نخستین بخش اصلی و مفصل کتاب صرفا درباره یهودی ستیزی است ؛ نه درباره محتوای پرحجم تاریخ یهود است و نه درباره بزرگی یهودیت آلمان ، که فقط درباره یهودی ستیزی است و نشان می دهد یهودی ستیزی به منزله نوعی جنبش جهان بینانه با مقاصد سیاسی ، بر خلاف یهودی بیزاری ، فراورده نیمه سوم قرن نوزدهم است

نوری که از لای پردهٔ مخمل به داخل اتاق می‌تابید، حالا دیگر غیب شده بود و فضای اتاق رو به تاریکی گذاشته بود. سنگینی انگشتم را روی ماشه حس کردم…
روزی‌ روزگاری آناتولی مجموعه‌ای است شامل نُه داستان از نویسندهٔ نام‌آشنای ترکیه، احمد امید، که در ایران بیش‌تر با رمان باب اسرار شناخته شـده است. او که تا پیـش از اثر پیـشِ رو نـام خود را به عنـوان یک جنایی نویس بر سر زبان‌ها انداخته بود، در مجموعه‌داستان‌هایش کوشیده است فراتر از قصه به انگیزه‌ها بپردازد و ضمن تمام این‌ها فضای فرهنگی و اجتماعی جاری در سرزمینش، ‌ترکیه، را بازتاب دهد.

اتاقِ اتفاق روایت یکی از بلندپایه‌ترین مقامات سیاسی دولت دونالد ترامپ، جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا، از 453 روز خدمتش در کاخ سفید است. روایتی از پشت‌پردۀ محرمانه‌ترین تصمیمات سیاسی دولت آمریـکا که هنـوز اسناد بسـیاری از ایـن تصمیمات از شـکل «طبقه‌بندی‌شده» خارج نشده‌اند. بولتون در این کتاب می‌کوشد با آوردن شواهد و داده‌های فراوان تصویری واقعی از ناکارآمدی دونالد ترامپ، به عنوان شخص اول دولت ایالات متحد، ترسیم کند. آنچه خواندن این کتاب را برای هر خواننده‌ای جذاب‌تر می‌کند، تجربۀ شخصی افراد از هر یک از اتفاقات سرنوشت‌ساز درج‌شده در این کتاب است که حالا روی پنهانش را در کتاب جان بولتون می‌بیند. ایران یکی از سرفصل‎های مهم اتاقِ اتفاق را تشکیل می‌دهد و خواندن جزئیات اتفاقات رخ‌داده در کشاکش میان ایـران و آمریـکا در طـول یـک سـال و نیـم به روایـت یـکی از مهـم‌تریـن تصمیـم‌گیـرندگان سیاسـت‌های آمریــکا در قبـال ایران، بـرای هر خوانندۀ ایرانی می‌تواند مایۀ شگفتی باشد..

«اول تو بگو چی دیدی تا من نشون بدم چی نوشتم.»

«جنون خدایان» تازه­ترین اثر داستانی «امیر خداوردی» است. او پیش­تر در مقام داستان­نویس با دو رمان «آلوت» (رمان تقدیرشده جایزۀ ادبی «احمد محمود») و «آمین می­آورم» (برگزیده به عنوان سومین رمان برتر جشنواره سراسری «اشراق») توانسته جایگاه ادبی خود را مطرح و تثبیت کند.

«جنون خدایان» مضمونی بکر را دستمایۀ داستان­گویی خود کرده است. داستان در بارۀ یک بیماری است. بیماری نوظهوری (مرض «سیاتل») که ظاهراً از تبعات جنگ است. نوعی بیماری روانی که اولین بار در سیاتل آمریکا شناسایی شد و ارمنی­ها یک جوری در آذربایجان پخشش کردند. بیمار مبتلا به سیاتل همه­چیزش را گم می­کند. هر چیزی که برایش اهمیت دارد قطعاً گم می­شود و تا زمانی که دنبالش بگردد پیدایش نخواهد کرد. با این حال این تمام ماجراهای مربوط به این بیماری نیست و میان بیماری و جنگ آن هم از نوع روانی­اش ارتباطی وجود دارد:

«طبق اطلاعاتی که… در اختیار سرویس امنیتی قرار داده، روسیه در سال­های جنگ سرد اقدام به عملیات جامعی در زمینۀ جاسوسی و تسخیر و نفوذ کالبدی و روانی کرده بودند و حالا ارمنستان از اون دستاوردها استفاده می­کنه.»

و تصویرهایی دارد که جدا از در خدمت داستان بودنش، حسی و قابل لمس است:

«مرغ باز هم گران­تر شد. رئیس­جمهور لباس نظامی پوشیده و با همراهی افسران ارتشی مصاحبه­ای بر سر میز ناهار ترتیب داد. از مردم خواست مدام مرغ نخورند تا قیمت مرغ واقعی شود. ناهار کتاب بود و افسران با ولع لقمه توی دهانشان جا می­دادند، اما تصویری از رئیس­جمهور حین خوردن گوشت پخش نشد، مرغ گران­تر شد.»

