کتاب حاضر در دو بخش گرد آمده است:
بخش نخست آن گزارشی است که سید ابوالحسن قندهاری،سفیر ایران در افغانستان در زمان حکمرانی شیرعلی‌خان،از دوران سفارت خود در آن سامان به دست داده و دبردارندۀ اطلاعات دست اولی دربارۀ شیرعلی‌خان و افغانستان آن دوران و نیز متن دو عهدنامۀ انگلیس و افغانستان در آن زمان است.
بخش دوم کتاب سواد متن چند نامۀ دولتی و یک فرمان به قلم منشی محمدعظیم،از منشیان دارالسلطنۀ هرات است که غالبا مربوط به یکی از موضوعات گزارش بخش نخست دارد و در اغلب نامه‌ها نام سیدابوالحسن قندهاری به چشم می‌خورد.

کتاب آموزشی «گزارش نویسی، چشم عقاب روزنامه نگاری» تألیف دکتر محمدمهدی فرقانی، روزنامه نگار قدیمی و عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی در رشته علوم ارتباطات و روزنامه نگاری از سوی انتشارات اطلاعات به بازار عرضه شد. این کتاب که حاصل چهل سال تجربه توامان تحصیل، کار حرفه ای و تدریس نویسنده در حوزه روزنامه نگاری است در شش فصل و 336 صفحه تنظیم شد و در برگیرنده مباحثی همچون کارکردها و تعاریف گزارش و گزارشگر، انواع گزارش خبری شامل گزارش از همایش ها و نشست ها، گزارش از کنفرانس های مطبوعاتی، گزارش از سخنرانی ها، گزارش از حوادث و سوانح، گزارش های قضایی، گزارشگری بحران و گزارش از میزگرداست. انواع گزارش های غیرخبری از جمله گزارش از شخص، مکان، سفر، خاطره نویسی، گزارش علمی، گزارش مصوریا گزارش اجتماعی، گزارش تحلیلی و گزارشگری توسعه، مباحث فصل سوم کتاب را تشکیل می دهد. نویسنده در فصل چهارم کتاب، عناصر تشکیل دهنده گزارش همچون: نکات کلیدی، چشم انداز، اطلاعات، نقل قول ها، روایت های کوتاه، اسناد و مدارک، توصیف و تخیل، پیشینه، آمار و ارقام، تضاد یا توافق، جزئیات، مشاهدات گزارشگر و گزارش های انتقالی را معرفی کرده و در ادامه، انواع لید در گزارش، ساختار متن یا بدنه گزارش ، انواع پایان بندی در گزارش و نیز اصول مهم در گزارش نویسی را به بحث گذاشته است. فصل پنجم کتاب به ارائه مراحل عملی تهیه گزارش، شیوه نگارش و سبک تنظیم گزارش اختصاص دارد. از نقاط قوت کتاب اختصاص فصل ششم به موضوع کمتر شناخته شده گزارش تحقیقی، ساختار، کارکردها، تعاریف و مراحل عملی تهیه آنست که در عین خلاصه بودن، جامع ترین مبحث مربوط به روزنامه نگاری تحقیقی به زبان فارسی است.

شعر طنز تصویر هنری و ادبی از اوضاع و احوال جامعه ارائه می دهد که علی الاصول خنده دار است.

مجموعهٔ شعرهایی‌ است که سعدی در قالب غزل سروده و تاکنون چندین تصحیح از آن‌ها به‌وسیلهٔ استادان زبان و ادب فارسی منتشر شده‌ است. سعدی حدود ۷۰۰ غزل دارد. سعدی در سرایش غزلیات، به زبان سنایی و انوری توجه ویژه داشته‌ است. بسیاری از صاحب‌نظران بر این عقیده‌اند که غزل در اشعار سعدی و حافظ به اوج رسیده‌ است

«گفت: درنگ کنید که من آتشی دیده ام.

ای بسا خبری بیاورم از آن.»

رفت. و «پیامبر» بازگشت.

ایران درّودی نامی آشنا در عرصه نقاشی امروز ایران است که بیش تر با رنگ ها و فضاهای خاص و منحصر به فردش که ملهم از نورهای درونی اویند، شناخته می شود؛ نورهایی که هر بار به شکلی در قلم موی نقاش، خود را یافته و بر زمینه ای از بی تابی ها و رویاهای او یاس و امید های ما را نمایانده اند.

به این خاطر است که شکل ها و حجم ها از خود، بیرون زده اند و در هیچ قاب و قالبی نمی گنجند. همچنان که پرنده را شاید اما پرواز را نمی توان در هیچ قفسی حبس کرد.

رنگ و فضا در نقاشی های درّودی بیش از همه با حس و حال نقاش و مخاطبانش سر وکار دارد. این حس و حال ها در نقاشی های او ساکن و یکسان نیستند و مدام جا عوض می کنند و به شکلی دیگر در می آیند . از غم ها به شادی می گریزند و از مرهم به درد. به همین دلیل در نقاشی های او هیچ رنگی فارغ از حس و حال نیست.

برای شناخت ««فاشیسم»» باید ««فاشیست‌ها»» را شناخت. اگر بخواهیم از میان همه فاشیست‌های تاریخ یک نفر را نام ببرم، بی‌تردید او کسی نیست مگر بنیتو موسولینی، رهبر وقت ایتالیا که همزمان رهبر و الگوی فاشیست‌های دنیا بود؛ از جمله هیتلر. پس یکی از بهترین منابع برای شناخت فاشیسم آشنایی با افکار و کردار موسولینی است. اما افزون بر این، موسولینی به‌عنوان سوژه مطالعات تاریخی و سیاسی، شخصیت جالی دارد. او یکی از عجیب‌ترین و متفاوت‌ترین زندگی‌نامه‌های سیاسی را دارد؛ تا پیش از جنگ جهانی اول یکی از برجسته‌ترین سوسیالیست‌های ایتالیایی بود، اما پس از جنگ فاشیسم را سازماندهی و رهبری کرد که ضدِسوسیالیستی‌ترین جنبش سیاسی بود. این فرازوفرود باعث می‌شود آشنایی با او همزمان آشنایی با تاریخ و ایدئولوژی‌های بزرگ جهان در نیمه اول قرن بیستم باشد. در این کتاب، یکی از بهترین منابع دست اول را برای شناخت افکار موسولینی در دست داریم.

گفت‌و‌گوی فیلسوفان اسلامی با هگل به معنای درست کلمه آزمون معاصرت فلسفهٔ اسلامی و مواجهه با اندیشهٔ غربی است که هگل نمایندهٔ تام‌الاختیار آن است. این نوشته در صدد تطبیق میان آراء هگل و فیلسوفان اسلامی نیست. در این نوشته رأی هیچ فیلسوفی بر دیگری تحمیل نمی‌شود. بنای این نوشته تفسیر آراء هگل برحسب آراء فیلسوفان اسلامی نیست.
همچنین مقصود از این نوشته نقد آراء فیلسوفان اسلامی در سایهٔ اندیشهٔ هگل نیست. این نوشته‌ای در میان است. می‌کوشد تا به معاصرت بیندیشد و راهی برای تفکر جستجو کند.