاه سبک‌پای در مجلس رقصی در قاهره می‌رقصید، از زندگی چه می‌دانست؟

در این رمان، ‌سرگذشت لولا طی نیم قرن با افول مداوم مسیحیان شرق که همیشه بر این باور بوده‌اند که خداوند مراقب سرنوشتشان است، درهم می‌آمیزد.

کتاب دختری زیر نور ماه، در یک شب سرد از ماه ژانویه، شارون لمکه بیرون می‌رود تا ماه‌گرفتگی را ببیند، ناگهان متوجه چیزی عجیب در خانه روبه‌روی حیاط پشتی منزلش می‌شود. از پشت پنجره آشپزخانه همسایه‌اش، متوجه می‌شود دختربچه‌ای درحال ظرف‌شستن است؛ اما خانواده فلمینگ دختری ندارند و اگر هم داشتند، چرا باید در آن وقت شب کارهای خانه را انجام می‌داد؟ شارون به‌راحتی می‌توانست قضیه را فراموش کند؛ اما هنگامی که نیکی هجده‌ساله، فرزندخوانده سابق، برای زندگی نزد شارون می‌آید، متوجه اقدامات مشکوکی در خانه فلمینگ‌ها می‌شود. تماس با خدمات اجتماعی، کاری از پیش نمی‌برد، پس تصمیم می‌گیرند خودشان دست به‌کار شوند.

در این رمان در دهه 70 هستیم و جلال آریان دیگه پیر شده که پسر یکی از همسایه‌های قدیم به نام خسرو را می‌بینه. خسرو عاشق شهرناز دختر برادر ناتنی جلال، علی، می‌باشد؛ ولی پدر خسرو که مریض و زمین‌گیر و شدیداً بددهن است با این وصلت مخالف است. پدر شهرناز حاضر به قبول ازدواج به شرط مهاجرت این زوج به آمریکاست؛ ولی خسرو دل‌نگران پدر و مادر پیرش است…

ابو خالد چشم انداخت سمت باغچه اندازه کف دست زیر درخت انجیر پیر محو نور شد که سبزی می‌چید و می‌ریخت توی سبد کوچک بافته‌شده از شاخه‌های نازک زیتون. صدا بلند کرد: باز زانو درد می‌گیری‌ها. نور کمر راست کرد: تمام شد و نشست روی تخت چوبی پایه‌کوتاه کنار باغچه: سفره نباید بی‌زینت باشد و سبزی را زیرو رو کرد: به عیاض زنگ زدی؟ ابو خالد نگفت که جواب نداده و نالید: مگر این خط و خطوط راه می‌دهند؟ هی می‌گوید تماس با مشترک موردنظر امکان‌پذیر نمی‌باشد و از سکو پایین آمد و راه افتاد سمت نور.

نور دعا کرد به جان عیاض و سراپای شوهرش را برانداز کرد. می خوای بروی نماز جمعه؟ می‌دانی و می‌پرسی؟ می‌ترسم… می‌ترسم بلایی سرت بیاید. من عمرم را کرده‌ام و… تا عیاض را داماد نکردی و پسر عیاض را ندیدی حق نداری حالا بغض نکن. مگر دست من است؟ (از متن کتاب)

دزدان دریایی در بازار برده‌فروشان استانبول دانشمندی ونیزی را که در بسیاری علوم، از فیزیک گرفته تا اخترشناسی و نقاشی، دستی بر آتش دارد به اندیشمند ترک می‌فروشند. این دو نه‌تنها در حوزه‌ متافیزیک هم‌فکرند؛ بلکه از نظر ظاهری هم عجیب به‌‎هم شبیهند؛ گو آنکه قل یکدیگرند. شیوع طاعون ارباب و بنده را به عزلتی ناخواسته می‌کشاند و این فرصتی می‌شود برای آنکه اندیشمند ترک علوم غربی بیاموزد. در این میان، به تخت نشستن شاهزاده‌‌ای خردسال پای شخصیت‌های اصلی داستان را به باغ‌وحش سلطنتی می‌کشاند و نوشتن عجایب‌نامه‌ها و ساختن سلاحی غریب تقابل شرق و غرب، آن هم در چنین بستری،آرام‌آرام هر دو شخصیت را دچار پرسش‌های بنیادین می‌کند و موقعیت ارباب و بنده را تغییر می‌دهد.

