هریک از این نمایندگان سیاسی طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش‌های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت‌های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه‌ها در شکل‌دادن به مکتب «ایران‌شناسی» در غرب کمک شایانی نمود.

سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو و کنتارینی) درباره اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال‌های ۸۸۱/ ۱۴۷۶ و ۸۸۲/ ۱۴۷۷ به پایان می‌برند و سفرنامه زنو با بازگشت او به ونیز در سال ۸۷۸ ه. ق خاتمه می‌یابد.

نویسندگان سفرنامه‌های ونیزیان در فاصله سال‌های حکومت اوزون حسن آق قوینلو (۸56ـ۸82 ه. ق) تا سال‌های سلطنت شاه طهماسب صفوی (۹30ـ۹84 ه. ق) به ایران آمده‌اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به‌جز آجلوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.

آنه گست‌هویزن آینده و گذشته را درهم می‌تند و آتش داستان‌هایی را شعله‌ور می‌کند که دامنه‌شان تمام قرن بیستم را در بر می‌گیرد. از کتی می‌گوید که شخصیت دلپذیر پشت‌پردۀ ماجراهاست؛ از نامزدی سرنوشت‌ساز گرترود و جاسوسی تعریف می‌کند که او در خانه‌اش پناه داده است؛ داستان پائولا را بازگو می‌کند که شوهرش تمایلات خاصی دارد و با این حال، پائولا هرگز از دوست‌داشتن زندگی دست نمی‌کشد.

لیا اوپی یازده‌ساله و نابالغ، به‌عنوان پیشگامی جوان، به حرکت جمهوری سوسیالیستی خلق آلبانی به‌سوی آزادی که رهبران کشور وعده‌اش را داده‌اند، کمک می‌کند. سپس، به‌ناگاه دیوار برلین و ستون‌های ایدئولوژیک جامعه فرومی‌ریزند و مجسمه استالین ـ که او را رهبری مهربان و دوستدار کودکان می‌دانست ـ به زیر کشیده می‌شود.

آلبانی به‌همراه دیگر کشورهای پساکمونیستی، انتقالی آشفته را برای پیوستن به دنیای ««بازار آزاد»» آغاز کرد؛ ملغمه‌ای از فساد اقتصادی و جنایات سازمان‌یافته. پدرش با وجود داشتن اعتقادات چپ رادیکال، مجبور شد کارگران کارخانه را اخراج کند. مادرش با الگو قراردادن مارگارت تاچر، سیاستمداری محافظه‌کار شد، و نگرانی‌های نوجوانانه لیا اوپی درباره زندگی آینده به صخره سخت واقعیت برخورد کرد.

نویسنده توصیف دوران بلوغ خود را که همزمان با گذار کشور از تحولات سیاسی است، با پرسش‌هایی درباره رابطه بین امر شخصی و امر سیاسی و نگاه به موضوع آزادی پیوند می‌دهد؛ اینکه آزادی چیست و برای چه کسانی است؟ و چه کسی واقعاً آزاد است؟

مغز انسان پیچیده‌تر از مغز سایر گونه‌هاست اما دلایل اندکی داریم که فکر کنیم فرایند رشد مغز تماماً یا تقریباً متفاوت از فرایند تکامل مغز سایر حیوانات است. از منظر جعبه ابزار زیست‌شناسی رشد مغز فقط آرایش مولکولی است اگر بپذیریم ذهن ما محصول مغز ماست، باید بپذیریم فرایندهای اساسی که سازنده ذهن ما هستند با فرایندهایی که سیستم ذهنی و مغز سایر موجودات را می‌سازند از یک جنس و یک بخش‌اند

یافته‌های شگفت‌انگیز اخیر نشان داده که ژنوم انسان بسیار کوچک‌تر از آن چیزی است که زمانی تصور می‌کردیم و حداکثر حاوی سی‌هزار تا چهل‌هزار ژن است. گری مارکوس در این کتاب با تلفیق دقیق زیست‌شناسی با یافته‌های اصلی خود درباره رشد کودک نخستین کسی است که این تناقض آشکار را با شرح گام‌به‌گام ایجاد پیچیدگی‌های نامحدود ذهن انسان توسط ژن‌ها رفع کرد. زایش ذهن که با قلمی پویا نوشته شده برای همیشه طرز فکر ما را درباره خاستگاهمان تغییر خواهد داد.

