اغلب اعتقاد بر این است که در شکل گیری هنر اسلامی نوع بسیار خاصی از شعور و آگاهی به کار رفته است، به‌طوری که هنر اسلامی از هنرهای دیگر تفاوت بسیاری دارد، و مسلمانان در هنر به تجسم و ترسیم انسان مجاز نیستند، و خوشنویسی برترین فرم هنر اسلامی است. اولیور لیمن این اندیشه‌ها را به چالش می‌کشد و معتقد است که آنها نادرستند. در‌عوض، او می‌گوید معیارهایی که در هنر اسلامی به کار گرفته می‌شوند باید با معیارهای به کار رفته در هنر به مفهوم کلی یکسان باشند و تلاش در جهت اینکه هنر اسلامی در مقوله‌ای خاص قرار گیرد ناشی از شرق‌شناسی است. لیمن درباره مسایلی بحث می‌کند که در نقاشی، خوشنویسی، معماری، باغها، ادبیات، فیلمها و موسیقی مطرح شده است. او به آموزه‌های قرآن توجه ویژه‌ای دارد. به ویژه، از معنا و مفهوم آفرینش ادبی و معجزه‌وار قرآن بحث می‌کند و دو بخش از آن را مورد تامل قرار می‌دهد، یعنی یوسف و زلیخا، و حضرت سلیمان و ملکه سبا. مباحث او از مثالهای تاریخی، هنری، فلسفی، کلامی و آثار هنری جهان اسلام کمک می‌گیرد و الگوی موجود و مقبول در تحلیل هنر اسلامی را با دشواریها و موانع زیادی روبه رو می‌سازد.

اسپینوزا صادقانه فلسفه‌اش را در زندگی پیاده کرد همان‌گونه که دین‌داران راستین مطابق با دین‌شان زندگی می‌کنند. او هیچ نشانی از دورنگی و تقیه از خود برجای نگذاشت بلکه عامل به موعظه‌های خویش بود؛ یعنی به آموزه‌ای که خود با متقن‌ترین براهین بدان اعتقاد داشت، عمل می‌کرد. فلسفه برای او به‌راستی که شیوه‌ای برای زندگی بود و بر ماست که نوشته‌های او را از این منظر بخوانیم نه این‌که آن‌ها را به‌مثابه نظریه‌پردازی محض یا صرفاً فعالیتی منطقی ببینیم. اسپینوزا بی‌گمان دقیق‌ترین شکل بیانی را که می‌توانست به اندیشه درآورد، [برای نظام فکری‌اش] برگزید اما این، جز ابزاری برای دستیابی به آنچه آن را حقیقت مسلمش می‌دانست، به‌شمار نمی‌رفت و روش به‌خودی‌خود غایت نبود.
این کتاب که در آن، آراء اصلی اسپینوزا و شیوه‌ی برهان‌پردازی که او اتخاذ کرده و شرح‌وبسط داده، به زبانی ساده و به‌اجمال طرح می‌شود، برای استفاده‌ی دانشجویانی در نظر گرفته شده است که در آغاز راه مطالعه برای فهم فلسفه اسپینوزا قرار دارند.

بررسی مستند و مستدل و کارشناسانه‌ای از تحولات اقتصاد ایران از اوان مشروطه تا انقلاب اسلامی به موازات گزارشی تاریخی از فراز و نشیب‌های سیاسی و اجتماعی ایران در این دوران. نویسنده این دوران را به چهار مرحله تقسیم می‌کند: نخست دوره‌ی مشروطه که تحت عنوان دولت و انقلاب بررسی می‌شود، سپس دوره‌ی سلطنت رضاشاه که زیر عنوان دولت و ضد انقلاب بدان می‌پردازد، پس از آن، بخش فترت، دمکراسی و دیکتاتوری است درباره‌ی رویدادها و اوضاع زمان اشغال ایران در جنگ دوم و دمکراسی متعاقب آن که به دیکتاتوری انجامید. آخرین مرحله دوره‌ی استبداد نفتی و توسعه‌ی اقتصادی است که سال‌های 32 تا 57 را در برمی‌گیرد و نویسنده استبداد و تظاهر به مدرنیسم را ویژگی آن می‌شمارد.

