بعد از انقلاب ۱۳۵۷،سیاست خارجی نیز به موازات دگرگونی های بنیادین ساختار سیاسی و اقتصادی دچار تحول گسترده ای گردید،به گونه ای که سیاست خارجی واقع گرا به سیاست آرمانگرای برگرفته از آرمان های انقلاب و متکی به اصول مکتبی-شیعی تغییر جهت داد.کارگزاران دستگاه دیپلماسی هم در تئوری و هم در عمل به مسائل ایدئولوژیک نسبت به مسائل استراتژیک و منافع ملی توجه بیشتری مبذول می دارند و بانگاهی عمدتا امنیتی به نظام بین الملل و بازیگران اصلی آن ،برضرورت تجدیدنظر در هنجارها و مقررات بین المللی اصرار می ورزند.اصولا دولت جمهوری اسلامی آمادگی همکاری با بازیگران اصلی نظام بین المللی را ندارد و باتحولات در حال دگرگونی مستمر روابط بین الملل در ستیز است.بنابراین با تغییر هر کابینه و جابجایی مجریان اصلی دستگاه دیپلماسی شاهد گذار سیاست خارجی از نفی کامل و ستیزه جویانه نظام بین المللی به رفتار مدارا و مصلحت آمیز با آن و از دشمنی با بخش قابل توجهی از اعضا اصلی جامعه بین الملل به همکاری با شماری دیگر می باشیم.