کتاب «مبارزه علیه وضع موجود» تاریخچه‌ای از نقش تأثیرگذار فوق‌العاده ضدفرهنگ در زندگی فرهنگی و سیاسی آلمان غربی است. نویسنده این کتاب « سابینه فون دیرکه» با بررسی جنبش‌های ضدفرهنگی نوپا در آلمان غربی طی دهه 1950 آغاز به‌کار کرد. او سپس به سراغ گزارش ظریف جنبش دانشجویی دهه 1960 می‌رود ، و توصیف سازگاری آن با نظریه‌های مارکوزه، آدورنو و بنیامین، و سپس حمله خود به مفاهیم «بورژوازی» استقلال هنر و فرهنگ را بازگو می‌کند. وی در ادامه توسعه بعدی زیبایی‌شناسی بنیادی و تأثیرات تروریسم چپ بر فضای سیاسی آلمان را بررسی می‌کند. در فصل‌های بعدی به «داگ تاژسایتونگ»، جنبش بوم‌شناسی و ظهور حزب سبزها توجه شده است.

«سابینه فون دیرکه» در پایان با طرح این سؤالات که آیا تحولی که این کتاب دنبال می‌کند ـ از نقدهای متأثر از مارکسیست به فرهنگ و جامعه گرفته تا مواضع چپ‌گرایانه متنوع‌تر – نشان‌دهنده پیشرفت است یا خیانت به آرمان‌های رادیکال. کتاب «مبارزه علیه وضع موجود» با جاه‌طلبی در مورد چپ آلمان، سهم مهمی در درک ما از تاریخ اروپا پس از جنگ دارد.

کتاب «نظری به موسیقی» نوشته روح‌الله خالقی شامل دو قسمت است که در بخش اول راجع به قواعد کلی موسیقی گفت‌وگو می‌شود و بخش دوم که در سال ۱۳۱۷ جداگانه چاپ و منتشر شده مخصوص موسیقی وطنی و شناسایی و اصول نغمات و آهنگ‌های ملی ایران است. به‌طور کلی، باید گفت که این پژوهش در پی این است تا که موسیقی را به طریق علمی تعریف کند . در این راستا سرفصل‌های مشخصی برای این پژوهش تئوریک تدوین شده است. گفتنی است که کتاب علاوه بر اینکه یکی از پژوهش‌های نخستین تئوریک در حوزه موسیقی ایران است، نگاهی هم به زمینه شکل‌گیری نظریات موسیقی در غرب دارد که در نوع خود دارای ارزشی معرفت‌شناختی خواهد بود. راجع به نویسنده کتاب یعنی روح‌الله خالقی باید گفت که او آهنگساز و نوازنده ویولون بوده که در سال 1328 هنرستان ملی موسیقی را تأسیس کرد و رئیس آن شد.

ازدست‌دادن هنر است؛ هنری که مهارت‌یافتن در آن بهایی دارد. تمام خشم من رمانی است برای تفکر دوباره در مفاهیم عمیقی چون اندوه، شکست، عشق، مبارزه و بخشش؛ مفاهیمی که امروزه بیش از همیشه به نگاهی عمیق‌تر و جدی‌تر به آن‌ها احتیاج داریم، آن‎هم در داستانی پیچیده که قرار است مخاطب را به سفری جادویی و مسحورکننده ببرد.

اگر از طرفداران رمان‌های خالد حسینی هستید، اگر شکست را تجربه کرده‌اید، اگر گوشه‌ای از قلب‌تان اندوهگین است، اگر حسرتی همراهتان است، اگر خشمی در گلو دارید، احتمالاً تمام خشم من به دلتان بنشیند و از خواندنش لذت ببرید. تمام خشم من یک فرورفتن عمیق در اندوه، خیانت و بخشش، از‎دست‎دادن و البته خشم است؛ یک نوع بازنگری در امید، اما نه به روشی سطحی. داستانی درباره پنهان‎شدن درون خود برای محافظت از قلبمان. صبا طاهر در رمان تمام خشم من که برنده‌ جایزه‎ کتاب ملی آمریکا در سال ۲۰۲۲ شده، زندگی چند نسل آدمِ عاشق را روایت می‌کند و به مفاهیم تأمل‌برانگیزی مانند خانواده، عشق، حسرت، احساسات سرکوب‌شده و… می‌پردازد و خواننده را عمیقاً به تفکر وامی‌دارد. این کتاب روایتی است از لاهور تا کالیفرنیا، در نوسان از زمان گذشته و حال که شخصیت‌های اصلی داستان با زبان خود از روابط و حسرت‌ها و آرزوهایشان می‌گویند و حقایقی از زندگی‌شان را برملا می‌کنند.

