«ساندویچ‌دزد» داستان دختر نوجوانی است که عاشق دزدی است؛ کاری که وجدی وصف‌ناپذیر به او می‌دهد؛ وجدی که فانتزی‌های آشفته و آغشته به خشونت او را سیراب می‌کند. اما وقتی مچش را می‌گیرند، به‌خاطر مجازاتی که قرار است بر او وارد شود هیچ وجدی احساس نمی‌کند. مجازات او این است که چند ماه در مزرعه‌‌ای دوردست در یکی از روستاهای ایسلند کار کند. برگسون در این رمان که شخصیت‌هایش همه بی‌نام هستند، روانِ دختری را واکاوی می‌کند که در مه‌آلودگی هراس شهرنشینی به بلوغ نزدیک می‌شود، و از یک‌ سو در رابطه‌‌ای که با کشاورز دارد و از سوی دیگر روابطی که مردم روستا باهم دارند، سعی می‌کند تا با کشمکش میان زندگی شهری و روستایی، بین پیشرفت تکنولوژی و میل شدید به وفاداری به گذشته روبه‌رو شود.

نافراد قبیله‌ای بیابان‌نشین (در استرالیا) که خود را مردم حقیقی می‌خوانند،از زنی آمریکایی دعوت می‌کنند تا در سفری چهارماهه در بیابان‌ها، آن‌ها را همراهی کند. او طی2500 کیلومتر پیاده‌روی با پاهای برهنه، در صحرای پرفرازونشیب، شیوه تازه‌ای برای زندگی و شفاگری می‌آموزد که برمبنای حکمت فرهنگی پنجاه‌هزارساله بنا شده و به دگرگونی عمیق وی منجر می‌شود. کتاب پیام گم‌گشته، پیامی بی‌همتا، به‌موقع و قدرتمند به تمامی بشریت ارائه می‌کند؛ هنوز امکان نجات جهان وجود دارد؛ به شرط آنکه متوجه شویم تمامی موجودات، چه گیاه، چه حیوان و چه انسان، بخشی از یگانه در همه‌جا حاضر هستند. اگر این پیام را به‌کار بندیم، زندگی ما همچون زندگی مردم حقیقی، از معنا و حس هدفمندی سرشار خواهد شد.

«پیوند اقتصاد و سیاست بحثی را درخصوص نقش دولت و دولتمردان در نحوه تأمین نیاز شهروندان مطرح می‌کند که این پیوند و همنشینی اقتصاد سیاسی است.» کتاب حاضر با موضوع تحلیل فضاهای انسان‌ساخت، مثل شهر و فرایندهای شهرنشینی و شهرگرایی عمدتاً متأثر از ایدئولوژی نظام حاکم، تصمیمات سیاسی و اندیشه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی تألیف شده است. در فصل اول، به بیان اندیشه‌ها، بنیان‌های فکری در حوزه‌های سیاست، دولت، اقتصاد، اقتصاد سیاسی و شهرنشینی پرداخته شده است. فصل دوم، پویش شهرنشینی جهان در هزاره سوم با بررسی الگوهای شهرنشینی و چالش‌های آن، تحولات جمعیتی شهرها و کلان‌شهرها اختصاص یافته است. فصل سوم، به تحلیل اقتصاد سیاسی شهرنشینی در ایران اختصاص یافته است.

مدتی بود دچار دل‌مردگی شده بودم و هیچ چیز خوشحالم نمی‌کرد. دنبال شادی می‌گشتم، اما آن را پیدا نمی‌کردم. خلاء عجیبی کل زندگی‌ام را فرا گرفته بود. روزهایم پوچ و بی‌هدف سپری می‌شدند و همین باعث می‌شد احساس بی‌ارزشی کنم. مثل یک ظرف چینی ترک خورده حساس و شکننده شده بودم. هر لحظه ممکن بود با کوچکترین ضربه‌ای فرو بریزم. بیشتر از هر وقتی دوست داشتم تنها باشم. حتی به دیدن پدر و مادرم هم نمی‌رفتم. رابطه‌ام با همسرم سرد شده بود؛ با پسر نوجوانم هم کنار نمی‌آمدم.