کتاب حاضر، روایتی است از امید و آنچه به آن مربوط است. همه آنچه باید درباره امید و دفاع از آن گفته شود در کتاب آمده است. امید همان طلب است، طلبی که به تعبیر مولانا گروگان خدا نزد ماست و گواهی می‌دهد بر وجود وضعیتی بهتر.

در بخش اول کتاب آموزش دانش سیاسی مباحث اساسی علم سیاست نظری مطرح شده است و در بخش دوم مبانی علم سیاست تاسیسی به عنوان علم نظام دموکراسی شرح داده شده است.

در چند دهه‌ی اخیر، شاهد آگاهی‌های اجتماعی در زمینه‌ی محیط زیست بوده‌ایم. جنبش سبز (عمدتا در اروپا) موضوع محیط زیست را به نوشته‌های اجتماعی و سیاسی امروزین وارد کرده و آگاهی همگان را در این زمینه بالا برده و احزاب با سابقه‌ی سیاسی را ناچار ساخت که در برنامه‌های رشد و توسعه‌ی سنتی‌شان بازبینی کنند و به حفاظت از محیط زیست ارج نهند. هم‌چنین سازمان ملل در تدوین برنامه‌ی “توسعه‌ی پایدار” الگویی مناسب رشد نیازهای نسل آینده در نظر گرفته و حفاظت از محیط زیست را در دستور کار خویش قرار داده است. کتاب حاضر شامل مطالبی در باب موضوع‌های گوناگون زیست‌محیطی و انرژی‌های تجدیدپذیر است و موضوعاتی هم‌چون معضلات محیط زیست، سلامت بشر و محیط زیست، سبد مصرف خانوار و آلودگی محیط زیست، جنبش نیرومندی (عدالت سبز) و… را دربرمی‌گیرد.

دشوار است شاهد به بیراهه کشیده شدن یک انقلاب، بودن و ایمان خود را به ضرورت آن از دست ندادن. این دقیقا مشکل امروز ماست. و به این سبب است که کتاب روسمر مال امروز است . او در این کتاب مستقیما به سراغ پدیده ای تاریخی رفته که در بطن تاملات ماست: زاده شدن و زوال انقلاب ها. آیا ما همزمان فرزندان انقلابی فرتوت و شاهدان انقلابی که به دیکتاتوری نظامی و پلیسی فروپژمرد نیستیم ؟ برای بیرون کشیدن درس های لازم از شکست انقلاب ها باید از آنها رنج کشید، نا آنکه محظوظ شد. روسمر در این کتاب از تولد یک انقلاب می گوید، و عشق خستگی ناپذیری که سی و شش سال پس از واقعه با ما قسمت کرده معیاری است دقیق برای فهمیدن ابعاد دردی که صفحات پایانی کتاب داغ آن را دارد. میان بسیار راهنمایانی که در اختیار داریم ترجیح می دهم کسانی مانند روسمر را برگزینم، کسانی که به دنبال به نمایش گذاشتن خود و دویدن به دنبال موفقیت نیستند؛ کسانی که با نه گفتن به بی شرافتی و وادادگی، در مبارزه ی هر روزه ی خود، سال ها، بخت شکننده ی زایشی دوباره را حفظ کرده اند. آری، رفیقان نبرد ما، بزرگ ترهای ما همانانی اند که ما نمی بینیم شان، چرا که نیرویی ندارند و ظاهرا تک افتاده اند. اما آنها تنها نیستند. این خودِ بردگی است که تنهاست، حتی آن هنگام که در کالبد هزار دهان زور را ستایش می کند. برعکس، ما از آنچه این رفیقانمان حفظ کرده اند زنده ایم. که اگر حفظ نکرده بودند ما از هیچ چیز زنده نبودیم.

