وغ وغ ساهاب اثری است طنزآمیز نوشته صادق هدایت به‌همراه مسعود فرزاد. ایده اصلی کتاب ایده صادق هدایت بود و زمانی‌که آن را با مسعود فرزاد در میان گذاشت فرزاد نیز تصمیم گرفت در نوشتنش همکاری کند. نویسندگان در این اثر 35 داستان نصف و نیمه را نوشته‌اند و نام آن را غزیه گذاشته‌اند. در این غزیه‌ها زبان را به‌هم می‌ریزند، ترکیبات ناآشنا ایجاد می‌کنند، املای کلمات را به عمد اشتباه می‌نویسند، زمین و زمان را به‌هم می‌ریزند و از این طریق آداب‌ورسوم و شئونات اخلاقی جامعه دوران خود را نقد و تمسخر می‌کنند. طنز آن سیاه و نیش‌دار است و درپی آن است که مخاطب را متأئر کند؛ چراکه خنده تنها، هدف نهایی آن نیست.

در این اثر تنها قانونی که وجود دارد بی‌قانونی است؛ آنها هرطوری که دلشان می‌خواهد می‌نویسند و درنهایت اثری را خلق می‌کند که در ادبیات فارسی پیش از آن نظیری نداشته است. وغ وغ ساهاب نثری مسجع، روان و زیبا دارد، اثری منحصربه‌فرد و هوشمندانه که آفرینش آن تنها از عهده یک نابغه برمی‌آید.

«وقتی آن قدری که باید هم را زجر داده ایم»، چنانکه از عنوان فرعی اش پیداست، اقتباسی ست آزاد از رمان نامه نگارانه ی «پاملایا پاداش پاکدامنی» اثر ساموئل ریچاردسون پاملا، قصه ی دختر خدمتکار کم سنی است به همین نام که بعد از مرگ مادرش می کوشد از خلال نامه ها و یادداشت های روزانه ای که همگی خطاب به والدین درگذشته اش نوشته می شوند، میان تربیت سفت و سخت و خواسته هایش آشتی ای برقرار کند.

این کتاب پرفروش‌ترین زندگی‌نامه‌ی جهان در سال ۲۰۱۶ و شرح زندگی پزشک مغز و اعصابی است که خودش دچار بیماری سرطان می‌شود. نیمه‌ی اول کتاب شرح زندگی‌اش پیش از بیماری، سختی‌های کار و تحصیل و نیمه‌ی دوم کتاب در رابطه با بیماری‌اش و دست‌وپنجه نرم‌کردن با سرطان است.

این قصه برخاسته از تمایلات بشری در چهارچوب زندگی دنیایی و بهتر گفته شود، تبلور هیجانات انسان زمینی است و از آنجا که بسیاری از حماسه‌های عاشقانه و یا افسانه‌ها و داستان‌ها و قصه‌هایی که در ادبیات کا و حتی جهان، روایتگر عشق بوده‌اند، حکایتشان با رنج و درد و هجر و محرومی آمیخته است و اکثر با سیاهی مرگ پایان می‌پذیرد، اگر نگوییم یگانه بودن، می‌توانیم گفت کم‌نظیر بودن سرگذشت ویس و رامین در منظومة گرگانی سخت چشمگیر و درخور ملاحظه است.

ویلیام شکسپیر (زاده ۱۵۶۴ ـ درگذشته ۱۶۱۶) شاعر و نمایشنامه‌نویس و بازیگر تئاتر انگلیسی بود که بسیاری وی را بزرگ‌ترین نویسنده در زبان انگلیسی دانسته‌اند.

وی فعالیت حرفه‌ای موفق خود را در لندن به‌عنوان بازیگر، نویسنده آغاز کرد. به‌نظر می‌رسد در ۴۹سالگی در استراتفورد بازنشسته شده؛ جایی که سه سال بعد درگذشت.

شکسپیر بیشتر آثار شناخته شده خود را بین سال‌های ۱۵۸۹ و ۱۶۱۳ تولید کرده‌است. وی سپس تا سال ۱۶۰۸ غالباً تراژدی‌هایی نوشت؛ ازجمله هملت، رومئو و ژولیت، مکبث و… که همگی از بهترین آثار به زبان انگلیسی محسوب می‌شدند.