در آستانه تصمیمی سرنوشت‌ساز، الکسیس فیلدینگ مصمم است که درباره گذشته مادرش جست‌وجو کند؛ اماسوفیا، مادرش، هیچ توضیحی درباره گذشته خود به او نداد. تنها چیزی که به آن اشاره کرد این بود که قبل از آمدنش به لندن، در دهکده‌ای در کرت بزرگ شده بود. الکسیس تصمیم گرفت به کرت برود و مادرش نامه‌ای به او داد تا به دوستی قدیمی بدهد و به او قول داد که با دیدن این دوست قدیمی، خیلی چیزها درباره گذشته خواهد دانست. هنگامی که الکسیس وارد پلاکا شد، از دیدن جزیره‌ای متروک به نام اسپینالونگا – کلونی جذامی‌ها در یونان در نزدیکی آنجا شگفت‌زده شد. سپس فوتینی را پیدا کرد و داستانی را که مادرش سال‌ها مخفی کرده بود، از زبان او شنید. داستان مادربزرگ مادرش و دو دخترش و همچنین تراژدی‌هایی که طی جنگ و عشق برای آن‌ها اتفاق افتاده بود. برایش عجیب بود که با این جزیره احساس آشنایی داشت و اینکه این جزیره، راز آن‌ها را در چنگال قدرتش نگه داشته بود.

«نویسنده‌ای با ظرافت و بلندنظری بی‌حدوحصر… مهارت ادبی چگونه می‌تواند تا این اندازه مسرت‌بخش ،مهربان و متین باشد؟ آنتال سرب یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان اروپایی است.» (الی اسمیت)

«یک اثر آسمانی… یادم نمی‌آید آخرین بار کی این کار را کردم رمانی را تمام کنم و بعد یک راست به صفحه اولش برگردم و آن را دوباره بخوانم سفر در مهتاب از آن دست کتاب‌هایی که شما را وامی‌دارند فکر کنید نویسنده به روحتان دسترسی خصوصی دارد.» (نیکولاس لزارد گاردین)

«سفر در مهتاب یک کتاب، زیباست از آن نوع کتاب‌هایی که برای مدتی طولانی در بخشی لطیف از وجودتان حک‌شده باقی می‌مانند» (بكا رائفلد)

«رمانی بی‌اندازه هوشمندانه درباره عشق اجتماع و متافیزیک در اروپای دهه سی… سفر در مهتاب پژوهشی درخشان درباره خواب و خیالی اروتیک است اما به این ختم نمی‌شود و اثری بسیار فراتر از یک مغازله است.» (توبی لیچتیگ)

«یکی از دوستان من یک کتاب کوچک را در دستم گذاشت و گفت لن باید این رو بخونی هر مجارستانی فرهیخته‌ای این کتاب رو می‌شناسه و دوست داره این کتاب سفر در مهتاب آنتال سرب بود. با خواندن چند صفحه اول فهمیدم که این کتاب یکی از بزرگ‌ترین رمان‌های اروپایی بود.» (لن ریكس)

«الان چیزی برای تماشا وجود نداره. اما اینجا روح و پتانسیل داره. بچه‌های زیادی اوقاتشون رو اینجا گذروندند. الفبا می‌خوندند و مسئله ریاضی حل می‌کردند. دو ردیف میز چوبی و شاید یه تخته سیاه اینجا بوده… اینجا یه بستنی‌فروشی دلپذیر میشه. می‌تونی تصورش کنی؟»

لیبی برنامه‌ریز مجالس شرکت بزرگی در شیکاگو بود، حداقل تا چند ماه پیش؛ تا زمانی که بدون هیچ تذکری اخراج شود. دقیقاً می‌دانست چگونه اتاقی خالی را اندازه‌گیری کند و قابلیت‌های آن را بسنجد، اما هر جاذبه‌ای که پدرش در این ساختمان می‌دید فراتر از درکش بود.