نویسنده‌ای که نوشته‌هایش را بر ترس‌ها و فقدان‌ها بنا کرده، در روزهایی که همه ساکنان زمین، آرام‌آرام درحال گذار از پاندومی کرونا هستند، تریلوژی‌اش را با «هرچه باداباد» تکمیل کرده است. استیو تولتز، نویسنده یکی از بحث‌برانگیزترین رمان‌های هزاره سوم، چهارده سال پس‌از «جزء از کل»، این‌بار بودن و نبودن را به کناری نهاده و جهانش را بر سیر و سلوک حضور در میان فاصله آغاز و انجام استوار کرده‌ است. اگر زیستن اجباری‌ است که بر ما مستولی‌ است و نبودشدن نیز حتمیّتی بی‌بازگشت است، جهانی ورای این دو چگونه خواهد بود؟ آن‌گاه که هراس و هول از بودن و نبودن، به هول و هراس از زندگی و مرگ مدام مبدل شود، این جهان چگونه خواهد بود و انسان گیر افتاده و زنجیرشده در آن، چه خواهد کرد؟ آدمی که همه زیستنش در ازدست‌شده‌ها و به‌دست‌نیامدنی‌ها خلاصه شده و درعین‌حال این همه افسوسی تمام‌نشدنی‌ست که نمی‌شود بر آن فائق آمد؛ مسئله کتاب هرچه باداباد این است! و البته انبوهی پرسش اساسی که درگیرودار چنین مسئله‌ای برابر ما قرار خواهد گرفت و در این داستان عجیب باید به‌دنبال پاسخ‌هایشان بود.

در میان دیپلمات‌های انگلیسی یک شوخی نیش‌دار وجود دارد که می‌گوید ایران تنها کشوری در جهان است که هنوز هم انگلستان را به‌عنوان یک ابرقدرت می‌شناسد. اما برای بسیاری از ایرانی‌ها این اصلاً شوخی نیست. از سطح این جمله به عمق آن بروید تا ایرانیان از نظر سیاسی به شما یادآوری می‌کنند که این انگلیس در کنار آمریکا بود که نخست‌وزیر منتخب دموکراتیک ایران، محمد مصدق را برکنار کرد. کودتا علیه مصدق ممکن است در سال 1953 اتفاق افتاده باشد، اما برای ایرانیان انگار همین دیروز بوده است.

درحالی‌که در انگلستان به تعریف آنچه که نزدیک به هشتاد سال پیش در آغاز جنگ جهانی دوم اتفاق افتاده است ادامه می‌دهد، ایرانیان مدرن خود را با تجربه خونینی از جنگ ایران عراق در سال‌های 1980ـ1988، جایی که کشور تنها مانده بود، تعریف می‌کنند. این درگیری عملی متجاوزانه از سوی صدام حسین، رهبر عراق بود. بقیه جهان یعنی فرانسه، اتحاد جماهیر شوروی، و پس از آن‌ها ایالات متحده و انگلستان همه برای حمایت از عراق درگیر شدند، عربستان سعودی و سایر کشورهای حاشیه خلیج‌فارس صدام را به‌رسمیت شناختند. این تجربه‌ای بود که به تعریف دیدگاه ایران نسبت به جهان و نگرش آن نسبت به رقبای محلی‌اش برای قدرت و سایر نقاط دیگر کمک کرده است.

«کار، کار انگلیسی‌هاست!» به قلم «جک استراو» به‌دنبال روشن‌ساختن روابط دشوار انگلیس با ایران است و با این کار درک بهتری از این کشور خارق‌العاده را برای هرکسی که علاقه‌مند به ایران است فراهم می‌کند.

خاطرات یک گیشا روایتی از خاطرات زندگی زنی گیشا به نام «نیتا سایوری» و دیدگاه و تجربیات او از حرفه گیشاگری در برخورد با مردم و خود زندگی است.

اما آنچه آرتور گلدن، نویسنده آمریکایی این کتاب در سیر داستان به ما نشان می‌دهد،چیزی فراتر از فقط یک زندگی‌نامه است. در واقع طی این داستان ما با فرهنگ و شیوه زندگی گیشاهای ژاپنی در طول زمان گزارش‌ها و شایعات گوناگونی درباره‌شان شنیده‌ایم آشنا می‌شویم

از نوع زندگی گیشاهای ژاپنی مطلع می‌شویم که آداب و رسوم دیرینه خشک و انعطاف‌ناپذیر،همراه با انضباط شبه‌نظامی حاکم بر زندگی شخصی و اجتماعی‌شان از آنان چهره‌ای مرموز و ناشناخته ساخته است.