از مارکس انبوهی از آثار، یادداشت‌ها، و نوشته‌های تحلیلی و انتقادی به یادگار مانده، اما بی‌شک، منسجم‌ترین اثر او کاپیتال است. این اثر به‌نوعی ماحصل زندگی پرفرازونشیب اندیشگانی و سیاسی او، و نیز مجموعه‌ی پژوهش‌های خستگی‌ناپذیرش در باب سازوکار سرمایه است که مارکس آن را با وسواس فکریِ ویژه‌ای به دست چاپ و نشر سپرد. واردشدن شبح مارکس و به تعبیری بازگشت به ایده‌های او، به‌ویژه در کاپیتال، به ظرفیت‌های تحلیلی او برای فهم سازوکارهای پیچیده، چندوجهی و متکثر انباشت سرمایه مربوط می‌شود: این‌که چه‌طور در زمانه‌ی خوش‌باشی‌های وهم‌آلود اینستاگرامی، آزادی‌های مجازیِ فیس‌بوکی، و اختیارهای اجباریِ مصرفی، در چنبره‌ی مناسبات استثمارگرایانه گرفتار آمده‌ایم؛ به پیچ و مهره‌هایی در ماشین سرمایه بدل شده‌ایم تا هر دم مقدار بیشتری ارزش تولید کنیم؛ به زامبی‌های از درون تهی‌شده‌ای استحاله یافته‌ایم که با همدستی در «جنون خرد اقتصادیِ» سرمایه‌داری، هدف راستین تولید و مصرف را به دست فراموشی سپرده‌ایم.
ایده‌های مارکس در کاپیتال، بیش از هر اثر دیگری، ما را با مختصات و ویژگی‌های این خِرد جنون‌آمیز آشنا می‌کند.

ایران درّودی نامی آشنا در عرصه نقاشی امروز ایران است که بیش تر با رنگ ها و فضاهای خاص و منحصر به فردش که ملهم از نورهای درونی اویند، شناخته می شود؛ نورهایی که هر بار به شکلی در قلم موی نقاش، خود را یافته و بر زمینه ای از بی تابی ها و رویاهای او یاس و امید های ما را نمایانده اند.

به این خاطر است که شکل ها و حجم ها از خود، بیرون زده اند و در هیچ قاب و قالبی نمی گنجند. همچنان که پرنده را شاید اما پرواز را نمی توان در هیچ قفسی حبس کرد.

رنگ و فضا در نقاشی های درّودی بیش از همه با حس و حال نقاش و مخاطبانش سر وکار دارد. این حس و حال ها در نقاشی های او ساکن و یکسان نیستند و مدام جا عوض می کنند و به شکلی دیگر در می آیند . از غم ها به شادی می گریزند و از مرهم به درد. به همین دلیل در نقاشی های او هیچ رنگی فارغ از حس و حال نیست.

گفت‌و‌گوی فیلسوفان اسلامی با هگل به معنای درست کلمه آزمون معاصرت فلسفهٔ اسلامی و مواجهه با اندیشهٔ غربی است که هگل نمایندهٔ تام‌الاختیار آن است. این نوشته در صدد تطبیق میان آراء هگل و فیلسوفان اسلامی نیست. در این نوشته رأی هیچ فیلسوفی بر دیگری تحمیل نمی‌شود. بنای این نوشته تفسیر آراء هگل برحسب آراء فیلسوفان اسلامی نیست.
همچنین مقصود از این نوشته نقد آراء فیلسوفان اسلامی در سایهٔ اندیشهٔ هگل نیست. این نوشته‌ای در میان است. می‌کوشد تا به معاصرت بیندیشد و راهی برای تفکر جستجو کند.

هدف این کتاب آشناکردن خوانندگان فارسی‌زبان به‌ویژه دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های علوم انسانی و اجتماعی در درجه‌ی نخست و عموم علاقه‌مندان در وهله‌ی دوم با تحولات خاورمیانه یکی از پرتلاطم‌ترین مناطق جهان کنونی است. گرچه رسانه‌های نوشتاری، دیداری و شنیداری موجود فارسی‌زبان فراوان سخن از خاورمیانه به میان می‌آورند، اما بیشتر بر رویدادهای سیاسی کنونی و تحلیل آن تمرکز می‌کنند. این در حالی است که تحلیل و تبیین درست‌تر و واقعی‌تر مسائل خاورمیانه و شمال افریقا به برخورداری از دانش گسترده‌تر از جنبه‌های تاریخی، فکری و جامعه‌شناختی آن بستگی دارد.
نویسنده که بیش از چهار دهه در رسانه‌ها و دانشگاه‌های کشور به نوشتن، پژوهش و آموزش مسائل خاورمیانه و شمال افریقا اهتمام داشته است، با توجه به خلأ موجود در نوشته‌های مربوط به خاورمیانه و شمال افریقا، چه کتاب و چه مقالات، درصدد برآمده است تا اثری نسبتاً جامع درباره‌ی این منطقه به خوانندگان علاقه‌مند ارائه دهد.