نگارنده در کتاب حاضر، با بررسی نظریه‌های تاثیرگذاری چون «پایان تاریخ» فرانسیس فوکویاما و «برخورد تمدن‌ها»ی ساموئل هانتینگتون، به روش ساختن مباحث مهم معاصر به شیوه‌ای بحث‌برانگیز و نقادانه پرداخته است. وی برخی از مهم‌ترین مسائل سیاسی روز را بررسی می‌کند: چگونگی تطبیق جوامع با تکثرگرایی یا پلورالیسم؛ نقش «فرهنگ» در منازعات اخیر که «فرهنگ‌محور» نامیده شده‌اند؛ و بررسی این که آیا سیاست جهانی سدة بیست و یکم درگیر منازعات فرهنگی مذهبی می‌شود یا خیر، و آیا تساهل و بردباری را می‌توان راه‌حلی موفقیت‌آمیز دانست؟. نگارنده این مباحث را در بستر مناطق عمدة فرهنگی غیرغربی فلسفه سیاسی چین، اسلام، آیین بودا و آیین هندو بررسی و بر احتمال وقوع نوع سازنده‌ای از گفت‌وگوی بین فرهنگی تاکید می‌کند. برخی مباحث کتاب مشتمل است بر: فلسفة بین فرهنگی در جهان امروز، ارتباط فلسفة کهن چین با چین مدرن، اسلام و چالش‌های تکثرگرایی، واقعیت منازعه‌های فرهنگی، برخورد تمدن‌ها، ارزش‌های آسیایی و سایر ارزش‌ها، ارتباط فرهنگ‌ها و…

به نظر می‌رسد که می‌توان با اطمینان گفت سرمایه‌در سده بیست و یکم، کار سترگ توماس پیکتی و اقتصاددانان فرانسوی مهم‌ترین کتاب اقتصادی این سال- و شاید این دهه-است. پیکتی که به طور مدلل، برجسته‌ترین متخصص نابرابری درآمد و ثروت در جهان است، در این کتاب کاری بیش از مستند سازی و اثبات تمرکز هر روز بیش‌تر درآمد در دست یک اقلیت اقتصادی نخبه انجام می‌دهد. او استدلالات نیرومندی هم در اثبات این امر ارائه می‌کند که ما دوباره داریم به دوران «سرمایه‌داری موروثی» برمی‌گردیم که در آن باز هم ارتفاعات فرماندهی بر اقتصاد را ثروت، آن هم نه ثروت ساده، بلکه ثروت موروثی اشغال کرده و تحت تسلط خود در آورده است، نظامی که در آن، این که در چه خانواده‌ای متولد شده باشی، بیش از تلاشی که می‌کنی یا استعدادی که داری، اهمیت دارد. پل کروگمان (نیویورک تایمز)

وال استریت با بحرانی بزرگ مواجه است و این فرصتی است برای نظریه‌پردازی که از مین استریت سخن می گوید. دیوید کورتن در کتاب ” سرمایه‏ دارى فردا” براین باور است که اگر به عمق بحران اقتصادى‏ كه زندگى‏ بسیاری از ما را تحت تأثیر قرار داده نگاهی بیندازیم با توهمى روبه‌رو خواهیم شد، باور به اینكه پول ثروت محسوب می‌شود – حال آنکه در نظام سرمایه‌داری مدرن پول صرفاً عددی است که با فن حسابداری ایجاد می‌شود و خارج از ذهن انسان موجودیتی ندارد. وقتى این باور كه پول همان ثروت است كاملاً در ذهن جا افتاد، خیلی راحت این دیدگاه پذیرفته می‌شود که «ایجاد پول» معادل با «ایجاد ثروت» ‏است و پول «اندوخته‌‌ای از ارزش» محسوب می‌شود و نه صرفاً «اندوخته‌ای از توقعات نابجا». از آن‌جا که وال‌استریت بی‌وقفه پول تولید می‌کند و ما نیز پول را معادل ثروت می‌دانیم، به وال‌استریت اجازه‏ داده‌ایم تا كنترل کل نظام اقتصادی را در دست بگیرد ــ و ریشه‌ی ‏مشكلات ما در همین‌‌جاست.

دیوید کورتن تصریح می‌کند: ما نباید چشم امید به ماشینی داشته باشیم که ثروت خیالی ایجاد می‌کند ‏بلكه باید بر مِین‌استریت متمرکز شویم. منظور از مِین‌استریت آن بخشی از نظام‌ اقتصادی‌ است که ضمن توجه به محیط زیست، از مشارکت مردم بهره‌ گرفته و دست به تولید و مبادله‌ی كالاها و خدمات اساسی زندگی می‌زند. برای گذار به یک اقتصاد نوین که مبتنی بر ثروت واقعی و ‏مِین‌استریت باشد، به چیزى بیش از تنظیم ‏سود سهام‌ها نیاز داریم. چنین ‏نظامی مستلزم یک بازنگری کلی در نظریه‌ها، ارزش‏ها و نهادهای اقتصادى کنونی است…