سیدعلی کاشفی‌خوانساری در «یاد شهرزاد» چهل خاطره، یادداشت و دلنوشته از چهل شاعر، داستان‌نویس، روزنامه‌نگار، قصه‌گو، کتابدار، تصویرگر، مترجم و هنرمند درباره قصه و قصه‌گویی را گردآوری کرده است. «یاد شهرزاد» مجموعه‌ای از خاطرات و یادداشت‌هایی است که از عمق فرهنگ و سنت‌های ایرانی سربرمی‌آورد و مخاطب را به جهان کودکی و داستان‌هایی که سینه‌به‌‍سینه نقل شده‌ و در خاطرات ما جان دارد، می‌برند. ما ایرانیان از هزاران سال پیش قصه پرداخته و قصه گفته و قصه شنیده‌ایم. ما ایرانیان همواره در دردها و غصه‌ها و تنهایی‌ها به دامان قصه‌ها پناه برده‌ایم. کتاب شهرزاد سرشار از خاطراتی ناب، صادقانه، شیرین و خواندنی است که در کنار هم تصویری گویا و زیبا از تفکر، زندگی و آداب ایرانیان پیش‌روی می‌گذارند.
مصطفی رحماندوست، افسانه شعبان‌نژاد، نوش‌آفرین انصاری، اسدالله شعبانی، محمدرضا شمس، جواد محقق، غلامرضا امامی، احترام برومند، داوود کیانیان، مهنوش مشیری، جعفر ابراهیمی شاهد، عباس جهانگیریان، گیتی خامنه و نصرالله حدادی از جمله نویسندگان قصه و یادداشت در این مجموعه به شمار می‌آیند.

“یادداشت های روزانه نیما یوشیج”، بازیابی و بازنویسی از روی دست نوشته های نیما است که به کوشش فرزند گرانقدرش، “شراگیم یوشیج” صورت گرفته است. این یادداشت ها که نیما در آن گهگاهی به رویکردهای هنری خویش نیز اشاره کرده است، عمدتا یادداشت و شکواییه های شخصی انسانی است که با وجود حیات پربار و آفرینش ادبی خلاقانه، زندگی سرشار از تلخ کامی و مملو از رنجی را برای خود و توده ی مردم پشت سر گذاشت.
از “یادداشت های روزانه نیما یوشیج” برمی آید که هنر او در تعهد به اجتماع شکوفا شد و او همواره معتقد بود که هنر باید به محوری ترین مسائل زندگی، یعنی کار و مبارزه گره بخورد. همانطور که هنرمند زندگی اش را در راه هنر صرف می کند، هنر نیز باید معطوف زندگی باشد و این ارتباط دو طرفه، فداکاری هنرمند در قبال هنر و بالعکس است. “نیما یوشیج” این سبک از حیات را تفاوت میان زیستن و زندگی می داند؛ سبکی که در آن فرد زندگی خود را در راهی می گذارد که دیگران بتوانند با نگاه به آن، قدر زندگی خود را بدانند.
البته همانقدر که در “یادداشت های روزانه نیما یوشیج”، بر اهمیت زندگی و توجه به آن تاکید شده، اهمیت دادن وی به گذشته و نقش آن در جهان بینی نیما نیز مشهود است. وی حال را، اسیر در چنگال حواس می داند اما معتقد است که گذشته، آزادانه در حریم دل، سیر می کند و با آن سر و کار دارد. به این ترتیب می توان دید که “نیما یوشیج” به وضوح گذشته را بر حال ارجح می داند.

دنیا ذهن های ما را به بازی گرفته است. آمار تنش و اضطراب رو به افزایش است. سیاره ای سریع و نا آرام زندگی های سریع و نا آرام خلق میکند. ما بیشتر از همیشه با هم مرتبط هستیم، با این حال بیشتر از همیشه احساس تنهایی میکنیم و تشویق میشویم برای همه چیز، از سیاست های گرفته تا شاخص توده ی بدنی مان، نگران باشیم.
چطور می توانیم در سیاره ای که ما را دیوانه میکند عاقل بمانیم؟
چطور در عصر فناوری انسان بمانیم؟
چطور وقتی به مضطرب بودن تشویق میشویم خوشحال بمانیم؟
مت هیپ، نویسنده ی سرشناس انگلیسی، در یادداشت هایی درباره سیاره ای نا آرام به این پرسش ها پاسخ می دهد. کتاب های مت هیگ به بیش از چهل زبان ترجمه شده اند و همواره در لیست پر فروش ترین های بین المللی قرار دارند.