آکواریوم های پیونگ یانگ – کانگ چول – هوان در این کتاب قصه واقعی زندگی خود را تعریف می کند. این مرد جوان زاده کره شمالی که ۹ سال بیشتر نداشت همراه با دیگر اعضای خانواده خود به ۱۰ سال اقامت در یکی از اردوگاههای کار اجباری کره شمالی محکوم شد. جرم این خانواده خطای بزرگی بود که پدربزرگ کانگ چول – هوان – یکی از مدیران ارشد حکومت- مرتکب شده بود. کانگ چول – هوان چند سال پس از آزادی از اردوگاه به کره جنوبی گریخت. وی یکی از معدود جان به در بردگان اردوگاههای کار اجباری کره شمالی است که از طریق آکواریوم های پیونگ یانگ موفق شده صدای خود را به گوش جهانیان برساند…

شعر در سرزمین ما کارکرد اجتماعی عجیبی دارد. عجیب به این معنا که شعر ما، در غیبت یک جنبش جریان‌ساز تاریخی، جایگزین آن جنبش و زمینه‌ساز خیزش و جنبش دیگری می‌شود. شعر در ذات خود بازتاب ناآگاهانهٔ شعور تاریخی است. در سرکوب یک جنبش سیاسی، خودآگاهی تاریخی واپس‌رانده می‌شود. و با گذار یک دورهٔ خفقان نخست به شکل انفعالی در شعر منعکس می‌شود. و در کشاکش دشوار و طولانی، موانع را دور می‌زند و ترس و واهمه را فرو می‌ریزد.
م. آزاد

باید عاشق شد و خواند – م. آزاد – م.آزاد در سال ۱۳۱۲ در تهران به دنیا آمد. در سال ۱۳۳۶ از دانشکده ادبیات و زبان فارسی دانشگاه تهران لیسانس گرفت و دوره دانشسرای عالی تهران را نیز گذراند. سپس ۱۰ سال به آموزگاری ادبیات فارسی پرداخت و در سال ۱۳۴۶ به استخدام کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان درآمد

کتاب پنجاه متفکر کلیدی روان‌شناسی تلاشی است برای مرور و بازشناسی آرای روان‌شناسان، عصب‌شناسان، پزشکان، دانشمندان و نظریه‌پردازانی که در طول عمر نه ‌چندان بلند اما بسیار پرفرازونشیب این علم، با دیدگاه‌ها و نظریاتشان دروازه‌های جدیدی را به شناخت جهان درونی انسان گشوده‌اند. روان‌شناسی اقلیم معرفتی گسترده‌ای است با مرزهایی انعطاف‌پذیر و به همین دلیل همواره از سویی در معرض خطر ورود و نفوذ دیگر شاخه‌های علم و معرفت بوده و از سوی دیگر، از حضور این رشته‌های همسایه سود برده است. بنابراین عجیب نیست که متفکران معرفی‌شده در این کتاب هم، علاوه بر روان‌شناسی، به شاخه‌های دیگری از علم همچون فیزیک، پزشکی، ریاضیات، زبان‌شناسی، فلسفه و کردارشناسی تعلق داشته‌اند.
این کتاب کوشیده‌ است با تکیه بر سنتی روان‌شناختی، نیمرخ دقیقی از تاریخچۀ زندگی این متفکران و تأثیر آن بر شخصیت و نظریات آن‌ها به دست دهد. این تلاش بلندپروازانه از سویی متن کتاب را از یک مرور نظری صِرف فراتر می‌برد و از سـوی دیگر، هماننـد رشتـۀ تسبیـحی، متـفکـران، آثـار و نظـریات را در بستری روان‌شناختی به هم پیوند می‌دهد تا خواننده هم قادر به خواندن مجزای فصول باشـد و هم بتـواند با بازخـوانی کلیت کتـاب، به درکـی بهتـر از تاریـخچۀ علم روان‌شناسی و کاربست نظریات آن دست یابد.

آتشی برایم نوشت:
فرخ برخورد من می‌دانی چه بود؟ هیچ! باید مرا شناخته باشی. من عادت کرده‌ام،‌ یا در واقع خودم را عادت داده‌ام تا اهمیتی به این چیزها ندهم، چه مدح باشد و چه دشنام. چون معتقد شده‌ام که شاعر فقط باید کار خودش را بکند و راه خودش را برود و هرگز از طبیعت شاعری فراتر یا فروتر نرود. دربارهٔ داوری مردم زمانه هم آورده‌اند:
حدیث خوب و بد ما نوشته خواهد شد
زمانه را سند و دفتری و دیوانی است.