شاید از دست دادن شغلش بیش از وقار، عزت‌نفس و احتمالاً دوست و خانه‌اش برایش هزینه داشت. شاید بصیرتش را نیز از او ربوده بود.

لیبی به‌تازگی درخواست‌های زیادی برای شغل داده بود، اما بعد از پاسخ هرکدامشان انگار با صورت روی زمین سیمانی می‌خورد؛ آن هم به این دلیل که اشتباهی دکمه انتخاب همه را زده بود و ایمیلی برای همه کارمندهای کندرو ـ گراهام و همکارانش فرستاده بود که در آن نوشته بود سلول‌های مغزی رئیس‌هایش از گل‌های شمعدانی کمتر است و همه درخواست‌های رفع نقص آن‌ها را بی‌سلیقگی محض می‌بیند.

این احمقانه بود. ایمیلی مسخره. قرار بود شوخی با یک دوست باشد، اما هزینه‌اش برای لیبی جبران‌ناپذیر شد…

«سیمای دو زن» اثری است به قلم علی‌اکبر سعیدی سیرجانی که در سه بخش به مقایسه داستان‌های «خسرو و شیرین» و «لیلی و مجنون» از خمسه نظامی می‌پردازد. در بخش نخست و مقدمه کتاب «سیمای دو زن» این مقایسه با شرح شباهت‌ها و تفاوت‌های لیلی و شیرین و همچنین قیس و خسرو صورت می‌گیرد و به‌طور کلی کیفیت و نوع عشق این دو زوج، نحوه شکل‌گیری این عشق و شرایط حاکم بر جامعه که درنهایت سرنوشت‌های متفاوتی را برای زنان قصه رقم زد بررسی شده است.

مقدمه اثر، بخش مهم و جذاب این کتاب است که با نگاه نکته‌سنج و دقیق نویسنده به رشته تحریر درآمده است. اشراف علی‌اکبر سعیدی سیرجانی به داستان‌های مدّنظر سبب می‌شود تا درک عمیق‌تری از این دو قصه مشهور ایرانی برای مخاطب ایجاد شود. وی حتی با دلایل منطقی قسمت‌های اصلی داستان را از بخش‌های اضافه‌شده که منجربه تحریف داستان نظامی در قرون بعد شد، به زیبایی جدا کرده است. علی‌اکبر سعیدی سیرجانی همچنین تحلیل جالبی از جامعه لیلی‌پرور و جامعه شیرین‌پرور ارائه نموده که علاوه‌بر ایجاد جذابیت در خوانش این اثر، حاوی نکات آموزنده و تربیتی والایی می باشد.

بخش دوم اثر خلاصه داستان خسرو و شیرین و بخش سوم، چکیده‌ای از داستان لیلی و مجنون است و در انتهای کتاب «سیمای دو زن» به قلم علی‌اکبر سعیدی سیرجانی، ابیاتی که در کتاب آمده، معنی شده تا افرادی که تسلط بالایی به ادبیات ندارند هم از مطالب این اثر بهره‌مند شوند.

ویلیام شکسپیر (زاده ۱۵۶۴ ـ درگذشته ۱۶۱۶) شاعر و نمایشنامه‌نویس و بازیگر تئاتر انگلیسی بود که بسیاری وی را بزرگ‌ترین نویسنده در زبان انگلیسی دانسته‌اند.

وی فعالیت حرفه‌ای موفق خود را در لندن به‌عنوان بازیگر، نویسنده آغاز کرد. به‌نظر می‌رسد در ۴۹سالگی در استراتفورد بازنشسته شده؛ جایی که سه سال بعد درگذشت.

شکسپیر بیشتر آثار شناخته شده خود را بین سال‌های ۱۵۸۹ و ۱۶۱۳ تولید کرده‌است. وی سپس تا سال ۱۶۰۸ غالباً تراژدی‌هایی نوشت؛ ازجمله هملت، رومئو و ژولیت، مکبث و… که همگی از بهترین آثار به زبان انگلیسی محسوب می‌شدند.

