«اریک رومر» در قریب به پنج دهه، با حرکت در مسیری انحصاری، نه‌فقط سبک را ارتقا داد؛ بلکه ماهیت فیلم‌سازی را به چالش کشید و اثبات کرد چگونه می‌شود همیشه قصه‌هایی را تعریف کرد با شباهت‌های بسیار و عمیقاً متفاوت! از میان موج‌نویی‌ها، رومر به‌شکلی اعجاب‌آور، مجموعه‌ای یکدست و درخشان از فیلم‌هایی را ساخت، روایت‌گر داستان‌های دخترها و پسرها/ زن‌ها و مردها، در گذر زندگی و روابط‌شان؛ داستان‌هایی که دست روی مصائب و کامیابی‌ها گذاشته بودند و با ظرافتی بی‌نظیر، انتخاب‌ها و دلایل انتخاب‌های چند نسل را به چالش می‌کشیدند. فیلم‌های رومر، از حکایت‌های اخلاقی تا چهار فصل و… چه زمانی که در فرانسه روز خودشان جریان داشتند و چه آن‌ها که به تاریخ و زمانه‌ای در گذشته می‌رفتند، همواره گویی کندوکاوی در اخلاقیات و نسبت شخصیت‌ها با شهرها، طبیعت، اقلیم‌ها و… بودند. پیوستگی و بافتار سینمایی این فیلمساز بزرگ فرانسوی، ارجاع به کتاب «مصاحبه‌های اریک رومر» را برای هر علاقه‌مند جدی سینمایی بیشتر می‌کند. فیلمسازی که خودش سال‌ها منتقد سینما بود و در کایه‌دو سینما می‌نوشت، در گفت‌وگوهایی که در این کتاب تجمیع شده (اولین گفت‌وگو با مجله‌ فیلم کوآرتلی، تابستان 1971 و آخرین گفت‌وگو با مجله‌ پوزیتیف در سال 2010 انجام شده) با همان درک و شهود یگانه‌اش، درباره‌ سینما، ادبیات، نقاشی، معماری، مذهب، طبیعت و… حرف می‌زند و حتی مقولاتی که در طول سالیان میان مصاحبه‌ها تکراری به‌نظر می‌رسند هم، به‌دلیل جزئیات و دقت‌نظر رومر، بدیع و تازه جلوه می‌کنند. او که زمانی در کایه‌دو سینما نوشته بود: «تماشاگر ایدئال برای روسلینی کسی است که در میانه‌ فیلم بتواند اقرار کند که تغییر کرده‌ام و نگرشم را تغییر داده‌ام.» فیلم‌هایی که می‌ساخت هم همین تأثیر را داشتند و کتاب پیش‌رو نیز برای خواننده‌ هوشمند، حاوی همین تأثیر است.