دریدا در گفت‌وگویی با الیزابت وِبِر خاطرنشان می‌کند که «من فقط یک پروژه دارم. … اشتیاق من در وهله‌ی اول این نیست که اثری فلسفی یا هنری بیافرینم، بلکه این است که خاطره را حفظ کنم». او اظهار می‌کند که سنتِ فلسفی همواره برحسب نوعی غایت‌شناسیِ حافظه درباره‌ی هویت می‌اندیشد. غایت‌شناسی حافظه از نظر دریدا بدین معناست که می‌توان گذشته را در کلی سازوار بازیابی و یادآوری کرد. اما او این یادآوری را ممکن نمی‌داند، ازاین‌رو از «ویرانیِ حافظه» یاد می‌کند و کارِ خود را متوجه ردهای شبح‌وارِ گذشته و خاطرات می‌کند: حفظِ گذشته و گشودنِ آن به مخاطراتِ آینده. در کار دریدا این حفظِ خاطره با مفهوم سوگواری گره خورده است. برای دریدا سوگواریِ ما فقط به دوران ازدست‌دادن عزیزمان ختم نمی‌شود، بلکه او در حالی که عملِ سوگواری را نه به حفظ دیگری و نه به رهاکردنش تقلیل می‌دهد، می‌خواهد هم دیگری را حفظ و هم او را رها کند: «سوگواری یعنی درونی کردنِ دیگریِ مرده، اما سوگواری برخلافِ این نیز هست. … من چون می‌خواهم آنچه را از دست می‌دهم حفظ کنم، نمی‌توانم سوگواری‌ام را کامل کنم. درعین‌حال، شایسته‌ترین کاری که می‌توانم انجام دهم سوگواری و بدین‌ترتیب ازدست‌دادنِ آن است. چون من به یاری سوگواری آن را درون خودم حفظ می‌کنم. و این است منطقِ مهیبِ سوگواری که من همیشه از آن سخن می‌گویم و همیشه دغدغه‌ام بوده است.» متونِ دریدا، به‌عنوان اَعمالِ سوگواری، مملو از بقایای سوخته و خاکسترها، اشباح و ویرانه‌ها هستند. او می‌خواهد خاکسترها و ردهای خاطرات را گرد هم آورد و تفسیر کند. افزون‌براین از نظر دریدا ما سوگواریم، چون هرگز نمی‌توانیم گذشته را احیا کنیم: «اگر ویرانیِ حافظه گواهی است بر این‌که احیای روزگارِ رفته امری ناممکن است، پس عملِ سوگواری نیز اشتیاقی برای حفظ و نگه‌داشتِ روزگارِ رفته است تا به آن حیاتی دوباره ببخشیم.» عمل سوگواری، مانند باقی‌مانده‌ای نیم‌سوخته از یک عکس، شاهدی است از روزگارِ ازدست‌رفته‌ای که دیگر نمی‌توانیم آن را از بقایای سوخته‌ی تاریخ احیا کنیم، اما باوجوداین از ما می‌طلبد که راوی داستان و حکایتش باشیم و آن را به آینده بگشاییم. در کتاب حاضر نویسندگان خوانشی نو از فلسفه‌ی دریدا براساس مفاهیمی همچون خاطره، سوگواری، تجربه‌ی امر ناممکن و مرگ ارائه می‌کنند.

فلسفهٔ سیاسی دربارهٔ جوامع سیاسی است؛ دربارهٔ اینکه جوامع سیاسی چه هستند و چگونه باید باشند و کدام صورت‌هایشان توجیه‌پذیرند. این کتاب سیر تفکرات و تأملات انسان درمورد چگونگی ادارهٔ جامعه‌اش را از آغاز تا به امروز بازمی‌گوید و درنهایت زمینه را آماده می‌کند تا بیندیشیم که در آینده چه امکاناتی برای بهبود ساماندهی امور جامعه وجود دارد. جین همپتن اهمیت و تأثیر مفاهیمِ به‌ظاهر انتزاعی فلسفهٔ سیاسی را بر چگونه زیستن ما و بر رفاه و سعادت تک‌تک افراد بشر نشان می‌دهد، ضمن اینکه بیشتر مسائل را گشوده می‌گذارد تا خواننده با تکیه بر تجربیات خویش در یک جامعهٔ سیاسی خاص به داوری بنشیند و مسائل خاص جامعه‌اش را با این مفاهیم بسنجد و اگر توانست راه‌حلی بجوید.

جین همپتن یکی از فیسوفان سیاسی مطرح معاصر است. او که استاد فلسفهٔ دانشگاه آریزونا بود، در سال 1996 به‌طور ناگهانی در 41سالگی درگذشت. از او کتاب‌ها و مقالات ارزشمندی در زمینهٔ فلسفهٔ سیاسی به‌خصوص مسئلهٔ «قرارداد اجتماعی» و «رضایت» برجای مانده است، ازجمله کتاب هابز و قرارداد اجتماعی و نیز مقالاتی دربارهٔ تاریخ اندیشه‌های سیاسی، اخلاق، فلسفهٔ حقوق، نظریهٔ انتخاب عقلانی و نظریات فمینیستی.

این کتاب مختصر ، یعنی « فلسفه فیزیک » فیزیکدانان را با مباحث اصلی فلسفی پیرامون ماهیت و ساختار مکان و زمان آشنا می کند ، و همچنین منبع ایده آلی برای فیزیکدانانی است که به مبانی مفهومی تئوری فضا-زمان علاقه مند هستند. مروری گسترده تاریخی تیم مودلین به بررسی گزارش های ارسطویی و نیوتنی درباره مکان و زمان می پردازد و نشان می دهد که چگونه برداشت های گالیله از نسبیت و فضا-زمان منجر به نظریه های نسبیت خاص و عمومی اینشتین شده است. مودلین در حالی که نسبیت عام را با اصطلاحات کیفی تر ارائه می دهد ، نسبیت خاص را با جزئیات کافی برای حل مشکلات فیزیکی مشخص توضیح می دهد.
« تیم مادلین » نویسنده این کتاب موضوعات اضافی شامل پارادوکس دوقلوها ، جنبه های فیزیکی انقباض لورنتس-فیتز جرالد ، ثابت بودن سرعت نور ، حرکت در زمان ، جهت زمان و موارد دیگر است.
غیر فیزیکدانان را با مبانی فلسفی نظریه فضا-زمان آشنا می کند
یک مرور کلی تاریخی از ارسطو گرفته تا انیشتین ارائه می دهد
با تأکید بر ساختار ذاتی فضا-زمان ، نسبیت خاص را از لحاظ هندسی توضیح می دهد
پارادوکس دوقلوها ، نسبیت گالیله ، سفر در زمان و موارد دیگر را پوشش می دهد
فقط به جبر مقدماتی و بدون دانش رسمی از فیزیک نیاز دارد.