بابك خرم‌دین، رهبر سرخ‌پوشان آذربایجانى یكى از قهرمانان ملى ماست. بابك هرچند برخلاف حكومت عباسیان سال‌هاى سال جنگید، اما با اسلام مخالفتى نداشت و این را از میان تعداد زیاد یاران مسلمانش نیز مى‌توان مشاهده كرد. این مورد شاید به مذاق كسانى كه مى‌خواهند قیام بابك را به‌عنوان آخرین قیام مذهبى زرتشتیان ساسان قلمداد كنند، خوش نیاید؛ اما قیام بابك بیش از همه، یك قیام طبقاتى بود.

«آنگاه پی بردم که دست‌کم، من در سراسر این سال‌های دراز، طاعون‌زده بوده ام و باوجوداین، با همه صمیمیتم گمان کرده‌ام که بر ضد طاعون می‌جنگم. دانستم که به‌طور غیرمستقیم مرگ هزاران انسان را تأیید کرده‌ام و با تصویب اعمال و اصولی که ناگزیر این مرگ‌ها را به‌دنبال دارند،حتی سبب این مرگ‌ها شده‌ام. دیگران از این وضع ناراحت به‌نظر نمی‌آمدند و یا دست‌کم هرگز به اختیار خود درباره آن حرف نمی‌زدند. من گلویم فشرده می‌شد. من با آنها بودم و با این همه تنها بودم. وقتی که نگرانی‌هایم را تشریح می‌کردم، آنها به من می‌گفتند که باید به آنچه را که نمی‌توانستم ببلعم به خورد من بدهند؛ اما من جواب می‌دادم که طاعون‌زدگان بزرگ، آنها که ردای سرخ می‌پوشند… آنها هم در این مورد دلایل عالی دارند و اگر من دلایل جبری و ضروریاتی را که طاعون‌زدگان کوچک با استدعا و التماس مطرح می‌کنند بپذیرم نمی‌توانم دلایل طاعونیان بزرگ را رد کنم. به من جواب می‌دادند که بهترین راه حق‌دادن به سرخ ردایان این است که اجازه محکوم‌ساختن را منحصراً دراختیار آنها بگذاریم؛ اما من با خود می‌گفتم که اگر انسان یک بار تسلیم شود دیگر دلیلی ندارد که متوقف شود. تاریخ دلیل کافی به دست من داده است،این روزگار مال کسی است که بیشتر بکشد. همه آنها دستخوش حرص آدمکشی هستند و نمی‍توانند طور دیگری رفتار کنند.»

«زمینِ خوکی» روایت‌هایی صادقانه از مردمی است که زندگی‌هاشان به زمین و چرخه‌های طبیعیِ آن وابسته است؛ روایت‌هایی از نوعی زندگیِ مبتنی‌بر سنّت و عادت و مبارزات روزمره که به گفته‌ برجر، آن‌ها را به طبقه‌ای از بازماندگان تبدیل می‌کند.

تمام داستان‌ها در «زمینِ خوکی»، به‌استثنای سه داستان آخر کتاب که درواقع بخش‌های مختلف یک داستان‌اند، برخلاف شکل کلاسیک داستان، فاقد پی‌رنگ یا اوج‌اند. داستان‌ها تنها زندگیِ روزمره‌ دهقانان و محیط فضایی و زمانی آن‌ها را توصیف می‌کنند. یک ویژگی تکرارشده در داستان‌ها تمرکز آن‌ها بر کار دهقانی به‌عنوان روشی معنادار برای بقا و ارتباط مستقیم آن با محیط فیزیکی اطرافشان است. این معناداریِ کار دهقانی در بعضی داستان‌ها با بیگانگی دهقان با کارهایی که به کالامحور شدن جهان کمک می‌کند، کنار هم قرار می‌گیرند.

برجر، چه با پیش‌گفتار مهمی که در ابتدای کتاب نگاشته و چه در داستان‌ها و شعرهایی که در ادامه‌ این پیش‌گفتارِ خواندنی می‌آورد، در تلاش است نشان دهد که چطور «دهقان» اساساً طبقه‌ای جدا از تمامی تجربیات بشری است؛ حتی بین کارگران در نظام مادی جهان و دهقان هم شباهتی وجود ندارد.